Σήμερα το πρωϊ άκουσα στο ραδιόφωνο ότι λόγω των θανάτων από ανορεξία κάποιων μοντέλων, οι μόδιστροι αποφάσισαν να μην τις δέχονται πια αν είναι πάρα πολύ αδύνατες!!! Και μου ήρθε στο μυαλό το εξής:

Κατ'αρχήν, μου μοιάζει με υποκρισία το γεγονός ότι ενώ οι ίδιοι  οι μόδιστροι έχουν διαμορφώσει αυτήν την εικόνα των κοριτσιών με τα μπουτάκια καλαμάκια και τα χεράκια κοκκαλάκια εδώ και κάποια χρόνια (θυμηθείτε την Τουϊγκι), ζητούν τώρα, μετά από τους θανάτους των κοριτσιών να αλλάξει εν μία νυχτί όλο το μοτίβο, να θεραπευθούν όλες οι άρρωστες κοπελίτσες, και να γυρίσουμε όλοι στο φυσιολογικό. ΑΔΥΝΑΤΟΝ! Μόνο σε αυτοκτονίες μπορεί να οδηγήσει, αν αφού τις έχουν κάνει όλες σαν σκιαχτρα, μετά δεν θα τους δίνουν και δουλειά (που λέει και η φίλη μου)...

Μάλλον δική τους απενοχοποίηση μου μυρίζει.

Κι από την άλλη, θα μου πείτε, τι φταίνε αυτοί που κάποια άτομα είναι των άκρων και δεν αρκούνται στην φυσιολογική έκδοση του αδύνατου κορμιού αλλά παθαίνουν ψυχολογικά και δεν μπορούν να σταματήσουν και έτσι οδηγούνται σε διατροφικές ασθένειες;

ΛΑΘΟΣ, κατά τη γνώμη μου!

Οι βιτρίνες στα μαγαζιά, και τα απίστευτα μικρά νούμερα, καθώς και τα κοψίματα που επιτάσσει η μόδα στα ρούχα, σου δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν έχεις το βάρος που πρέπει για να χωρέσεις στα ρούχα αυτά... Κι αν χωρέσεις, δεν σου πάνε αν δεν είσαι ψηλή και αδύνατη..

Επίσης, η τηλεόραση και τα περιοδικά, στα οποία δεν βλέπεις σώματα πάνω από 50 κιλά, σου δίνει την ίδια ενοχή...

Εξ'αιτίας όλης αυτής της αντιμετώπισης, οι μισές έφηβες γυναίκες θεωρούν ότι έχουν παραπάνω βάρος από το κανονικό και ότι πρέπει να ξεκινήσουν δίαιτα. Από αυτές το 3% καταλήγει να πάθει κάποιας μορφής διατροφική ασθένεια (ανορεξία ή βουλιμία, ή μια νέα ασθένεια, που μοιάζει με την ανορεξία, σε συνδυασμό με υπερβολική άσκηση για απώλεια βάρους και ονομάζεται anorexia athletica) και το 25% των σοβαρά ασθενών πεθαίνει. Αυτό που με τρομάζει είναι ότι αυτή η εικόνα του "ωραίου" έχει αλλάξει οριστικά, και έχει περάσει στη συνείδηση του κόσμου...

Και έχω και μια άλλη ερώτηση, γιατί αυτό δεν ισχύει με τους άντρες; Γιατί, κι αυτοί δεν μπαίνουν σ'αυτό το τριπάκι να είναι (να γίνουν) γεροδεμένοι και "φέτες" όπως τα μοντέλα; Και βλέπεις τις γυναίκες να ζουν αιωνίως με το άγχος να είναι όμορφες, αδύνατες, καλοντυμένες, καλοβαμένες και καλοχτενισμένες και δίπλα τους ένας άντρας με την καραφλίτσα του, την κοιλίτσα (ή κοιλάρα) του, την τρίχα κάκγελο παντού και νοιώθουν και άρχοντες, πασάδες;;; Που τη βρίσκουν την αυτοπεποίθηση; Κάτι κάνουν καλά, έτσι δεν είναι; Μήπως να το ψάξουμε, κορίτσια;

Ή στραβός είν'ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε μου φαίνεται...

Έχουμε ξεχάσει εντελώς το μέτρο και το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος είναι όμορφος γιατί είναι ξεχωριστός.