Το τυπικό "Τί κάνεις;" των γνωστών και φίλων και την τυπικότατη απάντηση "μια χαρά, εσύ;". Και το να συνεχίζει ο καθένας τη δουλειά του, ενώ είναι εμφανές ότι ο ένας από τους δυο είναι χάλια. Άμα δε σε ενδιαφέρει πραγματικά ή έστω δεν έχεις χρόνο να ακούσεις τον άλλον, δείξε λίγο σεβασμό και μη μπεις καν στον κόπο να ρωτήσεις.

Τις κατατάξεις, τις ταξινομήσεις, το μαύρο-άσπρο και τα στεγανά στερεότυπα.

Να είμαστε όλοι φίλοι κι αδελφοί και μόλις στρίψεις την γωνία, να αρχίζει η κακεντρέχεια, η συκοφαντία και το θάψιμο.

Να προσαρμόζω τα συναισθήματά και τη διάθεσή μου στις ανάγκες, τις απαιτήσεις και τις αντοχές των άλλων. Έχω κι εγώ τις δικές μου και τελικά αν δεν τις φροντίσω εγώ κανείς δεν θα το κάνει για μένα.

Να χαμογελάω συγκαταβατικά στην κάθε μαλακία που θα μου πουν. Γιατί έχω "σωστή" διαπαιδαγώγηση κι "ευγενικούς" τρόπους και για να είμαι "ευχάριστη" κι "αποδεκτή" στην εκάστοτε παρέα.

Να είμαι το "καλό παιδί", είτε με την έννοια του αγαθού-χαζού, είτε με την έννοια μιας τυποποιημένης ηθικής. Έ όχι, ρε φίλε. Έχω κι εγώ τις αδυναμίες και τα πάθη μου. Κι έχω κάνει λάθη που ούτε εγώ δε με είχα ικανή να κάνω. Και αν για χάρη ευκολίας και επιβίωσης δεν αντιδρώ, δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνω πως με δουλεύεις.

Να κάνω ή να μου κάνουν εκπτώσεις. Μερικές φορές, το λίγο είναι χειρότερο και σε κάποια πράγματα πρέπει να ισχύει το "ή όλα ή τίποτα".

Την ασφάλεια της μέσης οδούς, της μετριοπάθειας και της μετριότητας. Το κάνω κι εγώ συχνά. Αλλά με έχει αρρωστήσει πλέον.