"Είναι μια λέξη που με έχει σακατέψει, είναι μια λέξη που παντού μ' ακολουθεί,
και μου ζητάει λογαριασμό βράδυ πρωί, "γιατί" δεν τη θέλω άλλο πια την έχω βαρεθεί."

Πολλά βράδια, όταν είμαι μόνη μου, συνηθίζω να βάζω τη σύντομη ζωή μου στο μικροσκόπιο. Δεν το κάνω επίτηδες. Εκεί που κάθομαι και χαλαρώνω, έχοντας ανάψει κάνα κερί, ακούγωντας μουσικούλα ή και στη σιωπή πίνοντας το ποτό μου, πιάνω τον εαυτό μου να παίρνει μια ή περισσότερες πτυχές της και να αρχίζει να τις εξετάζει αναλυτικά. Ψάχνει να βρει την ερμηνεία πίσω από τις πράξεις μου και τα συναισθήματά μου. Σαν να μην είμαι εγώ η ίδια, προσπαθώ να με δω από απόσταση. Γιατί επέλεξα αυτό, γιατί αισθάνθηκα έτσι, γιατί, γιατί... όπως λέει και το τραγούδι "κάθε στιγμή στη ζωή μου ένα μεγάλο γιατί". Κι εντάξει μπορεί στην περίπτωσή μου να μην είναι κάθε στιγμή, αλλά σίγουρα αυτές που αξίζουν κι αυτές που με έχουν σημαδέψει, συνοδεύονται από αυτή την βασανιστική λέξη.

Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Αλλά φοβάμαι ότι τις περισσότερες φορές αυτά που κάνω και νιώθω δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Ότι πολλές φορές λειτουργούν εντός μου "δυνάμεις" υποσυνείδητες που λανθάνουν της προσοχής μου και ξεφεύγουν από τον έλεγχό μου. Και ψάχνω εκ των υστέρων, όσο μπορώ νηφάλια κι αποστασιοποιημένα να βρω αν όντως υπήρξαν τέτοιες δυνάμεις εκείνη τη δεδομένη στιγμή κι αν ναι ποιές ήταν, από πού προήλθαν και πού με πάνε.

Πιστεύω ότι το παρελθόν μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το μέλλον μας. Αυτό που με βασανίζει είναι ότι τα πρώτα μου χρόνια -όπως και όλων μας- καθορίστηκαν από τους γονείς μου, και σημαδεύτηκαν από τη μεταξύ τους σχέση και τη σχέση τους με μένα. Και πιστεύω ότι προβάλλω στις σχέσεις μου με τους άλλους συμπλέγματα, ανάγκες κι ανασφάλειες που μου δημιούργησαν εκείνοι. Και αυτό με αποκαρδιώνει γιατί είναι κάτι που με ξεπερνά...