Έχοντας πια έρθει στα ίσα μου μετά από μια σειρά θεατρικών παραστάσεων και μια πενθήμερη σχολική εκδρομή στη Ρόδο, απαντώ στην πρόσκληση του Κώστα (lemonc) να φτιάξω μια ιστορία με 13 λέξεις. Επειδή την περίοδο αυτή είμαι στη φάση του κολλάζ (ή του κολλάς -όπως το πάρει κανείς), δοκίμασα κάτι παρόμοιο εδώ χρησιμοποιώντας στίχους από τραγούδια. Ορίστε τα αποτελέσματα:

"Παντοτινά δικός σου, μικρή μου Θεά," σου ψιθύριζε κι εσύ του έλεγες "Δεν είναι από αγάπη που γέρνω πάνω σου -νυστάζω απλώς..." Κι όταν κοιμήθηκες, έγινε μόνος δυο φορές, να περιμένει μια ζωή που χάθηκε στη σκόνη, ξημέρωμα Σαββάτου.

Κι ύστερα πάλι, με το σώμα σου στις αγκαλιές του αρχαίου θεού που πάντα ζηλεύει τον αδερφό του, η φωνή του σου χάιδευε τα βλέφαρα: "όσα κι αν ήξερα τα ξέχασα κοντά σου," σαν μια πτήση στον αιθέρα με φώτα σβηστά από τη λήθη...

Στο όνειρό σου εσύ, τραγούδι τρύπιο και στιχάκι μπαλωμένο, χάνεσαι σε ένα καλοκαίρι
με μισόκλειστες τις γρίλιες, ακούγοντας τις ακτίνες του ήλιου σαν να έπαιζε μπροστά σου η καλύτερη ορχήστρα -κι ένα τζιτζίκι ο μαέστρος της.

Εκείνος αποκοιμήθηκε επιτέλους δίπλα σου και οι από μηχανής θεοί αμήχανα κοιτάζουν τον άνθρωπο που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου. Ο ύπνος σου δεν αντέχει άλλο και καθώς σηκώνεσαι ιδρωμένη από τον άλλο, φωνάζεις με τα μάτια σου "Ξαναέλα να με πάρεις, ουρανέ!"