Είχαμε περάσει έξι μήνες χωριστά. Η επιστροφή της στο αεροδρόμιο αναζωπύρωσε τη φλόγα που σιγόκαιγε διακριτικά όλο αυτό το διάστημα μέσα μας…

-         Έξι μήνες έλειψα κι όλα αλλάξανε…

-         (Προς το καλύτερο)

-         Κοίτα! Ανοίξανε καινούργια μαγαζιά!

-         Πάμε απ’ την άλλη

-         Και καινούργια εστιατόρια! Δες τα!

-         Στρίψε δεξιά

-         Και καινούργιες καφετέριες! Να!

-         Όχι, αριστερά

-         Και ποιος μου το είπε, άνοιξε κι ένα καλό κινέζικο!

-         Πάμε πίσω

-         Πού?

-         Στο αεροδρόμιο!

Μετά το «μήνα του μέλιτος» άρχισαν τα μικροπροβλήματα. Ο καλός λόγος του ενός προς τον άλλον όμως περίσσευε…

-         Τι θα γίνει με μας επιτέλους? Θα πάμε πουθενά? Όλη την ώρα καρφωμένοι στο νησί!

-         Προ ημερών δεν περάσαμε απέναντι, στη χώρα?

-         Και τι βλέπαμε? Πάλι το νησί!

-         Να γυρνούσες απ’ την άλλη! Αμάν!

Οι τρυφερές στιγμές μας όμως ήταν δεύτερη καθημερινότητα…

-         Τι θα γίνει, πάλι για ποδόσφαιρο θα πας?

-         Αφού παίζω στην ομάδα της σχολής!

-         Κάτσε να κάνουμε γούτσου-γούτσου…

-         Βρε συ, είναι ματς πρόκρισης. Πρόσεξε. Εμείς έχουμε 5 βαθμούς κι οι από πάνω 6.

-         Υπάρχει ωραιότερο πράγμα απ’ το γούτσου-γούτσου?

-         Αν τους κερδίσουμε σήμερα , και χάσει ο παραπάνω- που ‘χει 8 βαθμούς- τότε πάμε δεύτεροι.

-         Άσ’ τα αυτά κι έλα για γούτσου-γούτσου…

-         Και αν στο τελευταίο ματς κερδίσουμε τον παραπάνω πάμε πρώτοι!

-         Πρώτοι? Σοβαρά?

-         ………………

-         ………………

-         Αλλά τώρα που το καλοσκέφτομαι έχεις δίκιο. Τίποτα ωραιότερο από το  γούτσου-γούτσου. Φύγαμε! Ποδόσφαιρα κι αηδίες…

-         Τώρα με τίποτα! Πορώθηκα! Θα τους γ……….! Γούτσου-γούτσου κι αηδίες…

Οι κατά καιρούς έξοδοί μας φανέρωναν σ’ όλη τη διάστασή του το πρόβλημα συνεννόησης που ταλάνιζε τη σχέση. Ειδικά αν υπήρχε κάπου κοντά άλλο ζευγάρι, όπου μοιραία ερχόταν η σύγκριση…

-         Κοίτα τι αγαπημένοι που είναι! Όχι σαν κι εμάς, βάρβαρε!

-         Ενώ εσύ μ’ έχεις πεθάνει στο savoir-vivre! Καμήλα!

-         Κοίτα πόσο λεπτά της φέρεται…

-         Βρε, αυτή είναι κουκλίτσα!

-         Κοίτα! Κοίτα! Την ταΐζει κιόλας…

-         Κι από πόδι όμως σκίζει!

-         Και πόσο γλυκά τη χαϊδεύει… Κοίτα να μαθαίνεις γαιδουρογάιδαρε!

-         Και σωματάρα, δεν μπορείς να πεις!

-         Αν ξανακοιτάξεις θα στα βγάλω τα μάτια! ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΕΡΧΕΣΤΕ ΣΤΙΣ ΚΑΦΕΤΕΡΙΕΣ ΝΑ ΒΓΑΛΕΤΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ? ΣΠΙΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ? Ρεμάλια…

-         Όλα υπό έλεγχο πάλι…

Κάπου το ποτήρι όμως ξεχείλισε. Κι αν μεταξύ μας ήμασταν όλο αβρότητες, η μοίρα έσερνε τους τίτλους του τέλους. Κι αυτοί όμως ήρθαν γεμάτοι ευγένεια, τακτ και με απέραντο σεβασμό, στοιχεία που μας χαρακτήριζαν άλλωστε απ’ την πρώτη στιγμή…

Η ομιλία σύντομη. Δυο κουβέντες και τέρμα. Με είπε σαχλάκια. Την είπα τσόκαρο. Την τελευταία κουβέντα όμως την κράταγε για πάρτη της. Μου πέταξε ένα «Δεν πας καλά» κι έκλεισε την πόρτα πια, οριστικά…

-         Μου είπε «δεν πας καλά», το συλλαμβάνεις?

-         Δεν πας καλά ως τι? Δεν το προσδιόρισε?

-         Το άφησε φλου.

-         Κοίτα, όπως σε κόβω δηλαδή, ως άνθρωπο θα εννοούσε…

-         Βαριά κουβέντα!

-         Σχετικό. Γιατί μπορεί ως άνθρωπος να έχεις αποτύχει, αλλά ως κάτι άλλο μπορεί να αποδίδεις!

-         Δηλαδή?

-         Ως «ζώον» μπορεί να πιάνεις καλή σειρά!

-         Δηλαδή, ουσιαστικά δε μ’ έβρισε!

-         Ακριβώς! Απλά σε μετέθεσε…