Τελικά αυτό το blog οδεύει με τα χίλια στην κατάθλιψη... Αναμενόμενο βέβαια για όσους με ξέρουν. Νομίζω γοητεύομαι από το να είμαι σε κατάσταση μελαγχολίας.. και δεδομένης της ψυχοσύνθεσής μου είναι πάρα πολύ εύκολο να βρεθώ σε αυτή την κατάσταση. Τέλος πάντων αυτό είναι θέμα συζήτησης με τον ψυχαναλυτή μου..

Πάντως δε το βρίσκω και τόσο περίεργο. Γιατί τις καλές στιγμές θελω να τις περνάω με ανθρώπους.. Και στην τελική ακόμα και χάλια να είμαι, από τη στιγμή που επέλεξα να είμαι μαζί τους, δεν μπορώ να μεταφέρω την δική μου κατάσταση στους άλλους. Δεν ταιριάζει, δεν πρέπει, δεν.. δεν.. Έτσι τις ώρες που είμαι εγώ με τον εαυτό μου, στρέφομαι στα χαρτιά, και τώρα τελευταία και στον υπολογιστή για να μοιραστώ τις πιο προσωπικές, απαισιόδοξες κι ενίοτε σκοτεινές μου σκέψεις -ίσως και πλευρές. Δεδομένης και της ώρας που γράφω συνήθως.. ε ναι, δεν μπορώ να είμαι μέσα στη καλή χαρά.

Παρόλα αυτά επειδή δεν είμαι μίζερος άνθρωπος (ναι, δεν είμαι, όσο κι αν φαίνεται το αντίθετο!), αποφάσισα σήμερα να γράψω κάτι θετικό, πολύχρωμο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να προσπαθήσω να παίξω το παιχνίδι της Πολυάννας, σε μια πιο light έκδοση... Εντάξει, δε μπορώ να κάνω το κάθε post μου να είναι αισιόδοξο, αλλά θα προσπαθήσω 1 στα 5 να είναι. Να δίνει μια ανάλαφρη έως χαζοχαρούμενη νότα στο βαρύ κλίμα που επικρατεί, να βρίσκει κάτι καλό να πει για τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους, Γιατί είναι πολύ εύκολο να κατρακυλήσεις στο γκρεμό της απαξίωσης και της γενίκευσης, και είναι συνάμα άδικο και για μένα και γι αυτούς που είναι γύρω μου και γελάμε, κλαίμε, μοιραζόμαστε πράγματα, καταστάσεις και συναισθήματα.

Αυτά. Θα επανέλθω σύντομα με κάτι χαρούμενο κι αισιόδοξο. Σε πείσμα των καιρών και του άλλου μου εαυτού.. ;-)

----------------------------------------------------------------------------

Και η απάντηση στο χτεσινοβραδυνό ξέσπασμα... έρχεται πάλι από ένα τραγουδάκι...

"Foule sentimentale, on a soif d'ideal,
attiree par les etoiles, les voiles
que de choses pas commerciales..."