Κατακόκκινο,  δειλά δειλά άρχισε να ξεπροβάλλει χθες το βράδυ μέσα από την θάλασσα. Ανέβαινε, κάθε λεπτό και περισσότερο. Ώσπου φάνηκε ολόκληρο.  Σαν πίνακας ζωγραφικής. Αλλά με τόσο ζωντανά χρώματα που ήταν αδύνατον να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του.

Όταν ήμουν μικρή, νόμιζα πως το φεγγάρι είναι από χρυσόσκονη.  Αναρωτιόμουν ποιος το κρατάει και δεν πέφτει.  Μου έκανε εντύπωση που έβλεπα στο πρόσωπο του να απεικονίζονται τα δικά μου συναισθήματα.  

Με εντυπωσιάζει πολύ η πανσέληνος.  Τι κι αν κάθε μήνα το φεγγάρι εμφανίζεται ολόγιομο; Εμένα με εντυπωσιάζει με την ίδια ένταση  κάθε φορά!