Καταρχάς…Χρόνια πολλά!!!

Ευτυχισμένο το νέο έτος για όλους!!!

Στη θεωρία είμαστε όλοι super!

Στην πράξη όμως, ο,τι ευχή και να κάνουμε, ο,τι ευχή και να δεχτούμε, πρέπει να βάλουμε κι εμείς λίγο το χεράκι μας, αν θέλουμε να επιβεβαιώσουμε έστω και λίγο αυτό το οποίο θέλουμε, δηλαδή ο νέος χρόνος να είναι καλύτερος από τον προηγούμενο.

Αυτό σημαίνει εν ολίγοις, να βελτιώσουμε τα προτερήματα μας και να «φτιάξουμε» κάπως τα ελαττώματα, ώστε να είναι πιο «ευπαρουσίαστα». Κι αν μπορούμε να τα ελαχιστοποιήσουμε τόσο σε αριθμό όσο και σε ένταση.

Για κάποιους η «στραβή» μέρα απ’ το πρωί φαίνεται. Είναι αυτοί οι γνωστοί-άγνωστοι που δε βάζουν μυαλό ποτέ. Αυτοί που όσο μεγαλώνουνε τόσο  μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στα χρόνια που αποκτούν με ο,τι συνεπάγεται αυτό (περισσότερο μυαλό? Περισσότερη εμπειρία στις αποφάσεις και στις δυσκολίες? Περισσότερη ωριμότητα?) και στις αντιδράσεις τους που πότε πότε θυμίζουν παιδάκια πριν μπουν για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό.

Είναι οι γνωστοί-άγνωστοι που δεν άκουσαν όταν έπρεπε ποτέ τη μαμά τους, και το μόνο που τελικά έμαθαν, απ’ ότι φαίνεται δηλαδή, είναι να δυσκολεύουν τη δική τους ζωή με τις αψυχολόγητες και απερίσκεπτες ενέργειες τους, και τη ζωή των άλλων καθώς πρέπει προσέχουν κάθε φορά που βρίσκονται πλάι σ’ έναν γνωστό-άγνωστο, μη πέσει ο ουρανός στα κεφάλια τους…

Προσπάθησα μάταια να ελέγξω τα πάντα, ώστε ο καινούργιος χρόνος να μπει χωρίς προβλήματα. Κι ως ένα σημείο το πέτυχα. Είχα μαζί μου πολλά λεφτά μήπως και συμβεί τίποτα. Είχα πάρει και τσιγάρα πολλά, μην τυχόν ξεμείνουμε. Δώρα αγόρασα, και γενικώς ήμουν τύπος και υπογραμμός…

Μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες…Στη Θηβών παραλίγο να τρακάρω μ’ έναν ηλίθιο που με πέρασε για τον Άιρτον Σένα και θεώρησε μεγάλη του τιμή να με προσπεράσει με οποιονδήποτε τρόπο. Μου θύμισε τέτοιες μέρες πέρσι που πέσαμε μούρη με μούρη μ’ έναν μεθυσμένο (δυστυχώς και τα αυτοκίνητά μας…)

Αλλά το καλύτερο μου το επεφύλαξε η τύχη στην εθνική Αθηνών- Λαμίας στο ρεύμα προς Πειραιά. Αν περνούσε κανείς γύρω στις 8 το πρωί σίγουρα θα με είδε. Είχα ξεχάσει…να βάλω βενζίνη! Το αυτοκίνητο έμεινε πάνω στη γέφυρα, ευτυχώς είχα το χρόνο να το πάω λίγο δεξιά.

Και βέβαια εγώ καλά να τα πάθω. Τόση επιπολαιότητα έπρεπε να την πληρώσω!

Ο έρμος ο Γιάννης (κατά κόσμον deos) τι έφταιγε πρωινιάτικα με 215 κιλά νύστα να έχει δεθεί με τη ζώνη ασφαλείας στη μέση της εθνικής γιατί δεν ήθελε να γίνει αφίσα στο Allou fun park που ήταν λίγο παρακάτω με τα αυτοκίνητα να τρέχουν λες και τους κυνηγά το FBI, και να ατενίζει τα σπιτάκια της Νίκαιας σα να κοιτά τα τείχη της Καρχηδόνας…

Εγώ το έχω συνηθίσει. Όπως και τη μοίρα μου άλλωστε, η οποία θα παραμείνει κατά τα φαινόμενα η ίδια και απαράλλαχτη και το 2007!

Χρόνια μου πολλά λοιπόν! Για να κάνω τους φίλους μετά από καθετί αλλοπρόσαλλο να βάζουν τα γέλια και να σταυροκοπιούνται!

Χρόνια μου πολλά λοιπόν! Για να κάνω τους εχθρούς μου κι αυτό το χρόνο να τρίβουν τα χέρια τους! Μη ξέροντας όμως ποτέ από πού θα τους έρθει!!!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!

ΦΕΤΟΣ, ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ ΑΠΟ ΠΟΤΕ!!!