Καμιά φορά όταν πέφτουν στα χέρια μου τέτοιες ιστορίες, για λίγο, με πιάνει μια αισιοδοξία που απορρέει από την ελπίδα πως ίσως και να είναι αλήθεια.  Πως ίσως κάπου δίπλα μας να υπάρχει ένας φύλακας άγγελος και να μας παρακολουθεί άγρυπνα, να μας προσέχει και να προλαβαίνει την δυστυχία πριν μας πλησιάσει. Κι αν δεν την προλάβει, ίσως και να μπορεί να την κάνει να πονάει λιγότερο.

Την ιστορία που ακολουθεί μου την έδωσε σήμερα μια μαθήτρια μου. Η ίδια τον τελευταίο καιρό περνάει πολύ δύσκολα με δυο γονείς που χωρίζουν πολύ άσκημα. Εν μέσω καυγάδων, δραματικών καταστάσεων και δικαστηρίων βρίσκει τν δύναμη και κάθε μέρα είναι κεφάτη κι αισιόδοξη. Σήμερα με βρήκε στο πρώτο διάλλειμα και μου έδωσε μια κόλλα Α4 στην οποία ήταν εκτυπωμένη αυτή η ιστοριούλα. Δεν την διάβασα αμέσως. Την έβαλα όμως στην τσάντα μου και υποσχέθηκα να την διαβάσω με προσοχή, μόλις μείνω μόνη. Την διάβασα πριν λίγο. Και μια θετική διάθεση που ήθελα να την μεταδώσω και σε άλλους μου γέμισε το απόγευμα…

  Ήταν Χριστούγεννα. Είχα κατέβει για ψώνια στα μαγαζιά με μια φίλη μου. Περάσαμε από ένα πάρκο βιαστικές. Ο ουρανός ήταν κατάμαυρος!

Παρατηρώντας τριγύρω είδα ένα κοριτσάκι να κάθεται μόνο του σ ένα παγκάκι. Ήταν ντυμένο μ ένα φθαρμένο φορεματάκι και ήταν ξυπόλητο. Μου έκανε φοβερή εντύπωση και προσπάθησα να το δείξω στην φίλη μου. Αλλά εκείνη μιλούσε στο κινητό και δεν κατάφερε να καταλάβει τι ακριβώς της έλεγα.

Η μικρή κοπέλα έχοντας μια απόκοσμη όψη καθόταν αμίλητη. Κοιτάζοντας το κόσμο να πηγαινοέρχεται βιαστικός και αδιάφορος. Σε λίγο η φίλη μου έπρεπε να φύγει κι εγώ έμεινα μόνη μου να περιφέρομαι άσκοπα κοιτώντας της βιτρίνες. Θυμήθηκα το κοριτσάκι. Σκέφτηκα πως αφού ήμουν κοντά θα μπορούσα να πάω και πάλι πίσω στο πάρκο κι αν ήταν ακόμα εκεί θα το ρωτούσα γιατί είναι μόνο του χρονιάρες μέρες.

Φτάνοντας την είδα. Καθόταν στο ίδιο σημείο. Ακίνητη και αμίλητη όπως και πριν. Την πλησίασα. Έκατσα δίπλα της και της είπα: «γεια». Έδειξε να ξαφνιάζεται. Με κοίταξε για λίγο και μετά απάντησε: «γεια». Της χαμογέλασα και μου χαμογέλασε κι αυτή ντροπαλά. Την ρώτησα γιατί είναι τόσο θλιμμένη. Και μου απάντησε κοιτώντας στο έδαφος: «γιατί  είμαι διαφορετική». Είσαι διαφορετική, αλλά είσαι και πολύ χαριτωμένη. Μοιάζεις με άγγελο. Κάτι σε σένα με κάνει να νιώθω πως όλα θα πάνε καλά.

Συνεχίσαμε να μιλάμε, μέχρι που σουρούπωσε και το πάρκο άρχισε να ερημώνει. Όταν ποια νύχτωσε και άρχισα να κρυώνω σηκώθηκα για να την χαιρετίσω. Την ρώτησα αν θέλει να έρθει μαζί μου. Κι εγώ μόνη μου ήμουν. Θα φτιάχναμε κάτι να φάμε και θα μιλούσαμε ως αργά. Σηκώθηκε κι εκείνη. Μου έδωσε το χέρι της λέγοντας μου: «Θα ήθελα πολύ πρέπει όμως να φύγω». «Που θα πάς; Έχεις οικογένεια φίλους; Μείνε μαζί μου!» άκουσα τον εαυτό μου να λέει μήπως και καταφέρω να μείνω λίγο ακόμη με αυτό το πλάσμα, που κάτι το μεταφυσικό μου προκαλούσε η παρουσία του. Σηκώθηκε. Με κοίταξε με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη. Και… τα επόμενα λεπτά μου επιβεβαίωσαν πως αυτό δεν ήταν ένα τυχαίο κοριτσάκι.

Ορκίζομαι πως είδα κάτι τεράστια άσπρα φτερά να ανοίγουν πίσω από την πλάτη της.

Ορκίζομαι πως την άκουσα να μου λέει πως θα είναι πάντα κοντά μου.

Ορκίζομαι πως μου ψιθύρισε πως είναι ο φύλακας άγγελος μου….