Ούτε τους μικροσκοπικούς, άσπρους, γυαλιστερούς κόκκους τους πήρα εγώ. Αυτό ήταν δώρο ιδιαίτερο, από το Παρίσι, δεν είχα καν σκοπό να τους χρησιμοποιήσω!

Ήταν μια στιγμή… αδυναμίας.

 Αχ!

Άνοιξα το νερό όπως κάθε φορά. Δεν ξέρω τι με τράβηξε! Ζωντανεύει το νερό πάτερ;

Tο άκουγα που έτρεχε με δύναμη!

Έβαλα το χέρι μου κάτω από τη βρύση. Αισθάνθηκα τη δροσιά!

Το τι ακολούθησε, πάτερ, δεν μπορώ να το εξηγήσω!

Λύγισα

Σαν από μόνο του, το μπουκαλάκι ήρθε και με μπήκε στο δεξί μου χέρι. 

Το καπάκι άνοιξε και δραπέτευσε το αλόε βέρα!

Το άφησα να στάξει κάτω από το τρεχούμενο νερό!

Μια σταγόνα, δυο σταγόνες…

Και τότε είδα τις πρώτες!

Μικρές, ανυπόμονες, ενθουσιώδεις!

Να πετάγονται, να χορεύουν, να πολλαπλασιάζονται!

Δροσιστικές, αμέτρητες, ακαταμάχητες!

Μπουρμπουλήθρες!

Τις παρακολουθούσα να πλημμυρίζουν την μπανιέρα!

Να πετάγονται στον αέρα και να γίνονται άσπρες, υγρές φυσαλίδες που εξαφανίζονται!

Και την ίδια στιγμή να γεννιούνται άλλες μπουρμπουλήθρες!

Πιο πυκνές, πιο μεγάλες, πιο έντονες!

Ποιος μπορεί να πει όχι;

Ακόμα και τα άλατα, ξέφυγαν από το σακουλάκι και βρέθηκαν στο νερό!

Μα τι λέτε, πάτερ; Τι δουλειά έχει ο σατανάς με τα νερά, εγώ την έκανα τη ζημιά!

Κι άλλο αφρόλουτρο

Κι άλλο νερό

Κι άλλο αφρόλουτρο!

Κι άλλο νερό!

Κι άλλο….

Ο κατήφορος της κόλασης, πάτερ!

Πως ν’ αντισταθώ;

Μετά, κύλησα.

Αμάρτησα.

Το ξέρω!

Δεν πρέπει να σπαταλάμε το νερό, δεν πρέπει να σπαταλάμε το νερό, δεν πρέπει να σπαταλάμε το νερό,   δ ε ν   π ρ ε π ε ι   ν α   σ π α τ α λ ά μ ε   τ ο   ν ε ρ ό!

Συγχωρέστε με πάτερ…

Έπρεπε, απλά, έπρεπε να βυθιστώ στο νερό!!

Να νιώσω τη φρεσκάδα, ν’ ανασάνω λιγάκι, να βρω λίγο οξυγόνο…

Παρατηρούσα τον αφρό να γεμίζει το χώρο.

Να κυλάει στο δέρμα μου, να φτιάχνει διάφορα σχέδια, να πετά στον αέρα, να διαλύεται.

Μόνο που δεν ήταν αρκετός για να πνίξει το παράπονο…

Βλέπετε πάτερ, εγώ πάντα περιμένω, ενώ εμένα ποιος με περιμένει;

Και γράφω στον αέρα τα μηνύματα. Δεν απαντάει κανείς…

Λίγα τα ’χεις αυτά για μια μέρα; Τόσο μεγάλο παράπονο μπερδεύει, άνθρωπος είμαι κι εγώ. 

Δεν πρόσεξα και κτύπησα πάνω στο διαχωριστικό σαμαράκι.

Πάει ο πίσω αριστερός τροχός!  Μπουμ, ξεπουφ!!

Πάντως θα ήθελα να διαβιβάσεις τις θερμές ευχαριστίες μου στο Θεό που έπλασε τόσους άντρες! Τουλάχιστον αλλάζουν λάστιχα. 

Αλλά, καλά, πες ότι εγώ ήμουν λίγο ζαλισμένη και off και δεν μπορούσα να οδηγήσω!

ΠΟΙΟΣ ΑΙΝΣΤΑΙΝ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΕΒΑΛΕ ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΑ ΣΑΜΑΡΑΚΙΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΥΠΟΓΕΙΟ ΧΩΡΟ ΣΤΑΘΜΕΥΣΗΣ; Ε? ΜΕ ΠΟΙΟ ΣΚΕΠΤΙΚΟ; ΝΑ ΧΩΡΙΖΕΙ Τ’ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ; ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΝΑ ΕΡΩΤΕΥΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΚΛΕΦΤΟΥΝ; ΓΟΤ ΔΕ ΦΑΚ ΜΑΝ?

Συγγνώμη πάτερ για τα γαλλικά, παρασύρθηκα!

 Άσε που περίμενα άδικα 1 ώρα στο λαστιχάδικο! Δε βρήκανε τελικά το σωστό μοντέλο λάστιχου, ιμίσ(h)!!. Να πάω ξανά, σήμερα το απόγευμα, είπε ο λαστιχάρης.

Αυτό πάλι πώς το βλέπεις; Να μην βρίσκουν λάστιχο για το αυτοκίνητο μου; Αν είχα καμιά Φερράρι ή καμιά Μαζεράτι, ή Μπουκάτι, ή άλλο αυτοκίνητο της προκοπής, θα το κατανοούσα και δε θα με πείραζε να περιμένω όρθια στη ζέστη. Τώρα όμως, με πειράζει!! Ουφφ!

Μπάι δε γουέι, είδες τη νέα Φερράρι πάτερ; Αν έχεις πρόβλημα με την καρδιά σου μην τη δεις!! Ένα αληθινό κατακόκκινο θαύμα!

Κλείνει η παρένθεση, πίσω στο θέμα μας!

Στην κατάσταση που ήμουν, πώς να κρατηθώ μετά και να μην βουτήξω στην αμαρτία; Αχ!!!! 

Γονατίζω ταπεινά μπροστά στη Μητέρα Γη και ζητάω συγχώρεση για τις αμαρτωλές μου προθέσεις που συμβάλλουν στην επιτάχυνση των κλιματολογικών αλλαγών, στην αύξηση της θερμοκρασίας της γης και στην καταστροφή της θαλάσσιας ζωής.

Υπόσχομαι στην ομάδα ΣΙΚ και στον Κάπτεν Πλάνετ ότι θα ξεπλύνω την αμαρτία μου…

Θα χορέψω το χορό της βροχής το φθινόπωρο για να συνεισφέρω  στις προσπάθειες της κυπριακής πολιτικής και εκκλησιαστικής ηγεσίας για επίλυση του υδατικού προβλήματος…