Στα σχεδόν 24 μου χρόνια, μια φορά έχω δουλέψει. Κι αυτό part-time για 5 μήνες, σε μαγαζί μαμάς φίλου. Κάτι που σημαίνει ότι αν και εγώ είχα το άγχος να βγάλω τον φιλο μου ασπροπρόσωπο, μάλλον είχα ευνοϊκή μεταχείριση.

Μου άρεσε. Όχι το αντικείμενο της δουλειάς. Αυτό ήταν περιορισμένης ευθύνης, βαρετό, επαναλαμβανόμενο και μη δημιουργικό. Μου άρεσε όμως που δούλευα. Ένιωθα ότι κάνω κάτι παραγωγικό. Ναι. Μπορεί να μην ήταν δημιουργικό.. αλλά ήταν παραγωγικό. Κάτι είναι κι αυτό. Ειδικά όταν τόσα χρόνια είσαι χαμένη στα βιβλία, είτε για τη σχολή είτε γιατί σου αρέσει, είναι καλό να βγαίνεις από τη γυάλα. Και για μένα αυτή η δουλειά ήταν η πρώτη μου επαφή με τον "έξω" κόσμο.

Θυμάμαι τη μέρα που με γνώρισαν στην ιδιοκτήτρια. Η συνάντηση ήταν μάλλον τυπική, γιατί είχαν άμεση ανάγκη για προσωπικό. Παρόλα αυτά πρέπει να ήμουνα πολύ ψαρωμένη. Με ρώτησε τί όρους ήθελα και δεν είχα ιδέα τί να ζητήσω. Τέλος πάντων.. την επόμενη έπιασα δουλειά. 5ωρο, γιατί είχα και κάτι μαθήματα. 09.00 με 14.00. Βάλε και 1 ώρα να πάω και 1 να γυρίσω. Δηλαδή έπρεπε να ξυπνάω στις 7;;; Σε δυο βδομάδες ζήτησα αν γίνεται να το κάνουμε 10.00-15.00. Δεν μπορώ το πρωινό ξύπνημα...

Θυμάμαι όταν το ανακοίνωσα στη μητέρα μου. Δεν της άρεσε η ιδέα. Φοβόταν ότι θα κουράζομαι. Μαμάδες... Αλλά είχα ήδη συμφωνήσει, οπότε...

Θυμάμαι πολύ καλά την πρώτη μου μέρα. Τετάρτη, 23/11/2005. ’γχος. Να είμαι στην ώρα μου. Να γνωρίσω τους συναδέλφους (τί περίεργη λέξη!) και να κάνω καλή εντύπωση. Να μάθω τί ακριβώς πρέπει να κάνω.. Ουφ..

Θυμάμαι την πρώτη φορά που πληρώθηκα. Παρασκευή, 23/12/2005. Μαζί και δώρο Χριστουγέννων λέει.. μα εγώ ένα μήνα μόλις έκλεισα.. Πολλά λεφτά για μένα.. Τί να τα κάνω;; Τελικά εννοείται ότι βρήκα τρόπο να τα ξοδέψω..αλλά μου είχαν κάνει εντύπωση τότε. Ήταν τα πρώτα χρήματα που κέρδισα.. Εκείνα τα Χριστούγεννα πήρα δώρα σε όλους. Και το ευχαριστήθηκα.

Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που γράφω.. Απόψε θυμήθηκα ένα περιστατικό που με προσγείωσε απότομα στην πραγματικότητα. Την πρώτη απόλυση. Όχι δική μου. Της κυρίας Ελευθερίας.

