Εδώ και μερικά χρόνια (ίσως όχι και αρκετά), βρίσκομαι με τα πόδια σε δύο διαφορετικές βάρκες.  

Η μία είναι η πρωινή μου δουλειά/ζωή, για την οποία ξυπνάω πρωί - πρωί, μπαίνω στο αυτοκίνητο, μαζί με όλους τους υπόλοιπους αθηναίους, κολλάω στον Κηφισό, φτάνω στο γραφείο, συμμετέχω σε meetings και με λίγα λόγια κάνω ό,τι κάνουν οι περισσότεροι έλληνες.  

Έχει το καλό ότι είναι πρωινή ζωή, κάτι που της δίνει ένα φως, μια θετική ενέργεια, γιατί είναι μεγάλο πράγμα το πρωινό ξύπνημα και το φως του ήλιου. Επίσης, η πρωινή δουλειά είναι σταθερή, έχει ασφάλιση και φυσικά είναι χειμώνα καλοκαίρι... 

Από τη άλλη έχω την βραδινή μου ζωή, η οποία, προς το παρόν είναι μόνο Παρασκευή και Σάββατο, αλλά αν μου καθίσει κι άλλη μέρα δεν λεω ποτέ όχι... και είναι η κρυφή μου αδυναμία. 

Είναι μια δουλειά που ξεκινάει αφού ο ήλιος έχει δύσει προ πολλού... Οι άνθρωποι που συναναστρέφεσαι εκείνες τις ώρες είναι είτε ορκισμένοι νυχτόβιοι, είτε ντυμένοι με τα καλά τους ρούχα και την καλή τους διάθεση για να διασκεδάσουν, είτε ψαγμένοι καλλιτέχνες (μουσικοί και μη).  

Αυτή η δουλειά, όμως για μένα, έχει κάτι το ιδιαίτερο: Για να την κάνεις πρέπει να δώσεις ένα μεγάλο μέρος της ψυχής σου, πρέπει να είσαι ήρεμος, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να υποκριθείς αυτό που προτάσσει το εκάστοτε τραγούδι, ακόμα κι αν η διάθεσή σου είναι εντελώς διαφορετική. 

Για να το κάνει κανείς αυτό και να καταφέρει να το κάνει καλά, χρειάζεται να κάνει πολλή προετοιμασία, εσωτερική (αυτή είναι και η πιο δύσκολη, ειδικά όταν δεν έχεις χρόνο), συναισθηματική και ψυχική... Επίσης, πρέπει να είναι και εκπαιδευμένος. Να γνωρίζει κάποια βασικά θέματα τεχνικής, για να αντέχει και να μπορεί να υλοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο αυτά που του ζητάει η φαντασία του. Διαφορετικά απλά δεν πείθει, και δεν έχει νόημα. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι εννοώ...  

Επίσης, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ. Σήμερα έχεις δουλειά, αύριο όχι, αλλά δεν μπορείς πεις "σήμερα, τρώω, αύριο δεν τρώω..." Επίσης, είναι πολύ πιθανό το καλοκαίρι να μην δουλέψεις. Χωρίς να μπαίνεις σε κανένα ταμείο ανεργίας, χωρίς να έχεις καμία απολύτως ασφάλιση.

Και υπάρχει κι ένα τρίτο θέμα, το οποίο έχει να κάνει με τα υπόλοιπα πράγματα στην ζωή μας. Οι φίλοι μας, οι σχέσεις μας, οι οικογένειά μας, η ξεκούρασή μας, η υγεία μας... Όλα αυτά μας προδίδουν και τα προδίδουμε, στην προσπάθειά μας να τα κάνουμε όλα μαζί.  

Και έρχομαι και μπαίνω σ’αυτό το δίλημμα που δημιουργεί ο απλός συλλογισμός «αν δεν αφιερωθείς στο τραγούδι, δεν μπορείς να γίνεις καλός, κι αν δεν είσαι αρκετά καλός, δεν μπορείς να ζήσεις απ’ αυτό, άρα, μέχρι να γίνεις καλός, κι ενώ έχεις αφιερωθεί, πρέπει να έχεις κάποιον να σε στηρίζει οικονομικά, κάτι που αν θέλεις να είσαι κύριος του εαυτού σου δεν το αντέχεις».  

Το άλλο σκέλος του διλήμματος είναι να παρατήσω την «επαγγελματική» πλευρά του τραγουδιού και να τραγουδώ μόνο στο μπάνιο και για τους φίλους μου. Έλα που δεν μπορώ όμως... Μου λείπει η επαφή με το κοινό, η σχέση αυτή που αναπτύσσεται έστω και για πολύ λίγο, μεταξύ μας... Μου λείπει η αίσθηση ότι υπάρχει αποδέκτης σ’αυτό που κάνω. Μου λείπει τόσο που σχεδόν παθαίνω στερητικά...  

Κι έτσι, από την αδυναμία μου να επιλέξω, καταλήγω να τα κάνω και τα δύο. Έτσι, καταλήγω να γίνομαι χίλια κομμάτια, για να τα προλάβω όλα, και να αρχίζει να με προδίδει το σώμα μου, οι αντοχές μου... Και βέβαια, αισθάνομαι ότι δεν τα καταφέρνω να φτάσω στο επίπεδο που θέλω (και μπορώ, πιστεύω) στην μουσική, γιατί δεν έχω τον χρόνο, εκ των πραγμάτων, να αφιερωθώ. Δυστυχώς η μέρα έχει μόνο 24 ώρες, και η βδομάδα 7 ημέρες.  

Μέχρι πρόσφατα, έλεγα, «θα κάνω και τα δύο, μέχρι να τύχει κάτι καλό, και να μπορέσω να σταματήσω την πρωινή δουλειά». Όμως φοβάμαι, ότι δεν θα τύχει κάτι καλό, αν δεν αφιερωθώ... Ή μήπως όχι; Δεν ξέρω, παιδιά, ειλικρινά, έχω μπερδευτεί. Λεω απλά να συνεχίσω να κάνω και τα δύο και όποιος αντέξει...

Σας φιλώ!!! ΥΓ και χρόνια πολλά στους ερωτευμένους.... :-)