Δε ξέρω αλλά όποτε έρχεται ο Δεκέμβρης με πιάνει μια εορταστική διάθεση. Η αλήθεια είναι ότι όμως ότι και αυτή ακόμα έχει τα όριά της…

Δε ξέρω αλλά όλοι αυτοί στα φανάρια πλέον δε μου δημιουργούνε καμία αίσθηση. Παλιά αισθανόμουν συμπόνοια, αλλά τώρα πια έχουνε γίνει τόσοι πολλοί, που αν η συμπόνοια έβγαινε σε κουτάκια της coca-cola, θα χρειαζόμουνα ένα φορτηγό για να προλάβω να τους συμπονέσω όλους…

Αν και αξίζουνε την υποστήριξή μας, είναι υπερβολικά πάρα πολλοί...

Αν και φυσικά όπως πάμε ο καθένας πια θα έχει τον προσωπικό του πλύστη τζαμιών στο φανάρι που χρησιμοποιεί συχνά μέσα στη μέρα για να πάει στη δουλειά του. Πχ εγώ είχα έναν στην Αμφιθέας που μου έπλενε το τζάμι κατά βούληση (είναι αυτό που σου πετάνε την ταβανόβουρτσα στα μούτρα μπρος και στο κάνουνε το τζάμι σαν άσπρο φανελάκι που μπήκε στο πλυντήριο κατά λάθος με τα χρωματιστά) και εγώ τον πλήρωνα περιοδικά με κανένα ευρώ που και που, και με κανένα τσιγάρο (για να μην μου το πλύνει…)

Αλλά οκ δε φταιν κι αυτοί. Δε φταιν;;; Φταιν και παραφταιν!!! Ακούστε τούτη την ιστορία…

Μετά από πολιορκία πολλών ημερών καταφέρνω τη μικρούλα από τα computers του κτηματολογίου να βγούμε για ένα βραδινό ποτάκι. Εκείνη 20 ήτανε δεν ήτανε, ερχότανε στη δουλειά με κάτι φόρμες γυμναστηρίου, με κάτι μπλουζάκια τελείως see through που σου ερχότανε να ανέβεις πάνω στο στήθος της και να κάνεις τραμπολίνο. Το περπάτημα της πεταχτό και φινετσάτο σα να είχε λόξυγκα και η καλημέρα της πάντα συνοδευόταν μ’ ένα κλείσιμο ματιού που σου ερχότανε να το κλείσεις επί τόπου το ρημάδι το κτηματολόγιο, να την πιάσεις από το τσουλούφι, να την αμολύσεις πάνω στα πληκτρολόγια και να μην της αφήσεις ούτε βλέφαρο στη θέση του.

Τέλος πάντων, μετά από πολλές παρατάσεις λόγω της ηλικίας της, η πρόταση ήτανε ψημένη, και περίμενε το επαγγελματικό σερβίρισμα όπως μόνο εγώ ξέρω…

-         Τι κάνεις το βράδυ;;;

-         Δε ξέρω ακόμα…

-         Θα σου πω εγώ. Τι θα έλεγες για ένα ποτάκι;;;

-         Τέλειο θα ήτανε! Αχ σ’ ευχαριστώ Γιώργο μου, φοβερή ιδέα!!! Εσύ τι θα κάνεις;;;

- …

Από τότε κατάλαβα την έννοια του συντακτικού στη ζωή μας και πιο ειδικά όταν κάνω μια πρόταση να βάζω πάνω απ’ όλα το υποκείμενο!

Με τα πολλά την κατάφερα και το βράδυ περνάω από το σπίτι της στο Περιστέρι να την τσιμπήσω, ενώ σκεφτόμουν  πότε και πού να τη στριμώξω για τον ιερό μου σκοπό, ώστε να πάρω δύναμη για το θεάρεστο έργο που διατελώ, την αποπεράτωση του ιερού ναού του Αγίου Παρταλίου (βοήθειά μας)!

