"The material of music is sound and silence.

Integrating these is composing.

I have nothing to say and I am saying it."

Πριν αρκετό καιρό μίλαγα με ένα φίλο στο MSN και μου έστειλε το παρακάτω link λέγοντάς μου να του πω τί ακούω.

Το άφησα να παίξει ενώ ταυτόχρονα έκανα κάτι άλλες δουλειές. Όμως τίποτα.. Το βιντεάκι τελείωσε κι ο πιανίστας δεν είχε παίξει ούτε μια νότα... Οπότε το ξαναέβαλα κι αυτή τη φορά συγκεντρώθηκα αποκλειστικά σε αυτό. Άκουσα το ρολόι του πιανίστα, μετά κάποιες από τις κινήσεις που έκανε και κάνα δυο φορές την ανάσα του. Το είπα στο φίλο μου, αλλά επέμενε να το ξανακούσω. Ψιλοαμήχανη άρχισα να του λέω πως με έκανε να αισθανθώ αλλά και πάλι δεν ήταν ευχαριστημένος. "Δε σε ρωτάω τί ένιωσες, αλλά τί άκουσες". Ψιλοενοχλημένη πλέον του απάντησα "τίποτα, πέρα από αυτά που σου είπα στην αρχή, τίποτα άλλο."

"Μάλλον δεν άκουσες προσεχτικά" ήταν η απάντησή του.

Κι έτσι έβαλα το βιντεάκι να παίξει γι άλλη μια φορά. Και τότε σιγά σιγά άρχισα να ακούω... Το θόρυβο του επεξεργαστή του υπολογιστή μου, τα βήματα στην αυλή της εστίας, τον συγκάτοικό μου από την κουζίνα, τη βρύση του μπάνιου μου που έσταζε, το θόρυβο των αυτοκινήτων στο δρόμο, την κοπέλα από το διπλανό δωμάτιο κτλ κτλ...

Κι εκείνος, μου απάντησε:

"Οι θόρυβοι που βρίσκονται γύρω σου κάνουν τη μουσική. Αλλά είδες πώς δεν τους έδωσες σημασία;"

Τώρα πια αντιμετωπίζω διαφορετικά και τη σιωπή και τους θορύβους, γιατί και τα δύο έχουν τη δική τους μουσικότητα. Αρκεί να αφουγκραστούμε προσεχτικά και να είμαστε έτοιμοι να την αποδεχτούμε.