Με τα σκυλιά ράτσας έχω ένα θεματάκι. Μάλλον φταίει που  βλέπω τα αδέσποτα κάθε μέρα να γίνονται και περισσότερα στους δρόμους της πόλης μου.

 Ίσως να φταίει αυτή η θλιμμένη αξιοπρέπεια  που έχουν στα μάτια, αλλά κάθε φορά που συναντώ κάποιο από αυτά με πιάνει μελαγχολία που  δεν έχω την δυνατότητα να το υιοθετήσω. Ξέρω την φροντίδα που θέλουν όταν μένουν μαζί σου μέσα στο σπίτι και απλά δεν ήμουν σε ανάλογη φάση.

Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα όταν  ήρθε η Λήδα στο σπίτι.  Μόλις την είδα θύμωσα. Δεν είναι δυνατόν να έχει εκεί έξω τόσα αδέσποτα σκυλιά που έχουν τρομερή ανάγκη από μια οικογένεια κι εμείς να αγοράζουμε σκυλί ράτσας και μάλιστα με τόσο άγρια μούρη!

Άσε που ποτέ ξανά στην ζωή μου δεν έχω ακούσει για αυτήν την ράτσα! Ακούς εκεί cane korso.

Είναι 2,5 μηνών και είναι ήδη 20 κιλά!

Καλά πόσο θα πάει; (Αναρωτήθηκα φωναχτά)

90 κιλά! ( Ήρθε αμέσως η απάντηση! )

90;  Πάς καλά;

Από την πρώτη μέρα όμως που ήρθε σπίτι (αν και επιφυλακτική με τα σκυλιά από τζάκι) κατάλαβα αμέσως πως πρόκειται για ένα πραγματικά αξιολάτρευτο πλασματάκι.  Είναι πολύ ευχάριστη η συγκατοίκηση μαζί της. Προσέχει να μην λερώνει, δεν κάνει ζημιές (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων).

Είναι επίσης πολύ πιστή φιλενάδα. Της μιλάς με τις ώρες και δεν βαριέται ποτέ! Και εκτός αυτού δεν κινδυνεύεις ποτέ να προδώσει ότι της λες. Ούτε κινδυνεύεις αν μια μέρα έχεις τα νεύρα σου και την μαλώσεις να πει ή να κάνει πράγματα για να σε πληγώσει έτσι… για εκδίκηση! Άσε που είναι καταπληκτική συντροφιά για τα παιδιά και σχεδόν όλη μέρα παίζουν μαζί της.

 Τελικά τι φταίει κι αυτή που δεν ήταν αδέσποτη; Νομίζω πως έχω ήδη αρχίσει να της το συγχωρώ!