Λοιπόν…

Πριν καμιά δεκαετία περίπου έκανα το παν να φύγω απ’ την Αθήνα και να πάω όπου να ‘ ναι! Και τα κατάφερα κι έφυγα!

Όταν πήγα στην Κέρκυρα, όπου έκατσα κοντά στα πέντε χρόνια, αν και περνούσα ζωή και κότα,  κάτι  μ’ έτρωγε μέσα μου να πάρω τα ιμάτιά μου και να  επιστρέψω στη γενέτειρά μου, καθώς είχα σκυλοβαρεθεί, ειδικά τον τελευταίο χρόνο. Και επέστρεψα!

Μετά, ήθελα να ξαναφύγω, γιατί κάτι δε μου πήγαινε καλά εδώ, και αποφάσισα να πάω θητεία. Για κακή μου τύχη (που όμως δε χρειάστηκα πολλές μέρες για να αλλάξω άποψη…) η θητεία μου ήταν λίγο πιο  κάτω…Το μακρύτερο που με στείλανε ήταν στον Πόρο για είκοσι μέρες…Δε μ’  άρεσε όμως κι ήθελα να φύγω!

Όταν τελείωσα κι από κει και επέστρεψα κανονικά πλέον εδώ στην Αθήνα κι έβλεπα ότι τα περιθώρια να περιπλανιέμαι έσφιγγαν, άρχισα να αγχώνομαι…

Ανεπιτυχείς προσπάθειες να επιστρέψω στην Κέρκυρα με κάθε τρόπο, να φύγω για τις Βρυξέλλες (όχι άλλο κάρβουνο), να πάω να μείνω κάπου έξω από την Πάτρα (αυτό πώς μου ‘ρθε?) να πάω να  μετακομίσω μόνιμα στα  Χανιά, τόπο καταγωγής(εκεί δεν είχα ελπίδα…), μια έκλαμψη να πάω στη Βενετία (μου πέρασε σε μια μέρα, και δεν ήξερα κι ιταλικά…) να πάω στο χωριό μου κάπου στην Ηλεία (μου πέρασε σε μια ώρα), μια απόπειρα  να πάω στη Θεσσαλονίκη πριν δυο-τρία χρόνια (απέτυχε παταγωδώς…) και άλλα, και άλλα…

Οι γύρω μου στην αρχή με έπαιρναν στα σοβαρά και με ωθούσαν, «Μπράβο, καλή  επιλογή κτλ…)

Οι δικοί μου με κοιτούσαν γουρλωμένοι, «Τι έχει το παιδί? Κτλ»

Μετά από λίγο με πήραν όλοι χαμπάρι…(μου κάνανε και παραγγελίες, ΕΛΕΟΣ!)

Και τελικά κατάλαβα ότι το νόημα δεν είναι στη φυγή. Γιατί η φυγή έρχεται από μέσα μας, είναι συναίσθημα, και δε λύνεται με μια απόδραση. Γιατί αν έχεις τάσεις φυγής, και στον παράδεισο να μετοικήσεις, σε δυο μήνες θα παρακαλάς να σε στείλουν στην κόλαση…

Παλιά έπαιρνα ένα σάκο στον ώμο, κι όπου με βγάλει ο δρόμος…

Μια αρχαία παροιμία όμως λέει, «Όποιος  ταξιδεύει μόνος του έχει συντροφιά ένα βλάκα…»

Και παρόλα τα ταξίδια από δω και από κει που έχω κάνει κατάλαβα πως «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν…»

Η ζωή τελικά είναι ένας κύκλος…Ένας φαύλος κύκλος…

Θυμίζει λίγο τον Κρητικό λαβύρινθο…Κάθε φορά που χτυπάς τη μύτη σου σ’ ένα τοίχο, κάπου γελάει ο  Μινώταυρος…

Η μαγκιά όμως , κατάλαβα, δεν είναι να φεύγεις και να κλείνεις τα μάτια στο κακό που έρχεται…Η μαγκιά είναι να μένεις και να το αντιμετωπίζεις...

Μάλλον θα χάσεις, αλλά σίγουρα θα βγεις δυνατότερος…

Αυτά!