Γενικά δεν είμαι τέτοιος τύπος, αλλά σήμερα ξύπνησα απογοητευμένη...

Άνοιξα το παράθυρο και είδα ότι αν και Ιανουάριος ο καιρός μοιάζει με άνοιξη, μια άνοιξη, παράξενη, αφύσικη, σαν κάτι κοριτσάκια με βαμμένα νύχια. 

Είναι και αυτός ο καταραμένος πυρετός, που με έχει διαλύσει (είμαι μια βδομάδα με δέκατα και άλλα συμπτώματα κρυολογήματος).

Είναι και το γεγονός ότι δεν προχωράει τίποτα, όλα μένουν στάσιμα, όλα καταργούν τον εαυτό τους, όλα είναι σαν να θέλουν να με φέρουν στη ρουτίνα που ποτέ δεν κατάφερε να με πάρει μαζί της.

Είναι μια εποχή (εδώ και αρκετό καιρό) που η θετική ενέργεια έχει ροή από μένα προς τους άλλους και τα πράγματα και δεν υπάρχει ροή προς τα μένα από πουθενά. Την νοιώθω να στερεύει... Αισθάνομαι ότι δεν έχω κουράγιο να προσπαθήσω, παρ’όλο που ξέρω ότι δεν είναι έτσι και όταν χρειαστεί θα μπορέσω να τα βγάλω πέρα.

Είναι αλήθεια, ότι ακόμα κι αν νομίζουμε ότι έχουν τελειώσει οι δυνάμεις μας, πάντα υπάρχει ένα απόθεμα σαν ρεζέρβα, που βγαίνει μόνο όταν δεν υπάρχει άλλη συνειδητή δύναμη μέσα μας.  

Δεν θέλω να φτάνω στο τέρμα μου όμως, θέλω να είμαι πάντα λίγο πιο πάνω από τα όριά μου. Θέλω να μου βγαίνει το χαμόγελο όπως πάντα χαλαρά χωρίς πίεση, χωρίς δεύτερη σκέψη...

 Η γιαγιά μου πάντα έλεγε, ότι η ζωή είναι 1 άσπρο και 10 μαύρα. Όμως το 1 αυτό αξίζει να τραβήξεις τα 10 και έτσι υπάρχει ισορροπία.

Ελπίζω να την βρω... αλήθεια... Ένα πράγμα που με ευχαριστεί αυτή την κακή εποχή για μένα είναι ο καινούργιος δίσκος του Θανασάκη με την φωνή του Σωκράτη να μου ψιθυρίζει τα μυστικά της ύπαρξης και την Μάρθα να με παίρνει μαζί της... και επίσης το τραγούδι "της άρνης το νερό" που με ανατριχιάζει ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που τ'ακούω... Φυσικά φαρμακάκια για την μελαγχολία...