«Μα οι προσευχές αν γυρίζουν πίσω ξανά

και οι στροφές δεν μας οδηγούν πουθενά

Είναι ωραία να πέφτεις...

Αν αντέχεις να πέφτεις ίσως μάθεις να πετάς τελικά»

    Αυτός ο στίχος με στοιχειώνει από τα 16 μου.Τότε τον ανακάλυψα. Πόλλες φορές έχω καθήσει να σκεφτώ κατά πόσο έχει δίκιο ο ποιητής. Ήμουν σίγουρη ότι είχα καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα. Ώσπου ανακάλυψα ότι δεν είχα πέσει αρκετά...Κι έτσι η κυρά ζωή μου έδειξε πως είναι να πέφτεις πραγματικά και να πληγώνεσαι ανεπανόρθωτα να χάνεις κομμάτια της ψυχής σου λίγο λίγο και όλα να κρέμονται από μια κλωστή τόσο λεπτή που και ο αέρας να φυσήξει θα σπάσει. Κι η κλωστή έσπασε. Κι έπεσα με φόρα από έναν γκρεμό τόσο απότομο που μου έγδαρε ψυχή και σώμα. Στο τέλος του γκρεμού βρέθηκα σ’ ένα ορμητικό ποτάμι που με πήγαινε ούτε κι εγώ ξέρω που...Και λίγο πριν τον απότομο καταρράκτη σήκωσα το κεφάλι άνοιξα τα χέρια και ναι...Πέταξα...’ντεξα την πτώση. Και τώρα πια προσπαθώ απλά να απαλλαγώ από τα «αν»...Αν είχα κάνει αυτό δε θα είχε γίνει εκείνο. Αν δεν είχα πει αυτό δεν θα άκουγα εκείνο. Αν είχα ρόδες θα ήμουν πατίνι!!! Τι είναι αυτό που μπορεί να σου δώσει τα φτερά; Η πίστη... Ότι οι προσευχές δεν γυρίζουν πίσω κι ότι μετά από κάθε στροφή αλλάζει ο δρόμος και όσο σκοτεινός κι αν είναι είναι εκεί....Πίστη όχι μόνο στο Θεο τον φιλεύσπλαχνο και ελεήμονα{ραχμάν και ραχίμ τον λένε οι Μουσουλμάνοι} αλλά και στο εαυτό σου. Γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι ένας μικρός θεός. Έχετε δει τελευταία την διαφήμιση του «Γιάννη του περπατητή»; Είναι ένα ανδροειδές σε μια καρέκλα και μέμφεται τον εαυτό του που δεν μπορεί να είναι άνθρωπος να νιώσει να κλάψει να αισθανθεί...Και καταλήγει ως εξής: «Εγώ μπορώ ν’ αγγίξω την αιωνιότητα με το να μη φθείρομαι.Εσύ μπορείς να την αγγίξεις κάνοντας απλά κάτι σπουδαίο». Να τα φτερά!