Δανείστηκα το στιχάκι του Βασίλη (Σαλταγιάννη) για να εκφράσω αυτό που με χαρακτηρίζει τα τελευταία 9 χρόνια της ζωής μου που άρχισα να ασχολούμαι με την μουσική ημι-επαγγελματικά (από το ημί-αιμο)...

Είχα μια συζήτηση μ'έναν πολύ καλό φίλο χτες το βράδι και θα ήθελα να μου λέγατε τη γνώμη σας.

Κατ'αρχήν για όσους δεν το ξέρουν ξεκίνησα να τραγουδάω το 2000 και από τότε όλους τους χειμώνες και κάποια καλοκαίρια δουλεύω ασταμάτητα. Κάθε σεζόν (δόξα τω Θεώ) βρίσκω (ή με βρίσκει για να είμαι πιο ακριβής) κάποιο μαγαζί για να περνάω τα ΠΣ μου ή τα ΠΠΣ μου ή τα ΠΣΚ μου, τις γιορτές και τις αργίες μου... Βγάζω την ψυχούλα μου και γυρίζω σπίτι εξαντλημένη, ενώ παράλληλα ικανοποιώ και την ανάγκη μου για δημιουργία συμμετέχοντας σε καινούργιες δουλειές φίλων κυρίως (η προσωπική σχέση είναι το βασικό κίνητρο για κάτι τέτοιο).

Στο μεταξύ δουλεύω και το πρωϊ, σε μια εταιρεία που κάποτε ήταν μεγάλη (λέω κάποτε γιατί τώρα είναι στην εντατική και δεν ξέρω πόσο θα αντέξει η καρδιά της), και δουλεύω αρκετές ώρες για να χτίσω μια ικανοποιητική καριέρα, να έχω έναν μισθό και να παίρνω τα ένσημα για να εξασφαλίσω τα γεράματά μου (Μακρυά το πήγα, ε; Ούτε ξέρω αν θα πάρει σύνταξη η γενιά μου... αλλά εν πάση περιπτώσει). Έχω κάνει τις σπουδές μου τα σεμινάριά μου, και έχω αρκετή προϋπηρεσία για να αποτελώ χρήσιμο στέλεχος...

Η μέρα και η νύχτα είναι δύο χώροι που διαφέρουν σε πολλά, αλλά μοιάζουν και σε κάποια. Κατ'αρχήν, να πώ τις ομοιότητες: Υπάρχουν και στους δύο χώρους πισώπλατα μαχαιρώματα, φιλοδοξία μέχρι ανηθικότητας, και καλοί και κακοί άνθρωποι. Επίσης, η υπευθυνότητα και η εργατικότητα είναι απαραίτητα και στους δύο χώρους.

Διαφέρουν όμως στο ότι τη μέρα είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιος είναι καλός και ποιος κακός παρ'όλο που έχει περισσότερο φώς. Επίσης, στο ότι την μέρα μετά από ένα καλό 8-ωρο ύπνο, το μυαλό είναι πιο καθαρό και νηφάλιο, και δεν υπάρχουν τρομερές εξάρσεις και ακαταλαβίστικες αντιδράσεις που μπορεί να ωφείλονται στο ποτό, αλλά το άγχος είναι μεγαλύτερο γιατί παίζονται χοντρά φράγκα. Επίσης, η νύχτα είναι τόσο γοητευτική και όμορφη, αλλά τόσο μα τόσο κουραστική και ανθυγιεινή, μια και ο βραδυνός ύπνος δεν αναπληρώνεται (τουλάχιστον στον δικό μου οργανισμό) και τόσο εθιστική.

Εγώ λοιπόν βρίσκομαι ανάμεσα στα δύο... Μια ζωή πραγματικά οργανωμένη, υπαλληλίστικη, με το μισθουλάκο μου (που δεν παραπονιέμαι, είναι μεγάλο πράγμα να έχεις κάθε μήνα το μισθό σου για να μπορείς να βγάζεις τα έξοδά σου χωρίς να εξαρτάσαι από άλλους, παρά μόνο στην δική σου αξία), την πρωϊνή μου ζωή.