Η κυρία Ελευθερία πρέπει να ήταν γύρω στα 50κάτι.. δεν παίρνω κι όρκο γιατί ποτέ δεν τα πάω καλά με τις ηλικίες. Δούλευε χρόνια στο μαγαζί. Μπορεί να ήταν λίγο τεμπέλα, αλλά είχε καλή καρδιά. Λάτρευε και τα ζώα. Τάιζε τα αδέσποτα της γειτονιάς κι είχε κι ένα γάτο νομίζω, ο οποίος ήταν άρρωστος. Είχε ένα γιο. Κακομαθημένο. Ο άντρας της είχε πεθάνει χρόνια τώρα, και πλέον είχε μια σχέση με έναν άλλο κύριο. Θυμάμαι τις χαρές που κάναμε όταν της ζήτησε να την παντρευτεί. Για να είναι εξασφαλισμένη οικονομικά, αν πάθει κάτι εκείνος. Γιατί τα έφερνε βόλτα δύσκολα. Ήταν πάντα πολύ καλή μαζί μου.

Λίγες μέρες πριν την απόλυσή της, προσλήφθηκε μια άλλη κοπέλα. Η κ. Ελευθερία αναστατώθηκε πολύ. Σα να το είχε προαίσθημα. Μου εξομολογήθηκε το φόβο της. Κι εγώ -πόσο αφελής μπορούσα να είμαι;;;- της έλεγα ότι αυτά είναι βλακείες. Ότι καταρχάς αν ήταν να τη διώξουν θα της το έλεγαν έγκαιρα, κι ότι εν πάσει περιπτώσει δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο. Την επομένη, ήρθε η ιδιοκτήτρια, εμένα με έστειλαν σε μια εξωτερική δουλειά. Στην πόρτα την άκουσα να λέει "Ελευθερία μου, θέλω να σου μιλήσω". Κάτι μέσα μου σφίχτηκε. Δε θα έκανα ούτε 10 λεπτά να γυρίσω. Βρήκα την Ελευθερία έξω από το μαγαζί, σε μια γωνία να κλαίει. Δε μπορώ να βλέπω ανθρώπους να κλαίνε. Αισθάνομαι σα να μου σχίζουν τα σωθικά. Πέτρωσα. ’μέσως κατάλαβα τί είχε γίνει. Τί να πεις σε κάποιον που μόλις έμεινε άνεργος, χωρίς να ακουστείς γελοίος; Τί να πεις σε κάποιον που μέχρι χτες τον διαβεβαίωνες ότι όλα θα πάνε καλά, όταν έχεις βγει ψεύτης; Την αγκάλιασα και με αγκάλιασε. Έκλαιγε με λυγμούς. "Πώς θα το πω στο παιδί μου; Τί θα πώ στο Γιώργο; Πού θα βρω τώρα δουλειά;" Απόγνωση. Πίκρα. Σιγή. Εγώ με το ζόρι κρατιόμουνα, να μη με δει ότι δακρύζω.

Εκείνη η μέρα έχει χαραχτεί μέσα μου. Μαύρισε η ψυχή μου. Απότομη προσγείωση. Μετά από αυτό όλα ήταν διαφορετικά. Σα να χάθηκε το όμορφο κλίμα που επικρατούσε. Πήγαινα στη δουλειά και κάτι με έσφιγγε μέσα μου.

Δεν ξέρω τί απέγινε τελικά η κυρία Ελευθερία. Για κάποιο διάστημα περνούσε από το μαγαζί. Έψαχνε να βρει δουλειά. Ακόμα δεν είχε πει στον άντρα της ότι ήταν άνεργη, κι έτσι τρυγύρναγε στους δρόμους μέχρι να έρθει η ώρα "να σχολάσει". Με έπιανε η καρδιά μου όποτε την έβλεπα. Δεν ξέρω οι άλλες κοπέλες πώς ένιωθαν. Πάντως κανείς δεν έδειχνε τίποτα. Είναι απίστευτο πώς προσαρμοζόμαστε, πώς ξεχνάμε, πώς αδιαφορούμε. Για να επιβιώσουμε.

Μετά έφυγα κι εγώ. Κι έκτοτε δεν έχω ακούσει νέα της. Ελπίζω να είναι καλά...

-------
* Το όνομα είναι αλλαγμένο για ευνόητους λόγους.