Daydream...

Φαντάσου πως, λόγω επαγγελματικών και άλλων υποχρεώσεων, απουσιάζεις λίγο καιρό από το σπίτι. Δε λείπεις ακριβώς, σωματικά είσαι εκεί. Βιαστικά μπαινοβγαίνεις, χωρίς να έχεις ιδιαίτερο χρόνο να ασχοληθείς με το χώρο ή τους ανθρώπους που είναι  μέσα. Ακόμα κι όταν ζητάνε λίγη από την προσοχή σου, εσύ δεν είσαι σε θέση να το καταλάβεις.

Διαθέσιμος χρόνος ελάχιστος, ελεύθερος χρόνος μηδέν. Φτάνεις στο σπίτι αργά, είσαι τόσο πτώμα που ούτε να φας δεν μπορείς. Μετά βίας λες ένα γεια. Πέφτεις ξερή για ύπνο και τέλος. Και αύριο μέρα είναι, λες.

Λες.  

Το λες κάθε μέρα. Και περιμένεις να περάσει λίγο ο καιρός, να χαλαρώσει λίγο η πίεση, να τελειώσουν τα διάφορα events, οι υποχρεώσεις, οι εκκρεμότητες και τα ρέστα, για να μπορείς να κοιτάξεις λίγο και το σπίτι σου. Και τη ζωή σου.

Λες.

Και ναι, θα έρθει μια μέρα που θα είσαι πιο χαλαρή. Θα έχεις 3 ολόκληρες ώρες ελεύθερες, και δε θα ξέρεις τι να τις κάνεις! Θα τρέξεις κατ’ ευθείαν στο σπίτι σου, στο περιβάλλον που σου είναι τόσο οικείο και αγαπημένο. Θα μπορείς να αράξεις στον δερμάτινο καναπέ που έχεις να τον δεις κάνα μήνα, θα χωθείς στην αγκαλιά που σε περιμένει! Θα είσαι σίγουρη πως, τώρα, θα μπορέσεις να ξεκουραστείς και να κάνεις επιτέλους κάτι που αγαπάς.

Μόνο που λογαριάζεις χωρίς τον αντικαταστάτη ξενοδόχο (αφού εσύ λείπεις, μαντάμ, κάποιος άλλος πρέπει να αναλάβει!).

Ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου και μπαίνεις μέσα.

Το σκηνικό τελείως αλλαγμένο, βάρβαρο και βάναυσο.

Τα έπιπλα έχουν αλλαχτεί, τα χρώματα έχουν ανακατευτεί τόσο που σε πιάνει ναυτία, (ενώ εσύ είσαι πάντα τόσο προσεκτική στις επιλογές και στους  συνδυασμούς), δεν υπάρχει ίχνος από σένα, τα πράγματα σου έχουν εξαφανιστεί, μια δυνατή μουσική βγαίνει από το δωμάτιο και μια γνώριμη φωνή ακούγεται από το υπερπέραν:

«Ήρθες αγάπη μου; Δε σε πρόσεξα!!»

Κι εκεί που ανοίγεις το στόμα σου και νομίζεις πως θα βρεις κάτι να πεις….

μια τύπισσα, μια Νατάσ(h)α, μια Κατιάνα, μια Λουντμίλα, περιφέρεται μέσα στην κουζίνα σου, φορώντας μια ποδιά ΜΟΝΟ, (ναι, ΜΟΝΟ) ΚΑΙ διαφανή πλατφόρμες με θεόρατα τακούνια!

Τι κάνει; Τηγανίζει πατάτες!!*

Ουφφ!!

Γελάτε;

Δεν είναι και πολύ αστείο, εγώ μια μέρα θα το πάθω αυτό, είμαι σίγουρη! Κι αν είστε λίγο σαν κι εμένα, πολυάσχολη και αφηρημένη, καλά κάνετε να προσέχετε!

Και να’ναι μόνο αυτό;

Κάπως έτσι ένιωσα εκείνο το πρωί του Ιουνίου που άνοιξα τη σελίδα των blogs! Ήταν το κυβερνοσπίτι μου! Λίγες εβδομάδες έλειψα και ανακαινίστηκε πλήρως!! Χρώματα, στήλες και ονόματα, μου ’ρθαν κατακούτελα, κι εγώ δεν ήξερα που να βρω εμένα, πού να βρω τους φίλους μου, που να πατήσω και τι να δω!! Κλικ εδώ, κλικ εκεί, ανοίγει μια σελίδα εδώ, μια άλλου, και πώς να πλοηγηθώ μέσα στο νέο χάος;

Αχ γιατρέ μου, τι τραβάμε κι εμείς οι νοικοκυρές!

Αλλά μην ανησυχείς. Θα τη βρω την άκρη, πού θα πάει; Όλα σ’ αυτή τη ζωή είναι απλά θέμα συνήθειας**. Μη σου πω, άρχισε να μ’ αρέσει το νέο concept!

Πάω τώρα. Θα πατήσω το κουμπί της ανάρτησης, κι όπου βγει (μπει)!   

*είστε ελεύθεροι να προσθέσετε ό,τι γουστάρετε στην πολύ κλισέ αντρική φαντασίωση που περιγράφω.

**Ακόμα και η  Νατάσ(h)α με τα Hot Stilettos! Δε βαριέσαι μωρέ, μια ιδέα είναι όλα! Μπορεί να περνάμε καλά όλοι μαζί, πού ξέρεις;

ΥΓ: Το ποστ αυτό είναι αφιερωμένο σε μια παρουσία που μου λύνει συχνά τα δάχτυλα, και ζητώ χιλιάδες συγγνώμες που τον στενοχώρησα.