επιτέλους.. μη νομίζεις ότι σε περίμενα, ούτε σε ήθελα ποτέ να μπεις εδω μέσα να με μάθεις. Αλλά με ανακάλυψες. Τώρα δεν γίνεται τίποτα. Επιτέλους διάβασες μερικά δικά μου κ έψαξες για τα δικά σου. Μα μάταια. Επιτέλους κατάλαβες. Δεν ήσουν τόσο σημαντική για να διαβάσεις κάτι για σένα εδώ μέσα. Μάταια, επιτέλους, με ανακάλυψες..

Πάντα θυμάμαι να μην καταλαβαίνεις πολλά πράγματα. Από τη μια χαζό και γλυκό απ την άλλη. Απ' τη μια εγώ να μην ξέρω πως ακριβώς γράφουν στα ελληνικά κι απ την άλλη εσύ με την αλλοιωμένη γλωσσική αντίληψη.. Το χαζό εγώ, το γλυκό εσύ..

Οπότε τι κι αν με βρήκες? Μετά από καιρό κι αφού σε ξέχασα κι εγώ, τι κι αν είσαι εδώ, επιτέλους, τώρα? Πουθενά δεν υπήρξες, λέει, στις αληθινές μου σκέψεις.. Και εύκολα ξενερώνεις κ τα παρατάς τα περίεργα, τα στριφνα σαν εμένα.. Και διαβάζεις "στριφνά" και το πρόσωπό σου ζωγραφίζει περιέργεια και λίγο αηδία.. "Στριφνά?" λες.. "Τι είναι στριφνά?"

Κι όμως σαν ψάξεις. Κι όμως σαν μάθεις. Κι όμως εκεί είσαι, εκεί γύρω από τα υποκατάστατα για τα οποία σε προειδοποίησα από εδώ. Αλλά τώρα που με βρήκες, επιτέλους, όλα έχουν αλλάξει. Επιτέλους!

Χμ.. επιτέλους όλα έχουν αλλάξει!!

το να μη με καταλαβαίνεις είμαι σίγουρος ότι είναι το μόνο που έμεινε, και πίστεψε με.. Επιτέλους, πλέον θέλω κι εγώ να μη με καταλαβαίνεις.. τι ωραία..!!

επιτέλους..