Λένε ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι.

Αυτό μου ακούγεται σα μια ελίτ προσέγγιση της καθημερινής περιπλάνησης μας.

Γιατί αυτό το διατύπωσε ο Καβάφης στην «Ιθάκη» του, εμπνευσμένος από την περιπέτεια του Οδυσσέα.

Σίγουρα θα μπορούσε όμως να το είχε εμπνευστεί κι από την εκστρατεία του Ιάσωνα στη μακρινή Κολχίδα.

Ή κι ακόμα από τον πηγαιμό του Θησέα από την Αθήνα στην Κρήτη με σκοπό το «καθάρισμα» του Μινώταυρου (νεόπλουτοι σαν το Μίνωα θα είχαν μόνο τέτοια κατοικίδια…)

Η ιστορία γράφεται κοιτώντας από πάνω προς τα κάτω. Η ιστορία και η μυθολογία υπήρξαν ανέκαθεν όργανα της εξουσίας που την  διαπραγματευόταν πάντα ανέκαθεν βάσει των βραχυπρόθεσμων συμφερόντων της.

Κι έτσι ως επιστέγασμα όλων αυτών, διαβάζουμε σε ένα ολόκληρο έπος τον Οδυσσέα να ατενίζει το πέλαγος σκεπτόμενος τις επόμενες κινήσεις του, τη γυναίκα του , το γκομενάκι που «χτύπησε» προχτές στη χώρα των Λαιστρυγόνων,  κι αν αυτό που βλέπει μπροστά του είναι μεγάλο  δελφίνι ή μικρός καρχαρίας, με τον Όμηρο να αγνοεί επιδεικτικά όλους αυτούς τους συφοριασμένους και θύματα της ιστορίας, αυτούς τους ανώνυμους που τραβάγανε κουπί όλα αυτά τα χρόνια, για να έχει να διηγείται ο Οδυσσέας στην  Καλυψώ στο τσιγάρο μετά το σεξ.

Όλους αυτούς που ο Όμηρος τους παρουσιάζει γραικύλους, άπληστους, τιποτένιους και χαραμοφάηδες, λες κι ότι όλα τα χαρίσματα (όλα  τα λεφτά λουλούδια) σκόνταψαν  κι έπεσαν πάνω στον Οδυσσέα.

Γιατί ενώ όλα τα «βόδια» πήγαιναν στην Κίρκη σα να πηγαίνουν στο Allou Fun Park, εκείνος την κατάλαβε και αποτραβήχτηκε!

Γιατί ενώ όλα τα «ζώα» άκουγαν τις σειρήνες κι είχαν κάτσει πρώτο κατάρτι πίστα, λες και ακούγανε το Νταλάρα να απαγγέλλει Ρέμο,  ο Οδυσσέας είχε βάλει walk-man με επιτυχίες του Τζίμη Μακούλη για να μη ξεγελαστεί.

Γιατί ενώ είχανε να δούνε φαγητό όσο έχουμε να δούμε στις τηλεοράσεις παπά-straight,  φταίνε που πέσανε σα τα λημάρια πάνω στα ήσυχα γουρουνάκια (?) και τα τσακίσανε! Ενώ ο Οδυσσέας  ας πούμε κρατήθηκε κι ας είχε γίνει σαν Εβραίος, κρατώντας το επίπεδο ψηλά! (είχε φάει κάτι σοκολατάκια από τον πρέσβη που εκτός των άλλων τον κακομαθαίνει κιόλας και δεν πείναγε…)

Για να μην μπω για τον Ιάσωνα που τη διαδρομή Ιωλκός- Κολχίδα την είχε κάνει πλατεία Βάθη-Ζήνωνος μία το βράδυ, καθώς δεν είχε αφήσει ούτε θηλυκό  αστερία, έχοντας- όπως πάντα άλλωστε- τους γνωστούς-άγνωστους να τραβάνε το κουπί έχοντας πάθει Parkinson απ’ την πολλή ορθοπεταλιά.  Για να μη μπω το μεγάλο στρατηγικό σχέδιο που είχε συλλάβει, να έχει στο καλάθι πάνω στο κατάρτι έναν τυφλό για να βλέπει τις κινήσεις τυχόν αντιπάλων.

Δε ξέρω αν είδε τίποτα, πάντως σίγουρα θα πλευρίτωσε.

Για τους κληρονομικούς άρχοντες το ταξίδι  είχε σημασία κι όχι ο προορισμός.

Για τους υπόλοιπους όμως το ταξίδι είχε σημασία μόνο αν είχε μποφόρ κάτω του τρία, και ο προορισμός είχε σημασία αν  ήξεραν πως εκεί που θα πάνε δε θα τους παλουκώσουν έχοντας συνέχεια τον παπάρα τον αρχηγό τους  να τους λέει «Σας τα λεγα? Ουστ από δω, τουρκόγυφτοι!»

Οι ηγεσίες μοιάζουν πολύ με τους τύπους που δεν έχουν πού το βράδυ να κοιμηθούν. Δεν έχουν να χάσουν τίποτα απολύτως. Βλέπουν τη ζωή τους σαν μαγαζί με ρούχα. Το τελευταίο που τους νοιάζει είναι αυτό που θα αγοράσουνε στο τέλος. Αρκεί που δοκιμάσανε τρεις ντουζίνες ρούχα!

Για τον πολύ τον κόσμο όμως, ο οποίος εξαντλεί την εφευρετικότητά του στη διεκπεραίωση των τελευταίων λεπτομερειών για το επόμενο ταξίδι της ηγεσίας, υπάρχει κάτι που απόλυτα τον εκφράζει: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!

Κι όσο πιο πολλά μέσα  τόσο το καλύτερο!

Κι όσο πιο γρήγορα φτάσουμε στο σκοπό, άλλο τόσο καλύτερα!

Γιατί αν είσαι προορισμένος  για «κούπινγκ» σημασία έχει ο προορισμός!

Το ταξίδι να λείπει καλύτερα…