Που λέτε αδέρφια, ένα ωραίο βράδυ του Αυγούστου γνώρισα τη B. Ομολογώ ότι δε με «κόλλησε» το πνεύμα της που θύμιζε λίγο Γιώργο Ανατολάκη σε ομιλία στη βουλή για τα εθνικά θέματα, ούτε το αστραφτερό της χαμόγελό της που όταν το έσκαγε, από τη γλύκα ήτανε σα να σου χαμογελούσε όλο το στρουμφοχωριό, αλλά ότι στο πρώτο μας καλησπέρα με το ένα χέρι της άγγιζε το δικό μου, και με το άλλο κρατούσε μια πετσετούλα θαλάσσης που τυλιγόταν στο σώμα της ελάχιστα, απλά να μην πέσει…

Η γνωριμία μας είχε λίγο από καταδίωξη Hollywood.

Ήμουνα στη Χαλκιδική για vacances, προσπαθώντας να ανακαλύψω ποιο πόδι από τα τρία  του χάρτη είναι το πιο fit για να στρώσω επιδερμίδα. Τελικά επέλεξα το αριστερό και την άραξα εκεί ακούνητος σαν κροκόδειλος στον Αμαζόνιο.

Αφού είχα απλωθεί κάτω στην παραλία σαν σφουγγαρίστρα κι είχα γίνει μαύρος από τον ήλιο σαν Αιθίοπας δικτάτορας, είπα να γυρίσω στο δωμάτιο να κάνω κανένα μπάνιο μπας και σταματήσω να κουδουνίζω σαν Άγιος Βασίλης από την άμμο κάθε φορά που σήκωνα το ποδάρι μου να κάνω ένα βήμα. Μαζί μου στις διακοπές, φίλος καλός και κολλητός, παιδί- λουλούδι, απόφοιτος με άριστα  σε πέντε καζίνο παρακαλώ, αλογομούρης και με έμφαση στα οπωροκηπευτικά…(φρουτάκια)

Μόλις είχα κάνει το μπάνιο μου είχα βγει και κάπνιζα χαλαρά στο μπαλκόνι το τσιγαράκι μου σαν βαρυποινίτης, ενώ ο άλλος μέσα ανακάτευε τράπουλες κι έκλεβε τον εαυτό του μη χάσει τη φόρμα του. Ξαφνικά ακούμε μια φωνή από δίπλα και να πετάγεται στο δίπλα μπαλκόνι μια πετσετούλα με μια κοπέλα μέσα, που να μου λέει «βοήθεια βοήθεια!». Αφού ανταλλάξαμε θερμοκρασίες δίνοντας ο ένας το χέρι στον άλλον, φυσικά ως άντρας σωστός και περήφανος για την καταγωγή μου, ρώτησα τα αυτονόητα…!

-         Τι έπαθες και βγήκες σαν τρελλή έτσι έξω;

-         Έχει γεμίσει το μπάνιο μου, πώς τα λεν αυτά;;;;;;

-         Πλακάκια;

-         Όχι! Αυτά που κρέμονται από το ταβάνι!

-         Καζανάκια;

-         Όχι αυτά τα άσπρα που μοιάζουνε με σαυρούλες!

Αν και κατάλαβα περί τίνος πρόκειται, σκιάχτηκα λίγο μέσα μου, γιατί αν μια στο εκατομμυριοστό δεν ήτανε σαμιαμίδι αυτό που εννοούσε κι ήτανε κανένας βροντόσαυρος που ξέμεινε μετά την εποχή των παγετώνων στο φωταγωγό του ξενοδοχείου, δε θα μ’ έσωζε ούτε αν έψαλλα ανάποδα το «τη υπερμάχω»…!

Πάμε εκεί τελικά ήτανε σαμιαμίδι, κι αποφασίζουμε να το σκοτώσουμε…καθώς πάω ν’ ανέβω, μου ψιθυρίζει ο άλλος στ’ αυτί…

-         Ρε μαλάκα, μην το σκοτώσεις, είναι γρουσουζιά, μου το ‘χει πει η γιαγιά μου! Αν το σκοτώσεις, όχι το μπουρνούζι δε βλέπω να της ρίχνεις μετά, αλλά βλέπω να σου κοτσάρει και μια μπούργκα σαν το τείχος του Βερολίνου και να σου κυκλοφορεί έξω σαν την Ίντιρα Γκάντι!

