Διαβάζω στατιστική... όλα είναι τόσο απλά και ξεκάθαρα στα μαθηματικά. Βήμα βήμα , χρησιμοποιώντας συγκεκριμένες μεθόδους ανάλογα το πρόβλημα και τιμές από ειδικούς πίνακες ανάλογα τη μέθοδο, μπορείς να ανακαλύψεις αν η αρχική υπόθεση αληθεύει ή όχι. Και εν συνεχεία να την απορρίψεις ή να την αποδεχτείς.

Και σκέφτομαι... γιατί να μην είναι και στη ζωή μας τα πράγματα τόσο απλά; Γιατί να μη μπορείς να βρεις τόσο εύκολα, την αλήθεια, την σωστή ερμηνεία που κρύβεται πίσω από τα πράγματα που σε απασχολούν;

Βέβαια, επιστρέφοντας στο διάβασμα βλέπω ότι ακόμα και στη στατιστική υπάρχουν περιθώρια για σφάλματα, πχ μπορείς να απορρίψεις κάτι που ισχύει, ή να αποδεχτείς κάτι που δεν είναι αλήθεια. Και όσο προσπαθείς να περιορίσεις το πρώτο είδος σφάλματος, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να υποπέσεις στο δεύτερο κι αντίστροφα. Οπότε, τί είναι προτιμότερο;

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Παρελθόν. Σύνολο αμφίδρομων σχέσεων με πρόσωπα και καταστάσεις, που καθορίζουν το παρόν και το είναι σου. Και συνήθως τα κατάλειπά τους καταφέρνουν να επιρεάσουν και το μέλλον σου.

Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που λένε κάποιοι, πως ό,τι έχεις αφήσει μισό, θα βρεθεί ξανά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στο δρόμο σου, και θα συνεχίζεις να το βρίσκεις αντιμέτωπο μπροστά σου μέχρι να βρεις το κουράγιο να το αντιμετωπίσεις, μέχρι ο κύκλος που έχει ανοίξει να κλείσει και η πορεία του να ολοκληρωθεί. Μπορεί και να ισχύει. Βέβαια τίθεται ένα ερώτημα. Πώς ξέρεις ότι κάτι έχει κάνει τον κύκλο του; Πώς ξέρεις ότι έχεις δώσει τη σωστή ερμηνεία στο παρελθόν κι όχι ότι απλά έχεις προσαρμόσει αυτά που έχουν γίνει, πετσοκόβοντάς τα, στον τρόπο που θα ήθελες - θα σε βόλευε ίσως; - να έχουν γίνει;

Προσπαθώ να αξιολογήσω κάποια πράγματα. Να τα βάλω σε μια σειρά, να τα δω από όσο περισσότερες οπτικές γωνίες μπορώ, μήπως και συλλάβω έστω φευγαλέα την αιτία, το αποτέλεσμα και το νόημά τους. Συχνά πέφτω στο λάθος να απορρίψω κάτι, ένα γεγονός, μια επιλογή ή μία πράξη, στο σύνολό του, αφήνοντας πίσω ένα παρελθόν όλο γωνίες που πληγώνουν εμένα κι είναι πιθανόν άδικες απέναντι στους άλλους. Άλλες πάλι γλιστράω στην ευκολία της ωραιοποίησης, δίνοντας στρογγυλές ερμηνείες, ανώδυνες για όλους, αλλά πιθανόν και εξίσου άχρηστες.

Τελικά δεν ξέρω τί είναι χειρότερο.

Να απαξιώνεις ή να εξιδανικεύεις;