Μου σκάει μ’ ένα ωραίο πολύ προκλητικό μινάκι σαν να την είχε κόψει από κάτω τρένο, ενώ από πάνω ένα συντηρητικό μαύρο σαν τον χάρο που ‘ρθε να με πάρει, τέλος πάντων, το κατάπια, και ξεκινάμε για ένα μπαράκι που είχα 3 στα 3…

Η αλήθεια είναι ότι πέρα από τα πειραγματάκια, δεν είχαμε πει και στη δουλειά κάτι της προκοπής, οπότε η τύπισσα άρχισε τις ερωτησούλες…

-         Έχεις αρκετούς φίλους;

- Έχω, να μην έχω;

-         Και πώς είναι αυτοί;

-         Τι να σου πω, οι περισσότεροι νομίζω μοιάζουνε στη μάνα τους…

-         Δεν εννοώ αυτό! Εννοώ έχουνε καλές δουλειές; Είναι καλά παιδιά;

-         Εννοείται!!! Καλά για ποιον με πέρασες;;; Τις επιλογές μου είναι γενικά τον περίγυρό μου θα τον ζήλευε και ο Κασιδόκωστας- Λάτσης- Χίλτον!!! Παιδιά μπουμπούκια, παιδιά λουλούδια και πάνω απ’ όλα από σπίτι (σε σπίτι)!

-         Γιατί ξέρεις έχω ένα θέμα μ’ αυτό, ο πρώην μου είχε κάτι αλητοπαρέες και εξαιτίας τους χωρίσαμε, τα προηγούμενα Χριστούγεννα να φανταστείς κάνανε διαγωνισμό ποιος θα φτιάξει το μεγαλύτερο δέντρο!!!

-         Αυτό είναι υπέροχο! Και πού είναι η αλητεία;

-         Ότι οι χαμένοι θα έπρεπε να βάλουνε χαρτάκια- τζιβάνες και να το κόψουνε μετά σε τσιγάρα…

Προβληματισμένος θα έλεγα από τις αποκαλύψεις, αν και ήσυχος μιας και οι παρέες μου αν χρειαζότανε να τις παρουσιάσω σ’ αυτήν, αν και οι αξυρισιές πήγαιναν σύννεφο, όμως δε μπορώ να πω, άμα λάχει στολίζουμε τα καλύτερα και μεγαλύτερα δέντρα από έλατο κι όχι από άλλα περίεργα φυτά γιατί εμείς είμαστε και large αλλά και «καθαροί», κι αφού της τα ‘πα και αποκατέστησα το όνομά μου, γκάζωσα στη Λένορμαν, όπου σταμάτησα στο επόμενο κόκκινο φανάρι…εκεί ακούω από το παράθυρο να μου φωνάζει ένας…

-         Φίλε μου, φίλε μου! Τι κάνεις;;;

(γυρνάω και τι να δω; Τον Ιρακινό της Αμφιθέας στο φανάρι! Ξάφνου η κοπέλα γουρλώνει τα μάτια της σαν να κάθισε πάνω σε πινέζα! Εγώ απλώς αμήχανος …)

-         Θύμισέ μου!

-         Φίλε μου καλέ, ντεν με τυμάσαι;;; Εκεί που σε βλέπω συνέχεια;;;

- Α ναι! Μπράβο, φύγε τώρα!

-         Όοοοχι θα σου καταρίσω το τζάμι!

-         Ρε φύγε που σου λέω, άλλη φορά!

-         Ωραία κοπέλα, κοπέλα σου;

-         Φύγε κι αύριο θα σου φέρω να γυαλίσεις ολόκληρο ουρανοξύστη!!! Αμάν!

-         Όχι Αμμάν, Βαγδάτη εγκώ!

Ανάβει πράσινο, γκαζώνω…

-         Ωραίος περίγυρος!

-         Δεν κατάλαβες καλά…

-         Τι να καταλάβω; Όπως τον περιέγραψες, έτσι είναι! Αξυρισιές, και φυσικά ως large , σου πλένουνε το τζάμι δωρεάν,  και κάνουν Χριστούγεννα στο μεγαλύτερο δέντρο της Ευρώπης, του Συντάγματος!

-         Δεν το εννοούσα έτσι πριν που σου μιλούσα για τους φίλους μου…γαμώ το συντακτικό μου μέσα και τα υποκείμενά μου, πάλι ξέχασα να τα βάλω!!!

Θα πετούσα τώρα χαλαρά ένα επιστημονικό θέμα προς ανάπτυξη «το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης στην Ελλάδα και οι επιπτώσεις τους στην αναπαραγωγή του έθνους μας» αλλά τέλος πάντων…

black humor, ok!!!!!!!!!!!!!