-         Και τι να κάνω ρε παπάρα; Αν δεν το σκοτώσω εγώ θα με περάσει για τελείως μπούα! Άσε που κι από δίπλα κάτι λιμοκοντόρους έχει, θα πάει σε εκείνους!

-         Εγώ σε προειδοποίησα πάντως, κάνε κάτι άλλο, αλλά μην το σκοτώσεις!

-         Και τι να του κάνω ρε συ; Να του πάρω συνέντευξη;;; Άσε μας κάτω!

Ανεβαίνω, και με τρελό κυνήγι καθώς δεν άφησε κι αυτό το αναθεματισμένο γωνία για γωνία, το στριμώχνω, το πετυχαίνω και το κάνω σαν αφίσα! Χαρούμενη η τύπισσα για τη μεγάλη επιτυχία με ευχαρίστησε, ενώ εν τω μεταξύ είχανε έρθει κι οι φίλες της που βλέπανε ανακουφισμένες το αποτέλεσμα…

Ο φίλος μου δε ξέρω αν έβλεπε τις τρεις κοπέλες σαν γυναίκες ή σαν φουλ της ντάμας, πάντως το μάτι του γύριζε σα ρουλέτα, κι έτσι δεν αργήσαμε να τις προτείνουμε να βγούμε και αυτές φυσικά να δεχτούνε με χαρά..!

Πάμε στο πρώτο bar, πάμε στο δεύτερο, σηκώνονται και στους πάγκους οι τύπισσες, εγώ με τον άλλον από κάτω να πετάμε καρδούλες από τα μάτια σαν τον Pepe Le Pieu το κουνάβι, ώσπου φτάσαμε στο τέλος της βραδιάς…εκεί έπρεπε να πάρει κάποιος την πρωτοβουλία, δεν έπρεπε να σφυρίξει ο διαιτητής το 0-0, κι αν δεν υπάρχει πέναλτι, εκεί πρέπει να το δημιουργήσεις!

Προτείνουμε λοιπόν τη λύση βραδινό μπανάκι, που αν και δε βλέπεις τη μύτη σου στο νερό, δε σε πειράζει, γιατί η μύτη είναι το μόνο που δε σε ενδιαφέρει στην προκείμενη!

Οι δυο γνέψανε θετικά, αλλά η τρίτη δήλωνε κουρασμένη, μπαϊλντισμένη, χολοσκασμένη! «Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου» εμείς, αυτή τίποτα!

-         Είμαι κουρασμένη!

-         Μα δε θα πάμε να σκάψουμε, για μπανάκι θα πάμε!

-         Το μπάνιο δεν είναι κουραστικό;

-         Εξαρτάται, ο αστερίας που είναι όλο ξάπλα στο βυθό δεν καταλαβαίνω που κουράζεται!

Με τα πολλά φύγανε. Την κάναμε και μεις. Αύριο φεύγαμε. Στην επιστροφή έσκασε τηλέφωνο για να μας ευχαριστήσουν για την όμορφη βραδιά…στην ερώτηση «τι θα κάνουνε το βράδυ» απαντήσανε ότι μόλις γνώρισαν τα διπλανά παιδιά, είναι υπέροχα,  και λένε να βγουν μαζί τους…

-         Κατάλαβες ρε φίλε; Να κρατάς στο χέρι φουλ του ρήγα και να σε παίρνει ο άλλος με ζευγάρια του εννιά!

-         Αφού στο είπα ρε κλούβιε, μη σκοτώσεις το σαμιαμίδι, θα φάμε τουβρουτζά!

-         Και τι έκανα ρε συ; Να του ‘παιζα κιθάρα;

-         Παρ’ το είδηση, η φύση μας τιμώρησε.

Σανιδώσαμε το αμαξάκι και χαθήκαμε στη νότια Ελλάδα, αφού κάναμε ένα σύντομο τρισάγιο στο σαμιαμίδι ν’ αναπαυτεί εν ειρήνη, εκεί που βρίσκεται όμως! Μην τυχόν και το κουνήσει και κατέβει προς τα κάτω!