Το τρέξιμο. Αυτό χαρακτηρίζει τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής μου.

Και μέσα σ' συτό το τρέξιμο, προσπαθώ να προλάβω. Αυτά που νιώθω, αυτά που σκέφτομαι, αυτά που κάνω, αυτά που θα ήθελα να κάνω, αυτά που δεν προλαβαίνω να κάνω, αυτά που περιμένουν οι άλλοι από μένα να κάνω, αυτά που περιμένω εγώ από τον εαυτό μου.

Υπάρχουν πολλά παράλληλα σύμπαντα στη ζωή μου... Καταστάσεις που ζω ταυτόχρονα, αλλά που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, δε συναντιούνται ποτέ, παρά μόνο μέσα από τις δικές μου διηγήσεις. Αλλά εγώ είμαι ένα κομμάτι σε κάθε μία από αυτές. Και, όπου βρίσκομαι κάθε φορά, πρέπει να είμαι η Μαρία, αλλά η Μαρία της συγκεκριμένης κατάστασης, που ανταποκρίνεται σε ό,τι της ζητάει η τωρινή συνθήκη, στα τωρινά πλαίσια, με τα τωρινά δεδομένα. Και μετά, πατάμε το κουμπί και είμαι η άλλη Μαρία... Όχι μια Μαρία που δεν είναι ο εαυτός της, αλλά μια Μαρία που έχει άλλες αρμοδιότητες, άλλες ευθύνες, άλλες ελευθερίες, άλλη θέση.

Πιστεύω ότι αυτό που περιγράφω δεν είναι τόσο ανοίκειο στους περισσότερους ανθρώπους. Όλοι το έχουν νιώσει. Πχ η οικογένειά σου δεν ξέρει το περιβάλλον της δουλειάς σου ή ο καλύτερός σου φίλος δεν ξέρει το κλίμα που επικρατεί όταν συναντιέται όλο το σόι σου και ούτω καθεξής.

Εσύ είσαι ένα κομμάτι σε κάθε ένα παζλ. Σε όλα τα πράγματα της ζωής σου. Σε όλες τις ασχολίες σου, στα περιβάλλοντα που ανήκεις και κινείσαι. Και κάθε ένα από αυτά τα περιβάλλοντα σού δίνει ένα μέρος του για να φτιάξεις το παζλ του εαυτού σου..

Τα πράγματα, βέβαια, δυσκολεύουν όταν έχεις να κάνεις με παζλ που κατατάσσονται σε διαφορετικές πόλεις! Αν και ανήκουν στην ίδια χώρα, ένα άλφα jet lag το έχεις κατά τη μετάβαση από τη μία στην άλλη...

Το θέμα είναι να ξέρεις τι και ποιους θέλεις να κρατήσεις μέσα στο παζλ της ζωής σου που εσύ θα φτιάξεις!

Καλή τύχη με το παζλ λοιπόν!