Θα ήθελα αν μου επιτρέπετε να θίξω ένα πολυσυζητημένο θέμα : την ύπαρξη ή όχι δραστήριου και παραγωγικού καλλιτεχνικού κόσμου.

Έχω βαρεθεί να ακούω ότι στις μέρες μας δεν υπάρχει κάτι αξιόλογο καλλιτεχνικά και ότι ζούμε στην εποχή της μετριότητας .

Είναι αλήθεια , νομίζω , πως ακόμα βρισκόμαστε στον απόηχο των έργων ορισμένων συνθετών που δεν θα τολμήσω καν να τους χαρακτηρίσω . Χατζιδάκις , Θεοδωράκης , Μαρκόπουλος , Λοϊζος , Ξαρχάκος , Σαββόπουλος , Μικρούτσικος ίσως είναι οι βασικότεροι αυτών . Δεν είμαι μουσικός και δεν θα κρίνω το ''δάνειο'' που μας άφησαν οι προαναφερθέντες μα δεν πιστεύω πως αυτή την στιγμή δεν υπάρχουν ταλαντούχοι και πολύ - πολύ ξεχωριστοί συνθέτες - τραγουδοποιοί - στιχουργοί . Το πρόβλημα ,μάλλον, είναι το γεγονός πως ο τρόπος προβολής των καλλιτεχνών και τα νέα δεδομένα που έχουν ριζώσει για τα καλά στην σημερινή μουσική πραγματικότητα κάνουν δύσκολη την ευθεία - κάτω από άλλες συνθήκες, σε παλαιότερες εποχές - επαφή πομπού και δέκτη δηλαδή μουσικών - ακροατηρίου.

Δεν μου αρέσουν οι συγκρίσεις στον καλλιτεχνικό χώρο του τύπου ο τάδε τραγουδιστής είναι καλύτερος του δείνα κ.ο.κ. μα νομίζω πως ο κάθε ακροατής έχει βρει και έχει αγαπήσει - αν μου επιτρέπεται να χρησιμοποιώ την λέξη ''αγάπη'' - τα δικά του ''καλύτερα τραγούδια'' και τους δικούς του ''καλύτερους ερμηνευτές'' για δικούς του προσωπικούς λόγους και ας τους βαφτίζει αντικειμενικούς καμιά φορά . Αισθάνομαι πάρα πολύ ευδαίμων που ζω σε μια εποχή που βρίσκονται στο μουσικό στερέωμα ο Αλκίνοος Ιωαννίδης , ο Σταύρος Λάντσιας , ο Σωκράτης Μάλαμας , ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου , ο Χρήστος Θηβαίος , ο Νίκος Ζούδιαρης , ο Ορφέας Περίδης , η Ευανθία Ρεμπούτσικα , η Έλλη Πασπαλά και άλλοι που ίσως αγνοώ ή ξεχνώ. Δε νομίζω πως αυτοί που προανέφερα θεωρούνται ''καλλιτεχνικά κοινοί ή μέτριοι'' και για να είμαι ειλικρινής δεν με ενδιαφέρει κιόλας . Δεν καταλαβαίνω γιατί προσπαθούν να επιβάλουν ορισμένα ''αντικειμενικά σταθμά'' - τα οποία παρεπιπτόντως μεταλλάσονται ανάλογα με τα εφήμερα συμφέροντα - προκειμένου να κατηγοριοποιήσουν σε ''αντικειμενικά'' καλούς , μέτριους και κακούς τους καλλιτέχνες .

Θέλω να πιστεύω πως η τέχνη - και ιδιαίτερα η μουσική - στηρίζεται στο υποκειμενικό , στο συναίσθημα που γεννά , ίσως. Επίσης, αν το αντικειμενικό είναι η λεγόμενη ''αγάπη και αποδοχή του κόσμου'' σε ελεύθερη μεταάφραση : οι πωλήσεις των δίσκων , συγγνώμη μα δεν πιστεύω πως ο Φοίβος - που δεν έχω κάτι προσωπικό με τον άνθρωπο απλά δεν αντέχω το έργο του - είναι ''καλύτερος μουσικος'' του Θανάση Παπακωνσταντίνου για παράδειγμα .

Όσο για το θέμα της ''δυστοκίας'' τραγουδιών δεν με ανησυχεί και δεν με απασχολεί καθόλου. Οι άνθρωποι αυτοί μας έχουν ήδη παραδώσει υπέροχα πράγματα , θησαυρούς ολόκληρους , έχουν αποδείξει πολλάκις αν μη τι άλλο πως έχουν πράγματα να πουν και μπορούν να το κάνουν ανά πάσα στιγμή , ας μην γινόμαστε φορτικοί και αγνώμονες απέναντί τους . Θα είμαστε εδώ πιστοί ακροατές και όποτε προκύψουν οι νέες τους δουλειές με μεγάλη χαρά και θέρμη θα τις αφουγκραστούμε . Τα πάντα θέλουν τον χρόνο τους . Τόσο απλά ! Καμία πίεση ...Οι ίδιοι ας αποφασίσουν το αυτονόητο και αναφαίρετο δικαίωμά τους δηλαδή , το πότε και το τι ακριβώς θα εκδόσουν . Και για να γίνω και λιγάκι άδικη , όλοι εμείς δηλαδή οι ακροατές κατέχουμε και έχουμε εξαντλήσει όλα τα τραγούδια που έχουν κοινοποιηθεί και βασικό μας μέλλημα τώρα πια είναι να ακούσουμε τα καινούργια? Λίγο υπερβολικούς μας βρίσκω ...
Να ' ναι καλά όλοι αυτοί των οποίων τα τραγούδια -τα παιδιά τους- μας κρατούν το χέρι τόσα χρόνια και μας συντροφεύουν με πολλούς τρόπους σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας . Όσο μας κοινοποιούν έστω και μια λεξούλα , έστω και μια νότα τους εμείς θα συνεχίζουμε να προσπαθούμε και να βαδίζουμε...
Ίσως όσα είπα να ήταν βλακείες , το συνηθίζω άλλωστε.
Όπως και να έχει συγγνώμη.
Μαρία Σκ.
(ακροάτρια)

(Αυτό το κείμενο το είχα στείλει στο Δίφωνο και είχε δημοσιευθεί στο τεύχος 127. Θα ήθελα , αν θέλετε , να ακούσω την άποψή σας επί του θέματος .)