Κάποια δικά μου θέματα τον τελευταίο καιρό με έκαναν να εκτιμήσω την έννοια της φράσης του τίτλου.

Όσο πολυάσχολοι και αν είστε, όσο και αν κουράζεστε και στο τέλος της μέρας πέφτετε στο κρεβάτι εξαντλημένοι, πιστέψτε με, τίποτα δε συγκρίνεται με το να είσαι στο κρεβάτι ολημερίς. Είναι βάσανο, είναι δοκιμασία. Να μην μπορείς να σηκωθείς ένα ποτήρι νερό και να πρέπει να σου το φέρει ο άλλος.

Ίσως πολλές φορές το σκεφτήκαμε, ίσως πολλές φορές το είπαμε, αλλά πόσο στ' αλήθεια το εννοούμε; Ξέρεις τι θα πει να μπορείς να σηκωθείς το πρωί από το κρεβάτι; Να ντυθείς; Να φας το πρωινό που ΜΟΝΟΣ σου μπορείς να φτιάξεις; Να πας στη δουλειά; Έστω, να γκρινιάξεις για τη δουλειά...

Πόσο δύσκολο είναι η μέρα να ξημερώνει και να νυχτώνει κι εσύ να είσαι εκεί, στο ίδιο κρεβάτι, κοιτάζοντας την ίδια ντουλάπα, περιμένοντας να ξημερώσει η επόμενη, μήπως και είναι καλύτερη. Και να μην έχεις ΤΙΠΟΤΑ να κάνεις. Γιατί ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις τίποτα. Όλα σε κουράζουν.

Έχω ζήσει και πολυάσχολες περιόδους στη ζωή μου, πριν από 1 χρόνο, που έτρεχα ολημερίς από τη δουλειά στη σχολή και πάλι πίσω και ήμουν μέσα στα νεύρα. Τα νεύρα όμως που έζησα αυτό το διάστημα που ήμουν κρεβατωμένη ήταν πέρα από οτιδήποτε έχω ζήσει.

Μέσα σε όλο αυτό, εκτιμάς την υγειά σου.

Και, επίσης, εκτιμάς αυτούς που είναι δίπλα σου. Αυτούς τους ανθρώπους-διαμάντια, που σε υπηρετούν. Γιατί το να είσαι 23 χρονών, να έχεις ζήσει μια ζωή που όλα μόνη σου τα προσπαθούσες και τίποτα δε ζητούσες από κανέναν και μετά να βρεθείς να ζητάς να σου δώσουν το νερό στο χέρι, είναι κάπως.

Μόνο σε μένα όμως φάνηκε "κάπως"! Όλοι γύρω μου ήταν πρόθυμοι να με εξυπηρετήσουν. Πόσο ανεκτίμητο είναι να έχεις αυτούς τους ανθρώπους γύρω σου που θα σε ρωτήσουν "είσαι καλά; χρειάζεσαι κάτι;" τη στιγμή που θέλεις να τους πεις ότι όχι, δεν είσαι καλά και ναι, κάτι χρειάζεσαι να σου φέρουν απ' την κουζίνα, όπου δεν μπορείς να πας μόνος σου.

Και κάπου εκεί, θαύμασα αυτούς που με υπηρέτησαν.

Και, επίσης, θαύμασα όλους εκείνους τους ανθρώπους που γεννήθηκαν σε μια τέτοια κατάσταση σαν τη δική μου, ή και χειρότερη ιατρικά ή που δε θα τη ζήσουν για λίγο καιρό, όπως εγώ που ανάρρωσα, αλλά για πολύ περισσότερο, ίσως για πάντα. Αλήθεια, είναι ΔΥΝΑΤΟΙ. Και είναι δυνατοί και εκείνοι που στέκονται δίπλα τους. Που τους βοηθούν να βρουν ένα ενδιαφέρον, να καλλιεργήσουν το ταλέντο που έχουν, να ζήσουν τη ζωή.

Γιατί αν δεν το κάνεις, αγγίζεις την ΠΑΡΑΝΟΙΑ.

Τώρα σκέφτεστε, μα τι λέει; Ας με άφηναν κι εμένα να κάτσω στο κρεβάτι τρεις-τέσσερις μέρες να ηρεμήσω από το καθημερινό στρες. Πιστέψτε με, αν σας άφηναν, θα το μετανιώνατε...

Πλέον αποφάσισα ότι τίποτα δεν μπορεί να με στεναχωρήσει, εκτός αν εμπλέκεται η υγεία. Προσπαθώ να σκέφτομαι πόσο ΔΥΣΚΟΛΑ ήταν τότε για να εκτιμήσω αυτό που έχω.

Επίσης σκέφτηκα ότι όταν κάποιος περνάει μια δύσκολη περίοδο με την υγεία του, ΠΡΕΠΕΙ να είσαι εκεί. Και να του σταθείς. Με μια κουβέντα μόνο, ούτε λουλούδια θέλει, ούτε γλυκά! Μόνο ένα "φίλε, σε σκέφτομαι! εύχομαι να είναι περαστικά!"

Εύχομαι ΥΓΕΙΑ σε όλους!