Ποσες περπατησα φορες γυρω απ τους παραλληλους

που σμιγουν στο κορμακι σου στον ισκιο και στο φως σου

εβρισκα παντα ναυαγους στης θαλασσας τους κρινους

που τα ουρλιαχτα τους κλειναν στα μπουκαλια των ματιων σου

Ομως δε με ενοιαξε ποτε να ξαποστασω καπου

η να σταθω πρωτογνωρα τα χνωτα να θαυμασω

που αφηνουνε στα χειλη μας τα χειλη του θανατου

και μου θυμιζουν την ζωη που εζησα πριν γερασω

Ειναι που μονο νοιαστηκα για τουτο το ταξιδι

που κι ο ποιητης τραγουδησε οχι τον προορισμο του

η για το παραμιλητο που σμιγει με την ληθη

καθως υφαινεις μεσα μου το φως και τον χαμο του

αννα παπαδιονυσιου