Όταν μιλάμε για εκλογές στις Η.Π.Α. είναι σα να μιλάμε για τον ιππόδρομο…

Όποιο άλογο και να βγει πρώτο, η ζωή των ανθρώπων δεν αλλάζει, το άλογο που κέρδισε απλά δεν το ξέρει, το άλογο  που έχασε ποτέ δε θα μάθει γιατί το κάνανε κονσέρβα στα ιταλικά σούπερ-μάρκετ…

Μόνο καμιά πενηνταριά νοματαίοι πανηγυρίζουν ή σιχτιρίζουν τη νίκη της Μαύρης Θύελλας, στην οποία είχανε ποντάρει μια περιουσία…

Όταν μιλάμε για εκλογές στις Ή.Π.Α συνήθως τις σνομπάρουμε λέγοντας πως ό,τι και να βγει θα είναι το ίδιο…

Γιατί εμείς πχ  με τις  εκλογές μας, είμαστε μες στην περιπέτεια!

Κάπου υπάρχει ένα δίκιο. Ο Μπους έκανε τη Μέση Ανατολή American bar…

Η Χίλαρι υποτίθεται που είναι του δημοκρατικού, έπρεπε να διαφωνήσει…

Αντ’ αυτού τον κατηγορούσε ότι αυτός δεν τους απελευθέρωσε καλά εκεί κάτω, και πως αν ήταν εκείνη θα τους απελευθέρωνε καλύτερα…(τις μάπες τους πάντως οι ιρακινοί δεν τις γλυτώνανε…)

Και εντάξει την επόμενη δε θα είναι ο Μπους, θα είναι όμως σίγουρα κάποιο παρόμοιο γλυκύτατο απόβρασμα που θα ξεβράστηκε από κανένα  σαλούν της κακιάς ώρας…

Από την άλλη θα είναι η Χίλαρι (Καλάμιτυ Τζέην στο  χαϊδευτικό) και ένας περίεργος αφροαμερικανός, ο  Μπάρακ Ομπάμα…  

Μαύρος, μουσουλμάνος, φιλειρηνιστής, προοδευτικός (έτσι φαίνεται δηλαδή…) έχει  όλα τα προσόντα οι Αμερικανοί να μη θέλουν να τον βλέπουν στα μάτια τους!!!

Κι όμως προχωράει, νικάει, συνεχίζει…Κι έχει φτάσει στην πηγή…

Δεν πιστεύω πως θα αλλάξουν τα πράγματα δραματικά…Όμως είμαστε αναγκασμένοι να κυνηγάμε το καλύτερο για τη ζωή μας και των άλλων…Σίγουρα ο Όμπάμα δεν είναι κανένας άγιος. Αλλά θα του εμπιστευτώ την παγκόσμια ειρήνη με λίγη παραπάνω ελπίδα από τους προηγούμενους. Τι να κάνουμε, η Μητέρα Τερέζα πέθανε…

Γιατί  έχει μεγαλώσει δύσκολα, έχει νοιώσει την απόρριψη του μετανάστη, το  ρατσισμό, έχει προσπαθήσει για το  μέλλον του. Και είναι σπουδαίο μυαλό. Έχει γράψει ένα κάρο βιβλία την ώρα που ο  Μπους δε ξέρει να γράψει ούτε μήνυμα στο κινητό του. Και κυρίως, τολμά και μιλά για Ειρήνη, βλέποντας με τελείως διαφορετικό μάτι απ’ όλους τους άλλους, τα συμφέροντα της χώρας του. Αυτό μου αρκεί. Φτάνει να μη συμβιβαστεί. Κι ας αποτύχει!

Δε ψάχνω για ήρωες. Ψάχνω για ελπίδες.

Και μ’ αρέσει να παραδέχομαι ότι οι Αμερικανοί τουλάχιστον, παρά το συντηρητισμό τους, έχουν τη δύναμη να δίνουν ευκαιρίες στους ανθρώπους  που χύνουν αίμα γι’ αυτήν, έστω και αν δε γεννήθηκε στην Αριζόνα, αλλά σε κάποια γειτονιά της Ινδονησίας…

Εμείς?...