Σήμερα διάβασα κανα δυο αποχαιρετιστήρια τοπικς και σκέφτηκα να σας γράψω παρ'όλο που δεν έχω και ΤΗΝ έμπνευση και να πώ κατ'αρχήν τις ευχές μου για το νέο έτος σε όλους και όλες και επίσης να σας πώ πώς πέρασα τις γιορτές...

Να είστε όλοι καλά, ευτυχισμένοι με πολλή πολλή αγάπη στην ζωή σας!!!

Έλειψα γύρω στη μια βδομάδα εκτός Αθηνών, και πραγματικά ήταν ένα θαυμάσιο διάλειμμα ανάμεσα στις γιορτές και τα πανηγύρια των Χριστουγέννων, της πρωτοχρονιάς των Φώτων και του Αη Γιαννιού στο μαγαζί. Πολλύς κόσμος, πολλη φασαρία και γλέντι, με χορό και τραγούδια...

Καλά ήταν αλλά κουραστικά!!! Πολλές στιγμές ένοιωσα συγκίνηση που είχε τόσο κόσμο και που περνούσαν τόσο καλά... Άλλες όμως ένοιωσα λίγο σαν να δουλεύω σε οικοδομή και μάλιστα με φόρεμα και τακούνια... Τα ίδια τραγούδια να παίζουμε, τα ίδια που παίζονται παντού... Πολλές φορές μάλιστα μας ζητούσαν και παίζαμε το ίδιο τραγούδι 2 φορές... Μου τη σπάει πολύ αυτό.

Όμως για να μην είμαστε και γκρινιάρηδες, πήρα πολύ μεγάλη ικανοποίηση από τον κόσμο που το διασκεδάζει πραγματικά και έχει πάντα κάτι καλό να πει για τον χώρο, το μουσικό σχήμα, τις φωνές μας, το ρεπερτόριό μας...

Μ'αρέσουν πολύ αυτοί οι άνθρωποι. Γι'αυτούς νομίζω ότι ανεβαίνω στο πάλκο, αλλιώς θα καθόμουν σπιτάκι μου και θα τραγουδούσα στο μπάνιο ή στους φίλους μου.

Ανεκδιήγητες ιστορίες από αυτές τις γιορτές με τα ζειμπέκικα κομανέντσι, και κάποιες τούμπες από γλύστρες που τρώγανε οι ανυποψίαστοι άνθρωποι στη πίστα από τα λουλούδια... Να πέφτουν ο ένας μετά τον άλλο πάνω στις ρούμπες....

Έχω ρίξει το γέλιο της αρκούδας με την λουλουδού στο μαγαζί... Ένα κοριτσάκι που θα ήθελε πάρα πολύ να είναι σπίτι του και να κοιμάται, οπότε αποφασίζει να κοιμάται όρθια, με τα πανέρια στο χέρι, σε μια γωνιά της πίστας, χωρίς να κινείται καθόλου, τόσο, ώστε να την μπερδεύεις με έπιπλο ή με διακοσμητικό μετά από λίγο.

Τι να πρωτοπώ, φάσεις, που σίγουρα τις έχετε ζήσει όλοι, που αν όμως είσαι νηφάλιος πάνω στο πάλκο φαίνονται πάρα πολύ αστείες...

Ευτυχώς ήρθαν δυο τρεις δικοί μου άνθρωποι και ένοιωσα ότι δεν είμαι ορφανή σ'αυτόν τον κόσμο, επειδή δουλεύω στον Ωροπό...

Και μετά βρέθηκα σε ένα τοπίο εντελώς διαφορετικό. Χωριό παραθαλάσσιο, σε ένα σπίτι ξύλινο, υπέροχο, τζάκι,  με πάρα πολύ καλή παρέα και το καλύτερο ήταν ότι στο παραδίπλα σπίτι ήταν η γιαγιά μας (της κολλητής μου, αλλά όλων μας όπως αποδείχτηκε) με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Μαγειρευτό φαγητό, κρασάκι, ώρες μπροστά στο τζάκι και βόλτες στη θάλασσα. Τι θα μπορούσε να ζητήσει κανείς;;;

Έχω τρεις μέρες που γύρισα στη ζωή/δουλειά μου και προσπαθώ να συνηθίσω, αλλά δυσκολεύομαι... Έχω όμως ανακτήσει μεγάλο ποσοστό των δυνάμεών μου όσο και να μην το νοιώθω λόγω ξενερώματος (από τον παράδεισο της χαλάρωσης στην κόλαση της βαριεστημάρας και της ανίας, πώς να νοιώθω η έρμη;) και νομίζω ότι θα τη βγάλω και φέτος μέχρι την Καθαρή Δευτέρα τουλάχιστον.

Φιλάκια και Καλή Χρονιά σε όλους!!!!

:-)