Πόσο ονειροπόλοι ήμασταν όταν ήμασταν παιδιά!

Θυμάστε;

...Πιστεύαμε ότι τα παιχνίδια μας μιλούσαν μεταξύ τους όσο λείπαμε,
πιστεύαμε ότι καθετί τρελό μπορεί να συμβεί,
ήμασταν αισιόδοξοι,
γελούσαμε και χαμογελούσαμε,
κοιτάζαμε τον ουρανό,
θαυμάζαμε το ηλιοβασίλεμα και το νυχτερινό φεγγάρι,
ήμασταν ευτυχισμένοι μόνο επειδή κρατούσαμε το αγαπημένο μας παιχνίδι αγκαλιά
ή επειδή η μαμά μας έφτιαξε το αγαπημένο μας κέικ!

Ο κόσμος μας είχε κάτι... είχε μια μαγεία! Κάτι το διαφορετικό, το ανέμελο, το όμορφο!

Και τώρα;

Τώρα ξυπνάμε κοιτάζοντας το ρολόι με τρόμο,
παραπονιόμαστε για την υγρασία που έχει (εγώ πρώτη-πρώτη!),
αρπάζουμε τον καφέ βιαστικά,
βροντάμε την πόρτα φεύγοντας
(είπαμε καλημέρα στους αγαπημένους μας; κάναμε μια προσευχή πριν βγούμε απ' το σπίτι;),
τα πρόσωπα που βλέπουμε στο δρόμο είναι σκυθρωπά,
η μέρα περνάει γρήγορα
και τελικά, ανακαλύπτουμε ότι εκείνη η μαγεία που κάποτε ήταν κυρίαρχη στη ζωή μας,
τώρα πια δεν υπάρχει!
Τη διώχνουμε!

Πού τη χάσαμε;
Πού την ξεχάσαμε;Τη θυμόμαστε;

Πρέπει να την ξαναβρούμε!

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές ήταν το δίστιχο:
"...Where is the moment we needed the most?
You kick up the leaves and the magic is lost..."

Πάμε λοιπόν, να ξαναβρούμε τη χαμένη παιδική μαγεία της ζωής μας...