Κάποιοι λεν ότι για να φτάσεις προς την επιτυχία πρέπει να ανέβεις πολλά επίπεδα. Φυσικά αν ίσχυε αυτό, ο πιο επιτυχημένος άνθρωπος του κόσμου θα ήτανε η σερβιτόρα του Χίλτον που ανεβαίνει τη μέρα εφτά επίπεδα κάθε μέρα για να σερβίρει καφέδες.

Άλλοι πάλι λεν ότι η επιτυχία θέλει να προβλέπεις τα γεγονότα. Ο διευθυντής του ιππόδρομου πχ θα μπορούσε να είχε βγάλει ένα σωρό λεφτά- κι υπέρ του δημοσίου αυτή τη δύσκολη περίοδο- αν ήξερε πως όλη η αγορά είχε γεμίσει μ’ αλογίσια κρεατάκια, κι αυτός κάθεται και κοιτά σα μαλάκας ποιο άλογο θα βγει πρώτο! Μετά τον αγώνα ρε μούχλα, συντηρητικέ τύπε, κάνε τα άλογα ταπεράκια, κόψε και καμιά πατατούλα και μοίρασέ το τους αλογομούρηδες!

Φυσικά εκεί ίσως υπήρχανε κάποια τεχνικά προβληματάκια, καθώς οι παίχτες θα έχαναν τα φαβορί τους, αλλά ένας manager ανακαλύπτει στοιχήματα ακόμα κι εκεί που όλα δείχνουν ότι έχουν πάρει το δρόμο τους,  ώστε να μην χάνουν την πελατεία τους..

-         Ποντάρω στη μαύρη αστραπή!

-         Βεβαίως κύριέ μου! Με πατατούλες ή με μακαρόνια λέτε;

Εδώ στας εξοχάς τα άλογα έχουν άλλη χρήση, αυτή την παραδοσιακή. Θα μου πείτε «συντηρητικοί», θα μου πείτε ότι «είναι εναντίον της ανάπτυξης» που θα έλεγε κι η κυβέρνηση, «υπαναπτυκτοί» που θα λέγανε οι εκπρόσωποι των διεθνών founds, αλλά στας εξοχάς πιο εύκολα αλλάζεις μυαλά στα άλογα παρά στους ανθρώπους.

Έτσι λοιπόν το καλοκαίρι, μου σκάει έξω από το μέγαρό μου, ένας μαθητής με τ’ άλογο. Το παρκάρει στα κάγκελα, και κάνει να μπει μέσα!

-         Βρε! Για σαλούν μας πέρασες; τι ν’ τούτο;

-         Τσύριε καθηγητά το άλογό μου είναι!

-         Μαθητής είσαι συ ή ο Τζάνγκο; Να σου φέρουμε κι ουίσκι; Τι θα πάρεις;

-         Όι φχαριστώ!

-         Είπα κι εγώ..

-         Έχω φέρει δικό μου!

-         Πφφφ… πάμε μέσα…

-         Μια στιγμή τσύριε καθηγητά!

-         Τι;

-         Τ’ άλογο όμως δεν το ρωτήσατε..!

-         ….!