Και το βράδι μεταμορφώνομαι σε αρτίστα, που πρέπει να θυμάμαι στίχους, μελωδίες, και να μπορώ συγχρόνως να αφήνομαι στη δίνη της μουσικής για να μπορώ να την σερβίρω ή καλύτερα να την χαρίζω στους ανθρώπους που με ακούν, με σεβασμό απέναντί τους χωρίς να υποτιμώ τη νοημοσύνη τους, γιατί εκείνη την ώρα πλησιάζω την ψυχή τους, ή έτσι πρέπει να κάνω κατά την άποψή μου (δεν ξέρω αν τα καταφέρνω γιατί είναι μεγάλη υπόθεση αυτή).

Και βέβαια αυτό είναι και το πρόβλημά μου, έχω πέσει στην λούμπα να μην μπορώ να εγκαταλείψω το μεροκάματο (σημειώνω ότι δεν έχω οικονομική υποστήριξη από κανέναν και ούτε θέλω να έχω), για το νυχτοκάματο μόνο, που όμως ΣΩΜΑΤΟΠΟΙΕΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΟΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΕΓΕΤΑΙ. Τη λατρεύω τη μουσική σε όλες της τις εκφάνσεις, με γεμίζει, με κάνει πολλές φορές (όχι πάντα γιατί είναι και οι συνθήκες καμια φορά λίγο γαμημένες) να αιωρούμαι λές και έχω πάρει το πιο "καλό" ναρκωτικό, χωρίς να έχω πιεί ούτε μισό ουϊσκι. Και αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα.

Και καλά μέχρι εδώ. Το πρόβλημα δημιουργείται γιατί η μέρα έχει 24 ώρες και η εβδομάδα 7 μέρες. Το σώμα είναι θνητό και φθαρτό. Το μυαλό δε... άσε... Αντέχει μέχρι ένα σημείο να το καταπονεί κανείς. Μετά σε παρατάει μόνο σου, και πραγματικά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. 

Καταναλώνεις αρκετή ενέργεια στην πρωϊνή δουλειά και παρ'όλο που έχεις κρατήσει αρκετή ή την πιο πολλή για την μουσική, δεν αρκεί. Γιατί η μουσική χρειάζεται όλο σου το είναι. Αν δεν αφιερωθείς ολοκληρωτικά είσαι απλά μέτριος, και αν είσαι μέτριος, δεν μπορείς να κάνεις καλές δουλειές που θα σου δώσουν εμπειρία και έμπνευση για να γίνεις καλός. Και αυτό είναι ένας κύκλος.

Και λέω εγώ, λοιπόν. Ξέρω ότι το πράγμα λειτουργεί έτσι, θέλω να ζήσω τα όνειρά μου (μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα x-factor και βλακείες), θέλω να κάνω τόσα, έχω τόσες ιδέες και τόση αγάπη γι'αυτό, αλλά δεν αντέχει το σώμα μου να δώσω την ενέργεια που χρειάζεται και ακόμα κι αν τραβήξω την αντοχή μου στα όριά της (το κάνω συχνά γιατί πραγματικά μ'ενδιαφέρει) δεν αρκούν οι ώρες της ημέρας για να τα χωρέσω όλα.

Αλλά από την άλλη, έχω δει τόσες τραγουδίστριες και τραγουδιστές που φτάνουν σε μια ηλικία προχωρημένη και δεν βρίσκουν δουλειά... και διστάζω, φοβάμαι. Και εδώ έρχεται αυτός ο φίλος μου και λέει "να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου"... Αρκεί όμως;;;; Ιδού η απορία; Πόσοι και πόσοι δεν αξίζουν, δίνουν την ζωή τους και τελικά καταλήγουν στα αζήτητα;