Μπήκε νέος χρόνος και ξύπνησε πάλι ένα θεόρατο, ακόρεστο “ΘΕΛΩ”, σαν να έπονται οι “366 μέρες που θα αλλάξουν τον κόσμο”. Ευτυχώς που είναι και δίσεκτο και έχουμε περισσότερο χρόνο θα μου πεις. Νομίζω τελικά προς δικαίωση σας ότι τραβάω τα ζόρια μου με τον χρόνο. Θυμάμαι κάτι παλιά καρτούν που αντί να κινείται ο ήρωας κινείται το φόντο και ταυτίζομαι. Αλλά αφού μπήκα στο 2012, ενώ μόλις χτες χόρευα στην συναυλία των MICRO στο Ζάππειο παραμονή του 2000, τότε πρέπει να μπω στον χορό ξανά. Μία ντουζίνα χρόνια πέρασαν, 10 ντουζίνες άνθρωποι, μισή ντουζίνα δουλειές αλλά και πάλι δεν κινείται ο ήρωας, αλλά το φόντο.

Και νομίζω το ζήτημα δεν είναι να θες, το ζήτημα είναι να μην φθείρεσαι μαζί με το χιλιοπαιγμένο φόντο σου. Πρέπει να “ξεφοντάρεις” όπως άκουσα σήμερα σε έναν τηλεοπτικό παροξυσμό του Νίκου Μουτσινά. Αποφάσισα λοιπόν αυτό για το 2012.

Να ξεφοντάρω. Να γίνω πιο… 3D…

Δεν ξέρω τι πάει να πει αυτό. Δεν μεταφράζεται εξ’ ολοκλήρου υλικά. Είναι περισσότερο η ανάγκη να αλλάξω το αίτιο αντί για το αποτέλεσμα. Να αποτινάξω ότι νιώθω ότι με κάνει μικρό άνθρωπο, να τραβήξω όριο σε ότι αισθάνομαι ότι με καταδυναστεύει , να χαμογελάω όπως -έτσι και αλλιώς κάνω - αλλά όχι από συνήθεια.

Να απαιτήσω αυτά που χρειάζομαι, να ρίξω μπινελίκια σε αυτούς που απλά δεν καταλαβαίνουν αλλιώς, να θυμηθώ κάποια πράγματα που ξέχασα, να ξεχάσω κάποια που θυμάμαι.

Να ξεφοντάρω κοινως.

Και να ξυπνάω λίγο πιο νωρίς και να μην χάνω την μέρα μου και να κάνω ένα πιο trendy κούρεμα.

Και να σέβομαι τον οργανισμό μου όταν μου φωνάζει ότι μαζοχίζομαι.

Και να αλλάξω προτεραιότητες, γιατί κάποτε κάπου άκουσα ότι “’όταν δεν μπαίνουν τικ στην λίστα σου, αλλάζεις λίστα”.

Και να μπορέσω να με οργανώσω, γιατί μπορώ να οργανώσω οτιδήποτε άλλο εκτός από μένα!

Καλά είναι αυτά για φέτος… νομίζω. Ε?