Μια φορα κι εναν καιρο ηταν ενας ανθρωπος που ομως δεν μπορουσε να μιλησει αλλα ενοιωθε οπως κανεις.Ειχε οξυτατη συναισθηματικη νοημοσυνη αλλα καθε ανθρωπινη γλωσσα του φαινοταν σαν θορυβος και για αυτο τον αφηναν μονο.Ωσπου μια μερα ανακαλυψε την μουσικη κι εγινε μουσικος.Αλλα και παλι εμενε μονος γιατι καθως αγγιζε τις ψυχες ολων τον αποθεωναν και ετσι τον αφηναν ολομοναχο γιατι δεν τον εβλεπαν σαν ισο.Ωσπου μια μερα ανακαλυψε την ζωγραφικη.Και αφου ζωγραφισε κατι με ξυλομπογιες το εκλεισε σε ενα μπουκαλι και το αφησε στη θαλασσα.Περασε ολα τα ποταμια της γης κι ολους του ωκεανους και ξεβραστηκε σε μια στερια που καθοταν ενα μικρο κοριτσακι εκει.Αυτο το κοριτσακι μιλουσε συνεχεια αλλα δεν μπορουσε να νοιωσει κανενα και τιποτα κι ουτε ειχε αισθανθει ποτε κατι.Κι ετσι εμενε κι αυτο ολομοναχο.Μολις ειδε το μπουκαλι το ανοιξε ειδε τη ζωγραφια και για πρωτη και τελευταια φορα στη ζωη της σχηματιστηκαν στα χειλη της ενα γεματο χαμογελο και στα ματια της δυο μικρα δακρυα.Ο ανεμος μετεφερε το μηνυμα του γεγονοτος αυτου σε ολο τον κοσμο κι εφτασε στα αφτια του γερου πια ζωγραφου.Και για πρωτη φορα εκεινος ενοιωσε οτι δεν ειχε ζησει αδικα τοσα χρονια που δεν ειχε ιδεα για τι ζουσε...