Μερα πρωτη σεπτεμβριου

Καθομουν στην παλια πολυθρονα με τον παππου.Εκεινος καπνιζε κι ακουγαμε μαζι Αττικ.Θυμηθηκα τοτε που υπηρχε ακομα η γιαγια τα βαλσακια που χορευαν κάθε φορα στα γενεθλια μου.Το πικαπ να παιζει Δαναη κι η γιαγια να κοκκινιζει σαν τριανταφυλλο στην αγκαλια του τρυφερου μου παππου.Αυτό που μ αρεσει παντα με τον παππου είναι ότι μου νιλουσε ωρες ατελειωτες για τους ανθρωπους που αγαπησε,για τα βιβλια με τα οποια αποκοιμιοταν μικρος,για τις κανταδες που ειχε κανει όταν ηταν νεος με την παρεα του στις ομορφες κοπελες του νησιου.Μα πιο πολύ μου αρεσε όταν μου μιλουσε για την ανθρωπινη ψυχη και τα παθη της.Εγω βεβαια δεν μπορουσα να τα καταλαβω όλα αυτά με το μυαλο μου.Η παιδικη μου ψυχη όμως ηρεμουσε και ταξιδευε.

  Τωρα ο παππους καπνιζει και μονολογει.Κι εγω στην αγκαλια του σκεφτομαι αν θα αγαπησω ποτε τους ανθρωπους όπως αυτος κι αν θα χω την καλη μου κι εγω να χορευουμε βαλσακια όταν θα ειμαστε γεροντακια.’’Παππου,μιλησε μου για το πώς γνωρισες την γιαγια’’’’χαχα!παλι θες να ακουσεις αυτην την ιστορια?Λοιπον δουλευα σε ένα ζαχαροπλαστειο κι εκεινη την εστελνε η μανα της να παρει γαλα κάθε απογευμα.Ηταν η πιο ομορφη γυναικα της Μηλου.Αφροδιτη σωστη!Κι όμως ποτε δεν με ειχε κοιταξει στα ματια.Ηταν πολύ ντροπαλη.Άλλες εποχες τοτε βλεπεις…Ωσπου ένα βραδυ μαζι με το γαλα της προσφερα ένα γιασεμι κι εβαλα στην τσαντα ένα γραμμα,που ελεγε οσα ηθελε η καρδια μου να της τραγουδησει κατω απ το παραθυρο αν δεν ηταν η γειτονια τοσο αυστηρη και δε μιλουσε τοσο πολύ.Εκεινη από εκεινο το απογευμα δεν ξαναπερασε για γαλα κι εγω επεσα αρρωστος στο κρεβατι.Φοβομουν ότι εγινα ρεζιλι κι ότι δεν ενοιωθε για μενα τιποτα.Όμως η αληθεια ηταν άλλη όπως μου ειπε αργοτερα.Ειχε ροδισει η τρυφερη της καρδια από σεμνοτητα και δεν ηξερε πώς να αντιμετωπισει τον ανθρωπο που αγαπουσε και την εκανε να σκιρτησει με την αγαπη του.Μετα από δυο βδομαδες της μιλησα εξω από την εκκλησια μετα τη λειτουργια και δωσαμε ραντεβου στο πευκοδασος του Προβατα.Όταν συναντηθηκαμε της κρατησα το χερι κι από τοτε δεν το αφησα ποτε…’’Τοτε  εφερα στο νου μου πώς της κρατουσε το χερι όταν εφευγε η γιαγια Μαργαριτα για τον ουρανο.Ο παππους εκρυψε ένα δακρυ κι αρχισε να σιγοτραγουδα το Της μιας δραχμης τα γιασεμια του Αττικ.Υστερα γυρισε το βλεμμα προς το παραθυρο και ειπε’’Ο Σαιξπηρος εχει περιγραψει την ανθρωπινη ψυχη με τοση σοφια!Ο Ρωμαιος και η Ιουλιετα Γιαννακη μου που σου διαβασα χτες είναι αληθινη ιστορια.Μια τραγωδια αγαπης.’’Κι εγω νομισα πως ηταν παραμυθι παππου…’’’’Γιε μου όλα τα παραμυθια είναι αληθινα.Είναι η ιστορια των ανθρωπων που τα εγραψαν.Όπως τα τραγουδια.Ο ανθρωπος λεει ότι αισθανεται μονο στα μικρα παιδια μεσα από παραμυθια γιατι μονο τα παιδια ξερουν να ακουνε πραγματικα.Όχι με τα αφτια[κι εδειξε τα αυτια του που ηταν πεταχτα και πολλες φορες ειχα γελασει για αυτό]..Αλλα ακουνε με την καρδια τους.Κι οι ανθρωποι που φοβουνται την μοναξια και τα γεραματα γραφουν τις ιστοριες που εζησαν σε παραμυθια για να συνεχισουν να υπαρχουν στις καρδιες των μικρων παιδιων.

  Σιωπησε λιγο και μου χαιδεψε τα μαλλια.’’Ναι παππου και τα δικα σου παραμυθια είναι τα καλυτερα!’’’’Θα με θυμασαι όταν θα χω φυγει?’’Επνιξα έναν λυγμο στην σκεψη αυτή και αρχισα να του λεω όλα τα αινιγματα που μου εχει μαθει για να του δειξω ότι θα τα θυμαμαι όλα.Ο παππους γελασε,σηκωθηκε αργα και ειπε’’Πηγαινε να ντυθεις.θα παμε στο γηπεδο σημερα.’’Κι ένα αχνο χαμογελο φωτισε το σκοταδι που ειχε μαζευτει στην καρδια μου από το ταξιδι που θα εκανε καποτε ο παππους μου.Ηθελα να γαντζωθω στην αγκαλια του και να μεινω εκει αλλα προτιμησα να παω να ντυθω.Δεν ηθελα να χασω καιρο.Τον κοιταξα στα ματια που ηταν υγρα.Και τον ρωτησα’’Παππου κλαις?’’’’όχι γιε μου,τα ματια μου μαλακωσαν από το χαμογελο σου.Αυτό είναι ολο.Μη δινεις σημασια.Αυτά εχουν τα γερασμενα ματια.Μαλακωνουν μονα τους’’Γελασα και πηγα να φορεσω το ναυτικο μου πουκαμισο που μου ειχε χαρισει καποτε η γιαγια μου.