Γενικό κρατικό Νίκαιας 17:00

Μεταφέρεται ο ασθενής, όλοι μέσα στο άγχος. Αφού οι γιατροί λένε «μάγκες όλα ΟΚ, δεν είναι κάτι σοβαρό, σε 10 μέρες θα είναι μια χαρά» έρχεται η χαλάρωση, τσιγάρο έξω και καφές, έρχεται κι ένας ξάδερφος αστυνομικός.

Γενικό κρατικό Νίκαιας 17:00

Ο ρημάδης ο καφές  δεν κατεβαίνει με τίποτα. Ήδη έχουνε περάσει από μπροστά μας 5 γιατρίνες, νοσοκόμες και πάει λέγοντας με κάτι πόδια σαν την αττική οδό, με κάτι κορμάκια που από την πολλή καμπύλη χάνεις τον έλεγχο και πέφτεις σε κολόνα. Ο ξάδερφος, παντρεμένος με δύο τέκνα που έχει να δει άλλο γυναικείο κορμί από τον απεγκλωβισμό σεισμοπαθών στη Ricomex, έχει πάθει αποκόλληση ίριδος και λοιπών χρήσιμων εξαρτημάτων για έναν που θέλει να λέγεται «αξιοπρεπής ματάκιας».

Γενικό κρατικό Νίκαιας 17:45

Μια εξ’ αυτών πέρναγε συνέχεια από μπροστά μας πάνω –κάτω λες και ήμασταν επιτροπή καλλιστείων και ξεχάσαμε να της βάλουμε βαθμό. Αφού παραπήγε το πράγμα, σε μια στιγμή της κόβουμε το δρόμο…

-Να σου πω…

-Παρακαλώ.

-Πότε έχεις βάρδια εδώ;

-Γιατί ρωτάτε;

-Για να δούμε πότε να αρρωστήσουμε.

Η γιατρός, συνηθισμένη στα επείγοντα περιστατικά, γέλασε κι απομακρύνθηκε…δύο βήματα.

Γενικό κρατικό Νίκαιας 18:15

Με τον ξάδερφο έχουμε ήδη μετρήσει ακόμα άλλες πέντε-έξι γιατρίνες, ασθενείς και συγγενείς ασθενών. Ξαφνικά σκάει ένα ασθενοφόρο. Μια γιαγιούλα βγαίνει από μέσα, ενώ οι κόρες της προσπαθούν να συμπαρασταθούν. Εγώ με τον ξάδερφο αρχίζουμε και πλησιάζουμε σαν ενδονοσομειακή λοίμωξη και παίζουμε με τα μάτια μη ξέροντας πώς να το χειριστούμε, καθώς οι κόρες μπορεί να ήτανε τρελαμένες λίγο από την όλη φάση, αλλά σε περίοδο ομαλότητας άνετα της έβαζες αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τους Άγγλους να μας δώσουν τις καρυάτιδες και να πάρουν αυτές. Δοκιμάζουμε ατάκες και φανταστικούς διαλόγους…

-Έχω και ώμο (να κλάψεις), πάμε μια βόλτα;

-Να ρωτήσουμε αν υπάρχει διπλό φορείο;

Κι άλλα τέτοια. Κοιταχτήκαμε λίγο με το ξάδερφο, αισθανθήκαμε σαν ύαινες που χορεύουν ταγκό πάνω στον ανθρώπινο πόνο για τα μάτια ενός string και οπισθοχωρήσαμε.

Γενικό κρατικό Νίκαιας 19:00

Αλλά πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι. Κι ενώ μαθαίναμε ότι ο ασθενής μας τη γλίτωσε φτηνά, κι έπαθε το καλύτερο απ’ όσα μπορούσε να είχε πάθει και ότι θα επανέλθει σε λίγες μέρες, με αναπτερωμένο ηθικό, ξαναχυθήκαμε στις επάλξεις. Εκεί βρισκότανε μια συγγενής που άναβε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Ξεσκονίζουμε το λεξικό μας, τι έχουμε για συγγενή θύματος. Παίρνουμε το περίλυπο ύφος, χωρίς χιούμορ καθώς δεν το απαιτεί η περίσταση, και λέμε ότι θα ξεκινήσουμε με ερώτηση για τον συγγενή της, πώς τα πάει, να μη μας περάσει και για βάρβαρους…

-Είναι βαριά;

-Όχι καμιά 50αριά κιλά…

Η απάντηση μας άφησε άναυδους. Εγώ θυμήθηκα ότι έχω μάθημα, ενώ ο ξάδερφος θυμήθηκε τα παιδιά του. Χαιρετίσαμε τον ασθενή μας και τραβήξαμε ο καθένας στο δρόμο του.

Και μετά σου λένε Ε.Σ.Υ.. αλλά πού είσαι εσύ; Σα να μην υπάρχεις..!