Κατ'αρχήν Καλή Χρονιά σε όλους, πουλάκια μου, με υγεία, αγάπη, δημιουργικότητα και Ειρήνη κυρίως...

Εδώ και δύο μέρες δεν μπορώ να σηκωθώ το πρωϊ από το κρεβάτι... Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ξεκουραστεί ακόμα από τις γιορτές που δούλευα πολλές μέρες νύχτα... Πέρασα γιορτές οι οποίες ήταν συνεχόμενες μέρες εναλλαγής από ύπνο, σε καφέ, φαγητό με τους γονείς, ξανά ύπνο, μαγαζί και ξανά ύπνο, καφέ κτλ κτλ

Ήμουν σε τέτοια κατάσταση ψυχικού λήθαργου που νοιώθω ότι ξάπλωσα παραμονές Χριστουγέννων και ξύπνησα του Αη Γιαννιού...

Κι αν σκεφτείς ότι στο μαγαζί (Ράμπα, πιάνο μπάρ στο Ψυχικό) είχαμε ρεβεγιόν, πολύ κόσμο και πολύ γλέντι κι εγώ ήμουν αυτή που έπρεπε να δημιουργήσω το κέφι... τραγικό... βέβαια το έκανα, γιατί τελικά ο τραγουδιστής πρέπει κατά βάση να είναι ηθοποιός και να δείχνει αυτό που πρέπει να δείξει άσχετα αν το αισθάνεται ή όχι...

Η κούραση (πρώτα με χτύπησε η ψυχική κούραση, και μετά η σωματική) βγαίνει λίγη λίγη τώρα και με κάνει να δημιουργήσω σχέση εξάρτησης με τα μαξιλάρια και το πάπλωμα, που κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους και δεν με αφήνουν να σηκωθώ... Χτυπάει το ξυπνητήρι 8, "καλά δεν πειράζει, 10 λεπτά ακόμα", ξαναχτυπάει μετά από 10 λεπτά και γίνεται η ίδια δουλειά μέχρι τις 9 που πρέπει κανονικά να βρίσκομαι στο γραφείο μου, με ανοιχτό τον υπολογιστή, έτοιμη για μια παραγωγική μέρα... κι εγώ είμαι ακόμα δέσμια του κρεβατιού... πάει 9:10 και ακόμα υπάρχουν βαρίδια στα πόδια και στα χέρια για να μην μιλήσω για τα μάτια... και μετά (9:20, άκουσον άκουσον!! Ευτυχώς είμαι πολύ κοντά στη δουλειά, αλλιώς θα αντιμετώπιζα την ανεργία) σηκώνομαι νωχελικά και ετοιμάζομαι παρ'όλο που έχω αργήσει...

Που θα πάει θα ξυπνήσω, που θα πάει...

Ακούστε ένα όμορφο τραγούδι:

Σας φιλώ γλυκά...