Κάθε Κυριακή εδώ, είναι μέρα καθαριότητας. Θα πλύνω, θα σιδερώσω, θα καθαρίσω και θα τακτοποιήσω το χάος που επικρατεί στο δωματιάκι μου.

Βέβαια σε περιόδους παράδοσης εργασιών και εξεταστικής, το πρόγραμμα προσαρμόζεται κι έτσι έτυχε ημέρα καθαριότητας να είναι η σημερινή. Στο μέσο της εξεταστικής βρισκόμαστε, φιλοξενούμενο είχα, και μιας και δε μπορώ και να κοιμηθώ, μου φάνηκε καλή ιδέα να συγυρίσω λίγο το χώρο μου. Βοηθάει και στη συγκέντρωση λένε. Έτσι λοιπόν, αφού τελείωσα με πλυντήρια και σκούπες, άρχισα να μαζεύω και να τακτοποιώ τις σημειώσεις, τα φυλλάδια και τα βιβλία από τα δυο πρώτα μαθήματα.

Γενικά είμαι ακατάστατη. Η μάνα μου πάντα φώναζε πώς μπορώ να ζω στο δωμάτιό μου. Και το γραφείο μου, πάντα γεμάτο με χαρτάκια, σημειώσεις, βιβλία και λογής αντικείμενα, ήταν ο κύριος στόχος της. Παρόλα αυτά όπως όλοι οι ακατάστατοι δήλωνα κι εγώ ότι σε αυτό το χάος μπορώ και κινούμε με άνεση, ότι ήξερα ανα πάσα στιγμή πού είναι τί, αρκεί να μη διαταράχτεί η εύθραυστη ισορροπία των πραγμάτων από κάποιον άλλο. Κι όταν εκείνη επιστράτευσε -για να με θίξει- τους ψυχολόγους και τη δήλωση "το γραφείο εκφράζει την κατάσταση που επικρατεί στο μυαλό αυτού στον οποίο ανήκει" εγώ δε μπορούσα παρά να συμφωνήσω. Και να αρχίσω να της αναλύω θεωρίες περί χάους κι εντροπίας.. (ούτε που θυμάμαι τώρα τί ακριβώς έλεγα, αλλά είχα την ατάκα -μετά από κάνα τέταρτο διάλεξης -ότι αφού λοιπόν το χάος επικρατεί στο σύμπαν, δε βρίσκω το λόγο να κάνουμε θέμα το ότι επικρατεί και στο γραφείο μου).

Είναι όμως κάποιες φορές -ελάχιστες- που το συμμάζεμα -όλων των ειδών- παίρνει μια τελετουργική υπόσταση. Και τότε ναι, το απολαμβάνω. Έτσι και σήμερα, όταν κατά τη διάρκεια της διεκπαιρεωτικής διαδικασίας της γενικής καθαριότητας, έπεσα σε κάτι κάρτες, και σημειώματα. Συνήθως, απέφευγα να τα πειράζω, όμως σήμερα κάθισα και τα διάβασα και έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει. Κι αφού πέρασα τη δοκιμασία, πήρα το κινητό στα χέρια μου και άρχισα να διαβάζω κάποια παλιά μηνύματα που είχα ακόμα κρατημένα. Κι αντί να μελαγχολήσω, πάλι χαμογέλασα. Και ένιωσα πως ήρθε η ώρα να τα σβήσω. Όχι γιατί έπαψαν να έχουν αξία, ή γιατί τα απαρνούμε, αλλά γιατί όσο τα κρατάω, με κρατάνε κι αυτά. Έτσι, ένα, ένα, τα άφησα να φύγουν. Και χαμογέλασα, ξέροντας ότι αν και κομμάτια μου, δεν με ορίζουν πια.

Είναι ωραίο να αισθάνεσαι ότι ένας κύκλος ολοκληρώθηκε.