Χτες έκανα μια μισή ώρα με το αυτοκίνητο να  φτάσω από το κέντρο στον Πειραιά.

ΟΚ, είχαν απεργία. Είχαν όμως όλοι απεργία.

Γιατί να μην κάνει κανένας εκτός από αυτούς με τα μέσα μαζικής μεταφοράς?

Κι αφού κάνεις απεργία, κι αφού δεν πας στη διαδήλωση, θες να πας και για καφέ?

Κάτσε σπίτι σου  ρε άνθρωπε, γι’ αυτό δε γκρίνιαζες τόσο καιρό?

Α! θες να πας και τον έτερον ήμισυ για ψώνια? Δε σου φτάνει ένα?

Θες να πληρώσεις και τους λογαριασμούς που δεν μπορούσες τόσο καιρό? Μη μου πεις τόσο καιρό που δεν τους πλήρωνες, ένοιωθες τύψεις? (Γιατί το έκανα αυτό στην αγαπημένη μου τραπεζούλα? Αυτή νοιάζεται για μένα και με παίρνει τηλέφωνο δυο φορές την ημέρα…Τους *!*&%$#@& ….)

Κι είπες «πού να πάω πού να πάω, δε ξεσκάω στην Πειραιώς?»

Η αλήθεια είναι ότι η θέα είναι απαράμιλλη. Η Ελαίς, τα παλιά εργοστάσια που μοιάζουν σα σβησμένα τασάκια στην άκρη του δρόμου, τα μηχανάκια που πετάγονται σα F-16 από όλες τις πάντες, το υπουργείο απασχόλησης μέσα στην πολυχρωμία (ας το βάψουνε, εντάξει θα το θυμόμαστε ότι το βομβάρδισαν οι Γερμανοί), κι η ομόνοια με τους εκατοντάδες ρέμπελους, μαφίες και βιαστικούς που βόσκουν εκεί να μας θυμίζουν την ανεξίτηλη γοητεία του σταθμού Λαρίσης μετά το προσφυγικό κύμα  του 1922 (τι λένε τόσες ώρες στα σκαλάκια?)

Α! κι ένα δέντρο στην Πανεπιστημίου (για να κάνει σκιά στον τροχονόμο)

Και το υπουργείο  Ανάπτυξης το οποίο αποκαλώ και υπουργείο air-condition. Αν περάσεις από κάτω είναι λες και περπατάς στη Φλόριντα, για τόση βροχή…

Και τράπεζες, και περίπτερα για να αγοράζει τσιγάρα ο κόσμος που τον έχουν ρουφήξει. Συνήθως πρώτα μπαίνουν στις τράπεζες και μετά περίπτερο. Αν συμβαίνει το αντίθετο απλά ο τύπος δεν έχει να πληρώσει.

Κι άλλες τράπεζες, κι άλλα περίπτερα…

Κι όσο πιο πολλές τράπεζες τόσο πιο πολλά περίπτερα…

Κι εγώ πάλι ξέμεινα γι’ αυτό το μήνα. Αλλά  τράπεζα δεν πάω ποτέ. Και τα περίπτερα μάταια προσπαθώ να τα κόψω. Αλλά το χω γυρίσει αισίως πια στο 0,1 Νικοτίνη

1 πίσσα…

Αλλά το κέντρο θα το κόψω, γιατί με βλέπω όπως πάω, σε λίγους μήνες κι εγώ να κάθομαι στα σκαλάκια…