Ξημέρωνε δεκατρείς, μ’ ένα χασμουρητό πάνω από τη βαλίτσα κι έναν ζεστό καφέ στο χέρι. Όλα έτοιμα, όλα στη θέση τους και προγραμματισμένα. Πόσα μπορεί να άλλαζαν τις επόμενες ημέρες; Σιγά τ’ αυγά. Αμήχανες συναντήσεις στην πύλη, χαμόγελα και καλημέρες. Κορίτσια με δάκρυα πολέμου σε περίοδο μιας ανιαρής ειρήνης. Αλλαγή ενδυμασίας, κουβέρτα που τσιμπά, ζώνη που δεν κουμπώνει, στενό καπέλο που σου πίνει το αίμα απ’ το κεφάλι, επιφυλακτικότητα και μικρό καλάθι για τα πάντα. Φαΐ στα γρήγορα, ύπνος κουραστικός, πρωινό ξύπνημα, εξετάσεις, αναμονή στα όρθια και η Πανδώρα σε πορεία προς το Νότο. Το φεγγάρι μια τρύπα στο κρανίο του κόσμου. Ίσα ν’ ανασάνεις χώνοντας την ψυχή σου εκεί μέσα.

Ο Πόρος τη νύχτα, τα σπίτια φωτισμένα κι εκείνο το ρολόι που πάντα έδειχνε νωρίς. Πόσο μπορεί να κρατήσει το νωρίς; Όσο, δεν βιάζομαι εγώ. Ξημέρωμα ξανά. Ένα κάδρο του Αγγελόπουλο το ξημέρωμα στον Πόρο. Με τη γαλήνη ενός λιβαδιού που δακρύζει· υγρασία, μελαγχολία δίχως αίτιο, γλάροι που πετούσαν χαμηλά δίχως να φέρνουν τη βροχή που υπόσχονταν, ησυχία και η καμπάνα να χτυπά τις ώρες δίνοντας συνθήματα. Μοιρασιά σε διμοιρίες, κινήσεις δίχως νόημα από το ένα μέρος στο άλλο, πεζικά και ορθοστασία, καφές απ’ το μηχάνημα και αλληλοκεράσματα, καψιμί για γερά νεύρα.

Αλλαγή θαλάμου, χρυσή αλλαγή. Οι καινούργιοι ένας κι ένας. Συντονισμός όχι μόνο στις ασκήσεις. Η συχνότητα μας αποδείχθηκε κοινή. Χαβαλέ μετά τη βραδινή εφοδία, γέλιο δίχως έλεος, αυθόρμητες λύσεις στα προβλήματα του καθενός. Ευχαριστίες. Τα μαγειρεία που στερούνταν εξοπλισμού, οι έξυπνοι που δεν φάνηκαν ποτέ, η αγγαρεία που δεν θελήσαμε να αποφύγουμε. Κλήσεις επί των κλήσεων στο πεδίο ασκήσεων, φωνές και κακό· μ’ ένα «έι» η προσοχή και η σύνεση από εννιακόσιους τριάντα άνδρες διαφορετικής μαγιάς. Μικροπροβλήματα που ωστόσο έπιαναν τόπο. Ένας για να φορτίσει, ένας που ξέχασε τις μπατονέτες, σαπούνι και ζεστό νερό. Νυχοκόπτη κανείς; Το παιδί με το ένα νεφρό και τα δύο εγκεφαλικά, ο Ν. που έκλαιγε δίπλα στην προβλήτα, ο Αντάρτης με το εννεάμηνο που κάπνιζε στην αναφορά και ξάπλωνε όπου έβρισκε, ο Δ. που τον έβγαλαν από την παρέλαση λόγω κιλών. Αγκαλιές στο ενδιάμεσο και χτυπήματα στην πλάτη. Σκέψου και τους άλλους ρε μαλάκα που ξυλιάζουν στα βουνά και κάνουν μήνες για να μπουν σε ανθρώπινο πρόγραμμα. Σκέψου κείνους που σε λίγες ημέρες θα φύγουν σε μια άλλη παραμεθόριο και δεν λέγεται Σαλαμίνα. Σκέψου τους κελευστές, ένα χιλιαρικάκι και ένα ολόκληρο ναυτικό πάνω στην πλάτη τους. Όλα καλά λοιπόν. Βρήκαμε και νυχοκόπτη.

Εκκλησιασμός από νωρίς του τέταρτου λόχου στον «Άγιο Νικόλα τον Φορτιστή». Μεγάλη η τάση του. Κοινώνησε άραγε κανείς; Βόλτα στο θεραπευτήριο που μέρα παρά μέρα ξεκούραζε κι από έναν δικό μας. Οι δύο νοσηλεύτριες που έκαψαν καρδιές με το άρωμά τους, η Βούλα και η Χρύσα. Μετά στο διοικητήριο και το τηλεφωνικό κέντρο, ο Παλιός που πέρασε το ουίσκι μας από την πύλη, οι σακούλες με τα λαθραία σουβλάκια που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους, οι διμοιρίτες που ανάθεμα αν έδωσαν ένα σωστό παράγγελμα. Η φαντασία, το χιούμορ και οι λοξές ματιές. Τι δουλειά θα έκανε άραγε ο κελευστής Ζ. αν δεν ήταν κελευστής; Γέλιο ξανά. Κι ύστερα το βράδυ με μια ελαφρά μελαγχολία. Ο ένας με την Ε. στη Λευκωσία. Εφτά (;) χρόνια μαζί και τόσο ευτυχισμένοι. Ο άλλος να μην έχει κανένα δικό του στο επισκεπτήριο. Και η Β. στην Αθήνα να βλέπει αγώνα και να ενοχλείται.

Και το φεγγάρι μια τρύπα στο κρανίο του κόσμου. Άβυσσοι. Πολλές μαζί. Να βρίσκονται ντυμένες στα μπλε, να φορούν τα λευκά πηλίκια, να δίνουν και να παίρνουν. Κάθε μια απ’ το κενό της. Κάθε μια απ’ το σκοτάδι της. Συνέβη τελικά; Συνέβη. Εξακολουθήσατε.