Κάθομαι και κάνω αυτό που βλέπουμε στις ταινίες. Αυτό που ζηλεύουμε στις ταινίες.. που χαμογελώντας το παρακολουθούμε και βουρκώνουμε κι εμείς μαζί με τον πρωταγωνιστή.. Κάθομαι στο λευκό μου τεράστιο γραφείο, ποιος να μου το λεγε ότι θα μου χρειαζόταν τελικά, κοιτώ έξω τη νύχτα.. Ναι! Μπορώ κ κοιτώ έξω τη νύχτα, οι κεραυνοί στα απέναντι νησάκια του Σαρωνικού είναι τόσο συχνοί αυτή τη νύχτα που φωτίζει συνέχεις και βλέπω.. Σίγουρα τώρα, αυτή τη στιγμή, είμαι σίγουρος πως θα βλεπα εκεί έξω όλη την ομορφιά που θα θελα να δω και χωρίς τις λάμψεις να μου φωτίζουν..

Περιμένουμε εδώ την βροχή.. Την ακούμε από μακριά, από εκεί απέναντι να βρέχει αλλού.. Και περιμένουμε όλοι εδώ στην πολη να έρθει, να βρέξει, να ξεπλύνει ξανά όλη τη βρωμιά που μαζεύτηκε.. Εδώ κ δύο μέρες.. αφού τόσο έχει να βρέξει.. Δυο μέρες αλλά η βρωμιά ξαναμαζεύτηκε.. Και δεν θα φύγει με τη βροχή, όλοι το ξερουμε.. Απλά θέλουμε να ζούμε με την ψευδαίσθηση.. Ο,τι κάποτε λέει έτσι απλά μια νύχτα, μια βροχή κι ένας αέρας μανιασμένος θα έρθουν και θα πάρουν όλες τις βρωμιές.. Αυτής της πόλης, αυτής της ζωής που ζούμε, όλες τις βρωμιές των ανθρώπων.. και πάνω απ’ όλα τις δικές μας.. Ζούμε με την ψευδαίσθηση.. Και περιμένουμε την βροχή μέσα στη νύχτα.. Ακούμε τον κεραυνό να σκάει όλο και πιο κοντά, κι από ένα απαλό μακρινό μουγκρητό γίνεται βογκητό κοντινό μας. Και με κάθε βογκητό του ουρανού ένα πικρό χαμόγελο σκάει στο πρόσωπό μας.. Περιμένουμε υπομονετικά.. Βάζουμε απαλά τραγούδια να παίζουν, τραγουδάμε κι εμείς, βουρκώνουμε στα ρεφραίν, κοιτάμε έξω από τα παράθυρά μας, από τα μπαλκόνια μας.. Οι πιο θαραλέοι θα βγούν στις ταράτσες τους.. Μέχρι να έρθει η βροχή..

Κλείνω τη μουσική γιατί νομίζω την άκουσα! Ναι! Έφτασε κ στην από εδώ στεριά. Άρχισε να κάνει μικροσκοπικες, μοριακές τρυπούλες στη στέγη μου. Κι αυτό τον ήχο που σε κάνει να θέλεις να χαμηλώσεις μέχρι και τη μουσική για να ακουστεί.. Μέχρι κι αυτή τη Μουσική..Κι αν σκεφτούμε ότι όλα αυτά είναι πολύ ψεύτικα κι όμως μας αρέσουν.. Ψεύτικους ήχους κάνει εδώ η βροχή..Ανθρώπινους.. Αν σκεφτούμε το μεγαλείο να είμασταν τώρα λέει κάτω από ένα δέντρο, σε ένα μεγάλο δάσος κι εκεί να την ακούμε.. Εκεί νομίζω θα μας μιλούσε πραγματικά η βροχή.. Τώρα στην πόλη που έτυχε να περάσει απλώς μας βρίζει.. Και.. ω θαύμα, ακόμα κι έτσι μας αρέσει.. Ακόμα κι έτσι την περιμέναμε.. Φτιάξαμε καφέδες μέσα στη νύχτα, χαμηλώσαμε τα φώτα και αρχίσαμε να της γράφουμε.. να της τραγουδούμε, μόνο για να μας πλησιάσει λίγο ακόμα.. Είμαι σίγουρος πια πως όλοι μας την περιμέναμε.. Τι καλύτερο να κάνει έτσι κι αλλιώς κανείς στις τέσσερις το πρωί.. ?

Κάθομαι και κάνω αυτό που βλέπουμε στις ταινίες.. Όχι γιατί τις μιμούμαι.. αλλά γιατί μπορώ κι εγώ να το κάνω, όπως οι πρωταγωνιστές των ταινιών, που είναι όλοι πανέμορφοι, με ωραία σπίτια, φουλ ερωτευμένοι και με άπλετο χρόνο να συγκινούνται.. Μπορώ κι εγώ, θέλω κι εγώ.. Δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω απ’ το να γράφω, να τραγουδώ όλη τη νύχτα, να περιμένω την βροχή να έρθει να με πλύνει..να με ξεπλύνει.. Να συγκινούμαι, να θυμάμαι, να βουρκώνω μόνο γιατί όλα αυτά είναι τόσο ωραία.. Όσο δύσκολα κι αν είναι, οσο νεκρά κι αν είναι πια, όσο μακριά κι αν είναι, όσο ονειρεμένα.. Δεν παύουν να ναι ωραία.. Και μπορώ κ τα σκέφτομαι, και μπορώ κ τα τραγουδώ, και τα γράφω.. και τα κλαίω.. Δε μου λείπει τίποτα και όλα, δεν θυμάμαι τίποτα και όλα.. δεν θέλω τίποτα… κι όλα τα θέλω..!

Αλέξης Π.