"Μ'αγαπάς;" (στιγμιαία παύση)

Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα...

Είναι μια ερώτηση που με φοβίζει.
Από όποια μεριά κι αν βρίσκομαι. Του ερωτηθέντος ή του ερωτών.

Δε θα έπρεπε αλλά..

Είναι στιγμές που όλοι μας έχουμε ανάγκη να το ακούσουμε. Ναι, αυτοί που μας αγαπούν το δείχνουν με τις πράξεις, με ένα άγγιγμα, με ένα βλέμμα. Αλλά θέλουμε και να το ακούμε μια στο τόσο.

Είναι λοιπόν στιγμές που θες την επιβεβαίωση ότι σε νοιάζονται, ότι η παρουσία σου έχει νόημα αν όχι για όλους όσους κατα καιρούς λέγονται φίλοι, έστω για ένα πρόσωπο.

Και επειδή ο καθένας μας τείνει να είναι χαμένος στον κόσμο του, να αναλογίζεται τις δικές του ανάγκες, ξεχνώντας πολλές φορές ότι και οι δίπλα του έχουν τελικά παρόμοιες ανάγκες, φτάνεις στο σημείο, να εκμαιεύσεις αυτό το σ'αγαπώ με τον πιο ύπουλο (ίσως;) τρόπο. "Μ'αγαπάς;"

Ανθρώπινο. Κατανοητό. Ύπουλο;;; Μα γιατί;;;

Γιατί τί περιθώριο αφήνεις στον άλλο να σου απαντήσει αρνητικά; Όλοι ξέρουμε ότι όταν κάποιος φτάσει στο σημείο να ρωτήσει αν τον αγαπά, έχει ανάγκη τη μία και μοναδική απάντηση. "Ναι, σ'αγαπώ." Και μάλιστα αυτή πρέπει να δωθεί σχεδόν αντανακλαστικά. Δευτερόλεπτα δισταγμού, είναι αρκετά να συνθλίψουν αυτόν που κρέμεται από τα χείλη σου περιμένοντας την πολυπόθητη επικύρωση της αξίας του. Αλλά πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι αυτή η απάντηση, κάτω από τέτοιες συνθήκες "εκτάκτου ανάγκης"; Αν ο άλλος, σε κοιτάξει κατάματα και σου πει, "ξέρεις σε εκτιμώ, (παύση) σε νοιάζομαι, (παύση) περνάμε καλά, αλλά (ουφ) ... δεν.. δεν σ'αγαπώ (παύση διαρκείας)", θα εκτιμήσεις την ειλικρίνειά του; Μάλλον μαλάκα θα τον πεις, θρασύ, αναίσθητο, και διάφορα άλλα κοσμητικά αναλόγα του πόσο πολύ είχες ανάγκη να ακούσεις το "σ'αγαπώ". Οπότε τί κάνουμε; Ειδικά σε μακροχρόνιες σχέσεις, βάζουμε το πιο ζεστό προσωπείο μας και λέμε με μια ανάσα "Σ'αγαπώ βρε κουτό!"

Έχω βρεθεί και από τις δυο πλευρές. Ξέρω την αγωνία που νιώθεις λίγο πριν εκστομίσεις αυτή τη φαινομενικά αθώα ερωτησούλα. Το έχω ρωτήσει. Αλλά τελικά είδα ότι η απάντηση δεν έχει καμία αξία.

Πλέον προσπαθώ να μη ρωτάω. Τα κρατάω μέσα μου. Ξέρω πως κάποια στιγμή θα σκάσω. Θα βγάλω την ανάγκη μου αλλού, συνήθως δακρύζοντας μακριά από όλους. Αλλά δε μπορώ να αισθάνομαι ότι εκβιάζω τον άλλο, κι ας έχω ανάγκη το σ'αγαπώ, τόσο να το ακούω, όσο και να το λέω. Γιατί τελικά πρόκειται για μια μορφή ψυχολογικού εκβιασμού. "Μ'αγαπάς; Σ'αγαπώ". Ίσως κι απλά να είμαι πολύ εγωίστρια.

