Τώρα που δεν είσαι πιά εδω, μπορεί να ειπωθεί.... Αλλοιώς - αν δεν είχες φύγει - και το έπαιρνες είδηση, είμαι βέβαιος πως θα έβρισκες τρόπο να μου υπενθυμίσεις πως είμαι πολύ μαλάκας που το έβγαλα βούκινο....

Τότε λοιπον, μια φορά κι έναν καιρό, ένας νεαρός άρτι ολοκληρώσας τις μεταπτυχιακές του σπουδες, γύρισε στην Ελλάδα και αναζητούσε δουλειά σε θέματα περιφερειακής ανάπτυξης. Μια ειδικότητα (γιατί, δεν ξέρω αν θυμάσαι, εγώ θυμάμαι, είχαμε καταλήξει πως αυτά δεν είναι επιστήμη, αλλά το είχαμε κρατήσει για μεταξύ μας ....) που δεν την ήξερε ούτε η μαμά της .... Τότε τουλάχιστον. Στην Ελλάδα.

Μου είπαν λοιπόν να παω να σε βρω. Είχαμε συναντηθεί δυό φορές στο παρελθόν, αλλά σιγά που θα με θυμόσουν.

"Από τους λίγους στην Ελλάδα, που έχουν σπουδάσει τέτοια θέματα και το παλεύουν... Και είναι εντάξει άνθρωπος, μην έχεις πρόβλημα.".

Καθηγητής στο Παρίσι και το Μονπελιέ, Ευραπαϊκά θέματα, Αγροτική Οικονομία ... από τότε. Και η αριστερά σου, οι ιδέες σου με μία γλυκύτητα και αποφασιστηκότητα....Σπάνιος συνδυασμός. Ηδη το άστρο σου ανέβαινε. Και φώτισε πολλούς τελικά.

Τηλέφωνο. Ραντεβού. Στην εφημερίδα .... Εγώ κομπλαρισμένος. Δεν είχες και πολύ χρόνο. Δεν με θυμόσουν, αλλά σου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός πως μετά την ΑΣΟΟΕ αποφάσισα να το γυρίσω στα χωροταξικά και περιφερειακά. .....

"Λοιπον, ήρθες πάνω στην ώρα... Μου έχουν πει να συμμετάσχω σε δύο μελέτες, αλλά δεν έχω χρόνο. Εχω δουλειά εξ' άλλου. Πήγαινε εσύ αντί για μένα...."

"Μα εσύ είσαι ήδη καταξιωμένος, εγώ τώρα ξεκινάω, ψάρι, άσχετος, Εσένα θα θέλουν..."

"Μαλακίες είναι αυτά. Σου είπα, το έχω πει και σε αυτούς, εγώ δεν μπορώ να το αναλάβω υπεύθυνα. Είπαμε ... Εχω δουλειά και πολύ μάλιστα αυτήν την περίοδο. Πήγαινε εσύ και αν χρειαστείτε κάτι μου λέτε αν μπορώ να σας βοηθήσω".


Σε ευχαρίστησα. Πήγα. Και ξεκίνησα. Και βρήκα δουλειά. Με σύσταση και προτροπή ενός ανθρώπου που δεν με ήξερε, ούτε έψαξε το τι και πως .... Και συνέχισα ... Και το ένα έφερε το άλλο, όπως περίπου γίνεται στη ζωή ... Και συνέχισα. Και είχα πάντα δουλειά.

Μετά από λίγο καιρό, δεν θυμάμαι ακριβώς, ξανασυναντηθήκαμε. Μιλούσα κι εγώ με άλλον αέρα ... Οχι παίζουμε ... Και δουλειά είχα και συνάδελφοι είμαστε πλέον.


Σου είπα πως ένα "ευχαριστώ" δεν μπορεί να ανταποδώσει το καλό που μου είχες κάνει. Και όχι μόνο ή σύσταση, αλλά ο τρόπος.... Και πως βεβαίως, θα σε ενημερώνω για οτιδήποτε προκύπτει, αν θέλεις να συμμετάσχεις κι εσυ ... κλπ. Απ' την καρδιά μου στο έλεγα ....


"Κοίταξε να δεις. Φαίνεσαι άνθρωπος που καταλαβαίνει... το ξέρω πως τα λες όλα αυτά απ' την καρδιά σου. Αλλά μη μου πεις πως δεν νοιώθεις και υποχρέωση ? Ανθρώπινο είναι, το καταλαβαίνω.

Αλλά, στο είπα, έχω δουλειά. Εσύ τώρα ξεκινάς. Αν απ' την αρχή κουβαλάς το βάρος της όποιας ανταποδωσης, πάει .. θα ξεκινήσεις στραβά. Γίνε καλός στη δουλειά σου, κράτα τις αρχές σου και ΄- όσο μπορείς - να συνεισφέρεις για κάτι καλύτερο και πρακτικό.

Δεν έχει σημασία τι νομίζουμε πως κάνουμε εμείς, τι προσφέρουμε και τί όχι. Σημασία έχει το αποτέλεσμα της όποιας μας πράξης. Να προσφέρεις και να είσαι ανοιχτός. Μην ακούς τους μαλάκες που λένε να βαστας πισινές στη δουλειά σου και στη ζωή σου. Ορίστε, εγώ, είμαι χύμα, δεν κρατάω τίποτα κρυφό, και είμαι μια χαρά... Και μη νομίσεις ποτέ πως τα ξέρεις όλα. Ακου."

Περίπου έτσι ήταν τα λόγια σου.... Εγώ συνέχισα τα επιχειρήματα .. Από πείσμα δηλαδή... Επρεπε να σου χρωστάω κάτι ? Ισως. Και τότε δέχθηκα τη χαριστική βολή .... Και μου έμεινε, για πάντα, στη ζωή μου.

"Επειδή λοιπον επιμένεις, θα σου πω έναν τρόπο να είσαι εντάξει απέναντί μου. Να κάνεις το ίδιο πράγμα για έναν νέο άνθρωπο, αν ποτέ έρθεις στη θέση μου και αυτός στη δική σου. Να τον εμπιστευτείς και να τον βοηθήσεις, χωρίς πλεονεξία. Να του δώσεις κάτι από σένα. Και με μένα θα έχεις καθαρίσει οριστικά".


Καλό σου ταξίδι.


Και να σου πω ένα μυστικό. Με πλήγωσε πολύ που έφυγες. Αν και ήταν αναμενόμενο.

Αλλά, να σου πω και το ευχάριστο που μου συνέβη. Είναι ίσως, η πρώτη φορά, .... ή έστω, μία από τις πολύ λίγες φορές, που νοιώθω μία μεγάλη αλήθεια. Να, γι αυτά που λένε, που γράφονται, που θα πουν αύριο. Δεν είναι ένας ακόμα αποχαιρετισμός στο όνομα μιας ευπρέπειας.
 

Είναι αλήθεια.

ΥΓ. Πρόκειται για τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Στην αρχή δεν ήθελα να το αναφέρω. Αλλά το εξαιρετικό και τόσο ανθρώπινο, κείμενο της latte όπως και το σχόλιό της, με έκανε να αλλάξω γνώμη.