Επιτέλους... βρέχει.

Πρέπει να είμαι από τους λίγους που είναι ευχαριστημένοι από τον καιρό σήμερα στο Λονδίνο. Μετά από 1,5 μήνα απίστευτης καλοκαιρίας, ήλιος, γαλάζιος ουρανός, υψηλές θερμοκρασίες κτλ κτλ, σήμερα άρχισε να πέφτει ένα ρυθμικό ψιλόβροχο.

Μου αρέσει πολύ η βροχή. Πιο πολύ μου αρέσει να είμαι έξω και να βρέχομαι. Ίσως επειδή μου μοιάζει με τελετή εξαγνισμού. Κι ακόμα πιο πολύ μου αρέσει, αφού εχω βραχεί, να κάθομαι μπροστά στο αναμμένο τζάκι, χαζεύοντας μια τις σπίθες και τα ξύλα της φωτιάς και μια τις σταγόνες στο τζάμι. Όμορφες οι μελωδίες της φωτιάς και της βροχής..

Εντάξει, εδώ δεν έχω τζάκι.. αλλά βολεύομαι μια χαρά και με το παράθυρό μου. Μπορώ να κάθομαι με τις ώρες να παρατηρώ τις σταγόνες.. Να αλληθορίζω μπροστά τους, κάνοντάς τις να παίρνουν άλλα σχήματα, βλέποντας μέσα τους ό,τι εγώ θέλω. Κι αυτό ς ο ρυθμικός της ήχος.. πολλούς τους νευριάζει αλλά όχι εμένα. Αχ.. μου αρέσει πολύ η βροχή. Χάνομαι σε αυτή. Και συχνά παύω να σκέφτομαι, χαζεύοντάς τη. Και μου αρέσει και η κατάσταση αμέσως μετά τη βροχή. Όταν δειλά δειλά βγαίνει ο ήλιος, και κάνει τις σταγόνες να λαμπυρίζουν. Κι αν βγει και το ουράνιο τόξο.. ποιός τη χάρη μας!

Χτες βράδυ, εκεί που διάβαζα, κάηκε η λάμπα του γραφείου μου -και μετά λένε κάποιοι ότι εγώ είμαι αναβλητικό άτομο, αφού και να θέλω να διαβάσω, δε με αφήνουν οι συγκυρίες!!!- και βγήκα έξω να πάρω άλλη. Η όσφρηση δεν είναι το δυνατό μου σημείο, όμως ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι μύριζε βροχή.. όχι δεν είχε βρέξει ακόμα, ήταν όμως κάτι στην ατμόσφαιρα που το προετοίμαζε... κι αμέσως γαλήνεψα.

Λατρεύω τη μυρωδιά της βροχής. Ειδικά όταν συνδυάζεται με φρέσκο χώμα ή γρασίδι. Μαζί με το άρωμα του γιασεμιού, τα έχω συνδέσει με τα ομορφότερα καλοκαίρια της ζωής μου. Θα μου πείτε πώς κολλάνε βροχή και καλοκαίρι...

Δεν κολλάνε. Αλλά μερικές φορές οι αναμνήσεις κι οι αισθήσεις σου παίζουν όμορφα παιχνίδια. Τα ομορφότερα καλοκαίρια τα πέρασα στην Εύβοια. Στο εξοχικό της θείας του πατέρα μου, στην Ερέτρια. Ένα σπίτι με μεγάλο κήπο γύρω γύρω. Το θυμάμαι αμυδρά. Πίσω ήταν τα πεύκα, η αιώρα του θείου κι η κούνια που έστησε ο θείος για χάρη μου. Μπροστά ήταν το γιασεμί και το γρασίδι με τα λουλούδια, κι ενίοτε κυκλοφορούσε κι ένας τυφλοπόντικας. Από εκεί έχω ίσως τις πιο όμορφες παιδικές αναμνήσεις μου. Ίσως κι απλά να τις έχω εξωραΐσει.. δεν ξέρω και δε με νοιάζει αυτή τη φορά.

