Ίσως να έχεις πληγωθεί στο παρελθόν, αλλά όπως και να 'χει, είσαι πεπεισμένος ότι έτσι είναι καλύτερα. Εσύ κι ο εαυτός σου μπορείτε να τα καταφέρετε μια χαρά και μόνοι σας. Δεν έχεις ανάγκη τους άλλους. Αυτό που σε ενδιαφέρει είναι να είσαι βρεις την δική σου εσωτερική ισορροπία. Όμως είναι επώδυνος αυτός ο αγώνας, γιατί κρύβεις πολλές αντιφάσεις μέσα σου, πολλά δίπολα. Και κάπου εκεί, χαμένος σε μια διαρκή αυτοψυχανάλυση, ξεχνάς ότι η συντροφικότητα είναι βασική ανάγκη όχι μόνο των "άλλων" αλλά και δική σου.

Αν και αισθάνεσαι άνετα στην μοναξιά σου, έρχονται στιγμές που σε βαραίνει αφόρητα. Το δέχεσαι σα μια "κρίση" που θα περάσει. Ενίοτε όμως αντιδράς σπασμωδικά, ανοίγεσαι, προσπαθείς να είσαι κοινωνικός και στο τέλος τρως τα μούτρα σου, γιατί έχεις ξεχάσει πώς γίνεται αυτό το πράγμα. Γιατί αισθάνεσαι ότι παρόλη την προσπάθεια που καταβάλεις δεν έχεις κοινό σημείο επαφής με τους άλλους, η μοναξιά σου αντί να μειώνεται, αυξάνεται γεωμετρικά όσο περισσότερος κόσμος βρίσκεται γύρω σου. Κι έτσι αποσύρεσαι πάλι.

---------------------------------------------------------------------------------------------

Σε μια τέτοια "κρίση", άνοιξα αυτό το blog. Η ανάγκη να επικοινωνήσω, να εκφραστώ μου χτύπησε πάλι την πόρτα... Κι είπα να προσπαθήσω ξανά, αλλά αυτή τη φορά με λιγότερο δραστικά κι ακραία μέσα. Αυτή η σελίδα προορίζεται να λειτουργήσει σαν ένα παράθυρο του εσωτερικού μου κόσμου προς τα "έξω". Το πόσο σκοτεινός ή φωτεινός θα φανεί ο κόσμος αυτός στους τρίτους και το πόσο ανοιχτό ή κλειστό θα αποφασίσω να κρατήσω το παράθυρο, εξαρτάται φυσικά από την κυκλοθυμικότητά μου. Γι αυτό και μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα. Πρόκειται για ένα ελεγχόμενο πείραμα. Αλλά υποθέτω είναι κι αυτή μια αρχή.