Έχω όμως βρεθεί και στη θέση αυτού που πρέπει να απαντήσει. Και βλέπω στα μάτια του άλλου την αγωνία του. Και τώρα;

Αν πρόκειται για άτομο που όντως αγαπάω, αισθάνομαι ηττημένη. Γιατί συνειδητοποιώ ότι από λάθος μου ή παράλλειψή μου, έβαλα τον άνθρωπό μου σε τέτοια ψυχολογική δοκιμασία. Αυτούς που αγαπάμε, εραστές, φίλους, συγγενείς πρέπει να τους το δείχνουμε αλλά και να τους το λέμε, ωστέ ποτέ να μην νιώσουν την ανάγκη να μας ρωτήσουν. Ναι δεν είναι πάντα εύκολο, ναι, δεν προλαβαίνουμε, ναι έχουμε κι άλλα στο νου μας, αλλά αν δεν καταφέρουμε έστω αυτό, έχουμε αποτύχει.

Αν πρόκειται για άτομο που δυστυχώς δε μπορώ να απαντήσω καταφατικά... νιώθω διπλά άσχημα. Γιατί ό,τι και να πω εκείνη την ώρα ή θα πληγώσω έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη μια καλή κουβέντα, ή θα πω ψέμματα. Και ναι έχω κάνει και τα δύο... Αναλόγως της κατάστασης και του ατόμου, μπορεί να πω ψέμματα και να αναβάλλω την αναστήλωση της αλήθειας σε μια λιγότερο ευάλωτη στιγμή, να προσπαθήσω να χρυσώσω το χάπι με υπεκφυγές, παρατείνοντας ίσως την αμηχανία του άλλου ή και να φανώ άκαρδη λέγοντας τα πράγματα όπως είναι. Κι ας μη μπορεί να καταλάβει ο άλλος έιναι ότι εκείνη τη στιγμή συμπάσχω κι εγώ μαζί του. Γιατί μπορεί να μην τον αγαπάω, αλλά δεν είμαι αναίσθητη.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Κι αν νομίζεις ότι μόνο η ερώτηση με φοβίζει, κάνεις λάθος. Άλλο τόσο με φοβίζει και η δήλωση. "Σ'αγαπώ." Και γι αυτό δε φταίω εγώ. Φταίνε οι γύρω μου. Συγγενείς, φίλοι, γνωστοί. Όλοι όσοι έχουν στερήσει και στερούν από αυτή τη φράση την αξία της, με το να τη χρησιμοποιούν απλά και μόνο για να πάρουν αυτό που θέλουν. Ναι, όλες οι σχέσεις είναι μια ανταλλαγή. Ένα άγραφο συμβόλαιο. Δίνεις κάτι και παίρνεις κάτι άλλο. Όσο και να μισώ αυτή την ιδέα, την έχω αποδεχτεί πλέον. Και ναι, παρόλα αυτά, παραμένω αθεράπευτα ρομαντική. Κι ας ξέρω ότι θα συνεχίσω να τρώω τα μούτρα μου. Αλλά θέλω τουλάχιστον ο άλλος να είναι ειλικρινής μαζί μου. Τουλάχιστον αυτό.

Δε μπορεί να γνωριζόμαστε 2 βδομάδες και να μου λες ότι με αγαπάς. Τί αγαπάς ρε $@%$&;; Καλά, καλά, δε με ξέρεις ακόμα! Κι εν πάσει περιπτώσει δε χρειάζεται να μου πεις ότι με αγαπάς για να με ρίξεις στο κρεβάτι. Ή όταν έχεις αλλάξει αισθήματα -κάτι απολύτως κατανοητό και μη κατακριτέο- δε θέλω να με παραμυθιάζεις απλά και μόνο γιατί είσαι βολεμένος ή γιατί δεν έχεις τα @@ να παραδεχτείς τί συμβαίνει μεταξύ μας.

Είναι αρρώστο το ότι πλέον ακούω "σ'αγαπώ" κι αντί να χαίρομαι -γιατί αυτή είναι η φυσιολογική αντίδραση- κάθομαι και να σκέφτομαι.. "τώρα αυτός τί θέλει από μένα και το λέει;" Είναι κατάντια. Δική μου ή των άλλων δεν ξέρω. Μάλλον και των δυο μας. Γιατί δεν ήμουνα έτσι. Έγινα στην πορεία. Κι είναι κρίμα.

---------------------------------------------------------------------------------------------

Σταματάω εδώ. Το ράδιο έβαλε ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια...

"And God does not care for your benevolence,
anymore than he cares for the lack of it in others,
nor does he care for you to sit
at windows in judgement of the world he created
while sorrows pile up around you
ugly, useless and over-inflated."

Καλό ξημέρωμα...