Ο Μάρτιν Σκορσέζε δεν είναι ένας απλά καλός σκηνοθέτης.Είναι ένας γίγαντας της έβδομης τέχνης που οριοθετείται ως κινηματογράφος.Αυτός ο μικρόσωμος(1,63)''πατριάρχης'' του σινεμά,έχει κερδίσει την αναγνώριση του κοινού εδώ και 3 δεκαετίες,υπογράφοντας ταινίες-διαμάντια,και τα διαμάντια είναι παντοτινά.Από τους αξιομνημόνευτους ''Κακόφημους δρόμους'' του 1973,το καθηλωτικό ''Οργισμένο Είδωλο'' του 1980,το αριστούργημα του νεουρκέζικου περιθωρίου ''Καλά Παιδιά'' το 1990 μέχρι το πρόσφατο ''Πληροφοριοδότη'',ο Σκορσέζε δίνει το στίγμα του.Το στίγμα της κινηματογραφικής αθανασίας.Ωστόσο,διερωτώμαι πως γίνεται να συνάδει αυτή η απαράμιλλη σκηνοθετική καριέρα με την απόκτηση ενός και μόνο χρυσού αγαλματιδίου ''Όσκαρ''?Πώς γίνεται να κερδίζουν το βραβείο οι πρωταγωνιστές των ταινιών του ή οι παραγωγοί(ο Ντε Νίρο στο ''Οργισμένο Είδωλο'' ή η παραγωγός Μπάμπαρα Ντε Φίνα)και ο ίδιος ποτέ,μέχρι τη στιγμή του 2007 με το ''Πληροφοριοδότη''?Αδικία εκ μέρους της Ακαδημίας?Κανείς δεν μπορεί να κρίνει κανέναν.Γεγονός είναι όμως ότι ο φίλτατος κύριος Σκορσέζε,που στη ζωή του αγάπησε το σινεμά και τη θρησκεία πάνω απ'όλα,έχει περάσει στη σφαίρα του μύθου και στο πάνθεον των γιγάντων του κινηματογραφικού υπερθεάματος.Ο κόσμος ξέρει τη προσφορά του και οι ταινίες του το αποδεικνύουν με τη διαχρόνικοτητά τους.