Αυτές τις μέρες γίνανε πολλά. Σημαντικά που δε μ’ ενδιέφεραν καθόλου. Κι ασήμαντα που με έκαναν να σκεφτώ.

Σε μια εφημερίδα διάβασα τη συνάντηση Θεοδωράκη- Χριστόδουλου για το ζήτημα της ιστορίας της ΣΤ’ δημοτικού.

Ένα γεγονός που επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά το μεγάλο ρητό, «ενός κακού (βιβλίου) μύρια έπονται.»

Τα είπανε ο Μίκης κι ο Χριστόδουλος. Τα συμφωνήσανε. Κι ο Χριστόδουλος του έδωσε και μια πλακέτα στη μητρόπολη Αθηνών λες κι ο Μίκης βγήκε πρώτος σκόρερ της αγωνιστικής.

Αν έλεγες στο Χριστόδουλο το 1967 ότι σε 40 χρόνια θα έκανε παρέα με το Μίκη, θα σου εξασφάλιζε στο ρεπό σου, διήμερο τουρ χωρίς ρετούρ σε  καμιά Γυάρο να μαζεύεις βρούβες. Αν έλεγες στο Μίκη ότι θα έκανε παρέα με το Χριστόδουλο, θα σ’ άρχιζε στις κλωτσιές μετά μουσικής…

Αλλά να! Τώρα είναι φίλοι! Όταν όμως από μια φιλία λείπει η μεγαλοψυχία, είναι υποκρισία. Για να γίνουν αυτοί οι δύο φίλοι, ο ένας απ’ τους δύο οφείλει να ζητήσει συγνώμη για το παρελθόν του. Είτε ο Μίκης για την αντίστασή του στα δύσκολα χρόνια, είτε ο Χριστόδουλος για τις κακές παρέες του. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ.

Και δεν τους ένωσε τίποτα. Μόνο ο φόβος για το αύριο. Ο τρόμος μην τυχόν και απειληθεί οτιδήποτε απ’ τα κεκτημένα τους. Αυτό όμως δε θυμίζει φιλία αλλά την Ιερά συμμαχία του Μέττερνιχ που δημιουργήθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα και που είχε ως στόχο να καταστρέφει οτιδήποτε καινοτόμο που θα απειλούσε την ηγεμονία τους, καταδίκαζε τον  δημιουργό του, κι όσους ασπάζονταν το νέο όραμα.

Στα χρόνια της «ακρότητας» ο Χριστόδουλος διάβαζε. Για τα σημερινά χρόνια της ακρότητας αν ζητήσει κάποιος απ’ το Μίκη να τα σχολιάσει στο μέλλον που έρχεται, πολύ φοβάμαι ότι θα απαντήσει… «έπαιζα μουσική…»

Και κάνοντας δηλώσεις στο τέλος της συνάντησης ο Μίκης είπε, «όποιος μιλά για τον Αρχιεπίσκοπο, θα πρέπει να πλένει το στόμα του». Ξέχασε όμως να μας πει, πριν ή μετά…