Χτες παρασύρθηκα λιγάκι από την ατέρμονη σπαρίλα που με βάραγε επί ώρες σαν χταποδάκι, κι έκατσα κι είδα για 15-20 περίπου λεπτά την Παπακαλιατιάδα. Η αλήθεια είναι ότι όταν το έβαλα έπαιζε μια μουσική περίεργη που μ’ άρεσε και ψάρωσα, πού να φανταζόμουνα ότι χρειαζότανε μόλις ένα τέταρτο για να πετάω μούτζες στην τουβου δέκα-δέκα, σαν  τραπουλόχαρτα σε πασιέντζα…

Ας ξεκινήσω από τον πρωταγωνιστή (θου Κύριε) . Ο θου Κύριε, αφού σε προηγούμενα σήριαλ έχει πάρει τη μάνα της γκόμενάς του, τη θεία της μακιγιέρ του, την ψυχοκόρη της βοηθού σκηνοθέτη και μια ορφανή που πέρναγε κατά λάθος έξω από το στούντιο εν ώρα γυρίσματος, τώρα του ήρθε να πάρει και την ετεροθαλή αδερφή του. Αυτό δεν είναι σήριαλ, είναι το «πάμε πακέτο», το «φως στο τούνελ» και «ο Λάκης ο γλυκούλης» σε συσκευασία ενός.

Και μπορεί  να κυκλοφορεί με το πουλί στο χέρι χειραποσκευή σε Ελλάδα- Ευρώπη- Αμερική, αλλά πάνω απ’ όλα είναι ευαίσθητος.

Ο άλλος στη φάτσα μου θυμίζει πράγματι τον Παπακαλιάτη. Είναι η ομοιότητα που λέει η μάνα στον πατέρα στο μαιευτήριο «ωχ, μαλακία γέννησα, δεν ξαναδοκιμάζουμε;» και με τα πολλά έρχεται μετά ο θου Κύριε. Αυτός τώρα προσέξτε: Είναι παντρεμένος αλλά πηδάει και τη γκόμενα του πατέρα του! Πού το σκέφτηκε αυτό ο θου Κύριε; Αφού δεν πήρε και τον πατέρα του πάλι καλά. Κατά τ’ άλλα κι όταν δεν πηδάει γενικώς, ενδιαφέρεται για την οικογένειά του. Είναι ευαίσθητος κι αυτός και αγαπάει τη γυναίκα του. Την απαύτωσε κι αυτήν. Τέλος πάντων, ο,τι κινείται σ’ αυτό το σήριαλ, ανοίγει πόδια. Δεν είναι να κρατάς το σενάριο στα χέρια και να σου πέσει κατά λάθος. Ψάξε τοίχο να κρυφτείς.

Ο άλλος είναι σαν εξελιγμένη κατσαρίδα. Το μάτι του φέρνει σβούρες σαν μπίλια σε ρουλέτα, ενώ για τα μαλλιά του δε χρησιμοποιεί ζελέ αλλά λίπασμα. Αυτός δεν κινδυνεύει με δραματικό τέλος γιατί μάλλον σφαίρα δεν τον πιάνει, μόνο με ψεκασμό μπορεί να εξουδετερωθεί. Την αγαπάει την άλλην λέει και πήγε με την κιθάρα να την παρακαλέσει να τον αγαπήσει. Αφού την ψιλοκατάφερε, καπάκι της πετάει ιδέα για τρίο κι αυτή τσαντίστηκε. Τώρα εδώ έθεσε ένα μεγάλο ζήτημα περί αποκλειστικότητας, γιατί ο τύπος δε ζήτησε να το κάνει μ’ όποια κι όποια, αλλά με φίλη της. Αγαπάει αυτήν κι ο,τι την περιστοιχίζει κι ούτε αυτό αρέσει στις γυναίκες. Αν δεν αγαπάς τον κύκλο της σε ζαλίζει «και τι σου κάνανε τα παιδιά; Και γιατί κατεβάζεις μούτρα;» κι ένα σωρό αηδίες. Όταν τον αγαπάς και το δείχνεις σε πετάνε έξω από το σπίτι. Τι να πεις…

Τέλος πάντων, ο,τι και να κάνει κατσαρίδας θα μείνει, κι αυτός επίσης όπως κι οι άλλοι είναι ευαίσθητος και σίγουρα αν έχει τη μισή ορμή από τα άλλα του αδέρφια, σας συστήνω να κλειδώνετε το βράδυ…

Και πάμε στον κλαψομούνη της παρέας. Εγώ σ’ αυτόν όχι κόρη δεν έδινα, αλλά ούτε συμβουλή. Του λες καλημέρα και βουρκώνει. Φυσικά αρέσει στις γυναίκες που πάντα μέσα τους κρύβουνε το ένστικτο της μητέρας, αν και σ’ αυτό το σήριαλ κυκλοφορεί Παπακαλιάτης, άρα προσέχουνε. Μάλλον στη διάρκεια του σήριαλ κάποιος από τους προηγούμενους τρεις θα πηδήξει την γκόμενά του κλαψομούνη, αν και εδώ θα παίξει μάλλον διαγωνισμός, γιατί όπως εξελίσσεται το σήριαλ και με το ρυθμό που κάνουνε σεξ όλοι τους κει μέσα, βλέπω σε δυο επεισόδια να τις βγάζουνε έξω και οι τέσσερις να τις μετρήσουνε. Τέλος πάντων αυτός θα το φάει το κέρατο και θα είναι μέρα-μεσημέρι αλλά γι αυτό το έργο κάτι τέτοιο είναι απλά πταίσμα. Το θέμα είναι να κρατάς γερά στα χέρια το σενάριο μη σου πέσει κατά λάθος. Εκεί μετράει η αρρενωπότητα…

Α! ξέχασα ότι κι αυτός είναι ευαίσθητος. (Αυτοί δεν είναι άντρες, ο ασπρούλης, ο μαυρούλης και ο καφετούλης είναι.)

Όσο για τις κοπέλες, θα έλεγα ότι είναι περισσότερο πετυχημένες (μάλλον λιγότερο αποτυχημένες) στην περιγραφή τους. Η σεξουαλική απελευθέρωση τις έχει κάνει τελείως σούργελα, ψάχνουν με το μέτρο ποιος την έχει μεγαλύτερη, αυτόν τον ερωτεύονται σφόδρα αλλά μετά από δυο μέρες πηδιούνται με κάποιον απίθανο επειδή λένε έχει χιούμορ…

Και μου θύμισε κάτι που είχε πει ένας σοφός…

«Αν ήξερα ότι για να καταφέρεις τις γυναίκες πρέπει να έχεις χιούμορ, δεν θα έκανα τόσο πολύ σεξ…»

Παπακαλιατιάδα…τι να πεις…