Κάθε πρωί η θεία που ξύπναγε πάντα νωρίς θα πότιζε τον κήπο. Κι έτσι όταν εγώ σηκωνόμουν λίγο μετά, όλος ο χώρος μύριζε έντονα βρεγμένο χώμα και γρασίδι. Λατρεμένη μυρωδιά. Αν την προλάβαινα να ποτίζει και έμπαινα στα πόδια της θα κατέβρεχε και μένα, κάτι που επιδίωκα. Ο θείος πέρναγε πολλές ώρες ξαπλωμένος στην αιώρα. Είτε παίρνοντας το μεσημεριανό του ύπνο είτε διαβάζοντας εφημερίδα. Κι εγώ από πάνω του, να χαζεύω και να διώχνω τα μυρμήγκια -κάτι τεράστια μαύρα μυρμήγκια- που ανεβοκατεβαίνανε πάνω στα πόδια του. Μου έκανε εντύπωση πώς δεν γαργαλιόταν. Κυνηγούσα και τα τζιτζίκια μικρή. Και τις ακρίδες. Προσπαθούσα να μαντέψω τί χρώμα είχαν κάτω από τα φτερά τους. Κόκκινο ή πράσινο; Συνήθως ήταν πράσινο.. ή μήπως όχι; Χάζευα και τις πασχαλίτσες, τις πεταλούδες, και τα άλλα ζωύφια.. Και γενικά όλα τα ζωάκια. Λίγο πιο πέρα από τα πεύκα ήταν ο κήπος με τα λαχανικά. Κάθε μεσημέρι η γιαγιά μου -αδελφή της θείας- θα με έστελνε να φέρω γλυστρίδες, αλλά με άφηνε να τις φάω μόνο άμα της υποσχόμουν ότι θα μίλαγα λιγότερο. Φαίνεται μικρή δεν έβαζα γλώσσα μέσα. Κάποιες φορές θυμάμαι, ερχόντουσαν τα παιδιά της θείας. Είχαν και ένα σκυλάκι.. τον Τόμπα, κόκερ σπάνιελ νομίζω ήταν. Κι εγώ τρελαινόμουνα. Πάνω κάτω πάνω κάτω, μέχρι που το σκυλάκι τα έφτυνε και δε μπορούσε να πάρει τα πόδια του. Τα απογεύματα η γιαγιά με τη θεία καθόντουσαν στο μπαλκόνι και κεντάγανε. Τώρα δε θυμάμαι.. μπορεί να κένταγε μόνο η γιαγιά μου, δίπλα στο γιασεμί. Μου είχε δείξει πως να φτιάχνω μπουκετάκια από γιασεμί με πευκοβελόνες.. κι αυτό είχε γίνει το αγαπημένο μου δώρο. Αν σε αγαπούσα θα σου έδινα ένα ματσάκι πευκοβελόνες με γιασεμί. Δεν ήταν τίποτα θα μου πείτε.. για μένα όμως ήταν τα πάντα. Τα απογεύματα λοιπόν, με το μικρό θείο μου, τον γιο της γιαγιάς μου, θα ζωγραφίζαμε, και θα παίζαμε με τις ώρες ντόμινο κι άλλα επιτραπέζια παρόμοιου τύπου. Μερικές φορές μπορεί να συμμετείχε κι ο μεγάλος θείος. Με το που έπεφτε ο ήλιος θα ερχόντουσαν γείτονες ή συγγενείς για επίσκεψη. Και τότε θα βάζαν στη μέση εμένα να τους διασκεδάζω με τραγούδια. Τα σουξέ μου ήταν λέει το "αχ κουνελάκι" και το "αχ Ευλαμπία" τα οποία έλεγα με τον χαρακτηριστικό τρόπο που μιλάνε τα μικρά παιδιά, τρώγοντας λέξεις και συλλαβές... Κι αφού γελάγανε όλοι πολύ, το βράδυ πια, θα μαζευόντουσαν οι μεγάλοι και θα παίζανε μπιρίμπα με τις ώρες. Και τότε δεν επιτρεπόταν να ενοχλήσεις, γιατί για το θείο η μπιρίμπα ήταν ιερή. Αλλά δε με ένοιαζε, γιατί το βράδυ τα αρώματα της φύσης γινόντουσαν πάλι έντονα. Όπως και οι ήχοι... αρκεί να άνοιγες τον εαυτό σου και να αφουγκραζόσουν με όλες σου τις αισθήσεις.

Στην Ερέτρια ανέπτυξα και την πρώτη μου αγάπη για τη θάλασσα και τον κόσμο της. Θυμάμαι τον πρώτο καιρό.. πόσο φοβόμουνα να πατήσω στην άμμο... Δεν ήταν το ότι έκαιγε.. απλά αισθανόμουνα ότι έχανα το έδαφος κάτω από τα πόδια μου, ότι θα με ρουφούσε ολόκληρη μέσα της. Έτσι για ένα διάστημα με μετέφεραν κατευθείαν στην βρεγμένη άμμο, όπου μπορούσα να παίζω άφοβα. Εκείνα τα καλοκαίρια η γιαγιά μου, έβλεπε ακόμα καλά και μάζευε μικρά μικρά κοχυλάκια, και καθόμουν με τις ώρες δίπλα της μαζεύοντας κι εγώ. Κι ο θείος μου, με μάθαινε να κάνω βουτιές. Με το ζόρι με βγάζανε από τη θάλασσα. Πηγαίναμε σε μια συγκεκριμένη παραλία κάθε μέρα, ακριβώς κάτω από το σπίτι, αφού περνάγαμε το δρόμο και διασχίζαμε την αυλή του γείτονα. Απόσταση 5 λεπτών και ούτε. Ήταν οριοθετημένη από δυο βράχους. Μια φορά τόλμησα να βγω από τα "σύνορά" της και περπατώντας στην αμμουδιά βρέθηκα σε μια παραλία γυμνιστών, ή κάτι τέτοιο. Δεν είπα σε κανέναν τί είδα εκείνη τη μέρα αλλά δεν τόλμησα και να ξαναφύγω. Ο κολπίσκος της παραλίας μου, αντιπροσώπευε την ασφάλειά μου. Μέχρι που πέθανε ο γείτονας μας που ήταν γιατρός -μα πώς γίνεται να πεθάνει ο γιατρός, αναρωτιόμουνα- και οι καινούργιοι ιδιοκτήτες δε μας άφηναν να περνάμε. Πηγαίναμε σε μια παραδιπλανή παραλία, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Ο παράδεισός μου είχε αρχίσει σιγά σιγά να διαβρώνεται. Μαζί με την παραλία έχασα και την παιδική μου ανεμελιά.

Βρεγμένο χώμα, βρεγμένο γρασίδι και γιασεμί. Αν η νοσταλγία μύριζε, για μένα αυτό θα ήταν το άρωμά της. Είναι αυτό που είπε ο Προυστ, για το πώς μια μυρωδιά μπορεί να σου ξυπνήσει μνήμες, να σε κάνει να ταξιδέψεις στο παρελθόν σου... Κι η βροχή; Δεν ξέρω πώς δένει με τις αναμνήσεις μου. Μάλλον επειδή έχει μια παρόμοια μυρωδιά και μου προκαλεί μια γλυκιά μελαγχολία. Όπως η μυρωδιά των αναμνήσεών μου. Βρεγμένο χώμα, βρεγμένο γρασίδι και γιασεμί.

Πάω. Η βροχή δυναμώνει και με καλεί.