Ήρθε το φθινόπωρο, πέφτουνε τα φύλλα,

κι έχει πάντα ο ουρανός σύννεφα μαυρίλα.


Θυμάμαι αυτό το δίστιχο από ένα ποιηματάκι που είχαμε κάνει στο δημοτικό, από το ανθολόγιο ήταν νομίζω.

Να 'τος κι ο χινόπωρος λοιπόοον! Ο καιρός αρχίζει να κρυώνει αισθητά, κατεβάζουμε τα μάλλινα από τη ναφθαλίνη, φοράμε τις γαλότσες μας και παίρνουμε και την ομπρέλα μαζί μας για καλό και για κακό.

Θα ήθελα τόσο πολύ να αντισταθώ στο προβλεπόμενο και να μην αναφερθώ καθόλου στην επίδραση των πρώτων φθινοπωρινών ενδείξεων στη διάθεσή μας! Αλλά δεν μπορώ! Οπότε θα αναφερθώ.

Κανονικά, θα έπρεπε κάθε εποχή να μας φαίνεται το ίδιο, γιατί όπως λέγαμε και στο σχολείο, κάθε εποχή έχει τη χάρη της και η φύση επιτελεί τις λειτουργίες της.

Αλλά και εκ των έσω να το δεις το πράγμα, το φθινόπωρο είναι το προμήνυμα του θανάτου της φύσης. Οπότε, κάπως αναπόφευκτος ο συνειρμός μεταξύ της θέας αυτής και των αρνητικών συναισθημάτων, μιας κάποιας μελαγχολίας.

Αλλά, anyway, κρατάμε ψηλά το λάβαρο και βουρ στις υποχρεώσεις. Γιατί, ξέχασα να το αναφέρω αυτό, το φθινόπωρο ξανα-ξεκινάνε όλες εκείνες οι υποχρεώσεις που είχαμε και πέρσι την άνοιξη, αλλά το ευγενικό καλοκαίρι φρόντισε να μας βοηθήσει να τις ξεχάσουμε! (Κι άλλη αιτία για μελαγχολία[;])

Καλό φθινόπωρο!

ΥΓ: Κανονικά, το ποστ έπρεπε να αναρτηθεί αρχές Σεπτέμβρη, τότε που άρχισε ημερολογιακά το φθινόπωρο. Αλλά αυτό δεν έγινε, επειδή 1) Δεν είχα blog τότε, hello! 2) Με βάση τις φετινές καιρικές συνθήκες, τώρα ξεκινάνε τα πρώτα κρύα και οι πρώτες βροχές.

Πάρτε την ομπρέλα σας και γεια σας!