Τον τελευταίο καιρό έχω κάνει τη νύχτα μέρα... Δε μπορώ με τίποτα να κοιμηθώ αν δεν αρχίσει να χαράζει.. Και φυσικά, ενώ το πρωί νυστάζω, δε μπορώ να ευχαριστηθώ τον ύπνο, γιατί οι συγκάτοικοί μου ξυπνάνε και -ζωή να'χουνε- φροντίζουν να το κάνουν γνωστό. Και ενώ εκεί γύρω στις 7 το απόγευμα σέρνομαι και λέω "άντε θα κοιμηθώ νωρίς σήμερα" όταν έρθει το βράδυ.. το μάτι γαρίδα...

Κι εντάξει μέχρι πρόσφατα είχα διάβασμα. Η νύχτα πέρναγε σχετικά γρήγορα και ως επί το πλείστον ανώδυνα. Από την Παρασκευή όμως τελείωσαν οι εξετάσεις, και μου μένει μόνο μια πτυχιακή, η οποία ναι έχει διάβασμα και πολύ ψάξιμο, αλλά δεν έχω όρεξη... και κυρίως δεν έχω πίεση.. Η καταληκτική ημερομηνία είναι η 3η Σεπτέμβρη και ενώ ξέρω ότι αν δεν οργανωθώ, είναι πολύ εύκολο να φτάσω μέσα Αυγούστου και να μην έχω κάνει τίποτα, ο Σεπτέμβρης φαντάζει τόσο μακρυνός... Κι οι νύχτες πλέον μετατρέπονται σε αρένες.. μέχρι ο αυτοκράτορας-ήλιος, να δώσει χάρη, μέχρι την επόμενη βραδιά...

Δε μπορώ να πιστέψω πώς πέρασαν κιόλας 8 μήνες... πως άλλη μια χρονιά -κατά πάσα πιθανότητα η τελευταία μου ως φοιτήτρια- έφτασε στο τέλος της. Χαζεύω της φωτογραφίες της χρονιάς... σα χτες μοιάζουν όλα. Πότε ήρθαμε, πότε γνωριστήκαμε, πότε φτάσαμε στις 30 Μαΐου.... Με διάβασμα, πίεση, άγχος, ξενύχτια, γλέντια, γενέθλια, γιορτές, παρεξηγήσεις, γέλια, κλάμματα, εργασίες, μαθήματα, εξετάσεις... Και τώρα σκορπάμε πάλι ένας ένας... Ήδη έπεσαν τα πρώτα αποχαιρετιστήρια τηλεφωνήματα... Αυτό ήταν;

Ναι, το ξέρω ότι δεν τελείωσε ακόμα η "σχολική χρονιά". Αλλά η πτυχιακή είναι κάτι προσωπικό. Εσύ κι ο επιτηρητής. Παύει να υπάρχει πια η αίσθηση της τάξης, της παρέας... Η επαφή με τους άλλους συμφοιτητές. Τώρα, ο καθένας το δρόμο του.

Κι ο δικός μου; Ποιός είναι; Πώς θα τον βρω; Μια ζωή δεν ξέρω τί θέλω. Μια ζωή αμφιταλαντεύομαι. Ενθουσιάζομαι και μετά βαριέμαι. Δοκιμάζω αλλά δεν εμβαθύνω. Λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, να γνωρίσω κι αυτό, να πάρω κι από εκείνο. Σα μέλισσα σε λιβάδι με εκατοντάδες ανθισμένα λουλούδια, δε μπορώ να διαλέξω σε ποιό να επικεντρωθώ.. και πετάω εδώ κι εκεί, με μια αγωνία να τα δοκιμάσω όλα και μετά να διαλέξω. Αδύνατον. Ζηλεύω αυτούς που έχουν βρει τί θέλουν, τί ζητάνε και τί τους αρέσει. Και πιο πολύ ζηλεύω αυτούς που έχουν πάθος με αυτό που έχουν επιλέξει. Ποτέ δε θα βρεθώ στη θέση τους. Εξάλλου όσο εύκολα μπορεί κάτι να με συνεπάρει, τόσο εύκολα μπορεί την επόμενη στιγμή να με ξενερώσει.. Αυτό τί σημαίνει; Ότι είμαι επιφανειακός άνθρωπος; Ότι είμαι ίσως ανώριμη;

Τελείωσε η χρονιά. Και είναι μια καλή περίοδος για απολογισμό. Ακαδημαϊκά: Μεταξύ μας, ναι πιέστηκα, ναι ζορίστηκα, αλλά δεν μπορώ να πω ούτε ότι ξεσκίστηκα στο διάβασμα, ούτε ότι έκανα το καλύτερο που μπορούσα. Όλη η πίεση έμεινε σε ψυχολογικά επίπεδα. Εξακολουθεί να είναι ψυχοφθόρα σα διαδικασία, αλλά τί να το κάνεις, άμα δε μεταφράζεται σε πράξεις κι αποτελέσματα; Συναισθηματικά, ας το αφήσουμε καλύτερα. Κοινωνικά: Κάτω του μετρίου. Τώρα που το σκέφτομαι στους 8 αυτούς μήνες, έχουμε βγει ελάχιστα... αλλά εντάξει αναμενόμενο. Εδώ ήρθαμε για σπουδές λέει. Το Λονδίνο μπορεί να περιμένει. Μπορεί; Επαγγελματικά: Χαχα, ας γελάσω.. ούτε που ασχολήθηκα με το θέμα αυτό...μέχρι τώρα...

Τελείωσε η χρονιά. Και είναι περίοδος για αποφάσεις. Σημαντικές, όπως πάντα. 7 Σεπτέμβρη φεύγω από την εστία. Για πού; Γυρίζω Αθήνα; Ή μένω Λονδίνο; Τί μπορεί να με τραβήξει κάτω; Οικογένεια; Φίλοι; Τί μπορεί να με κρατήσει εδώ; Ανεξαρτησία; Καινούργια πράγματα που δεν κατάφερα να γευτώ αυτούς τους μήνες; Γνωστό vs άγνωστο. ’νθρωποι vs εμπειρίες. Ψευδαισθήσεις vs ελπίδες. Ποιός θα κερδίσει; Θα είναι επιλογή μου ή θέμα τύχης;

Πρέπει να βρω δουλειά. Που σημαίνει ότι πρέπει να αφιερώσω χρόνο και να ψάξω. Να φτιάξω βιογραφικά, να στείλω αιτήσεις, να περάσω συνεντεύξεις και λογής τεστάκια. Να "πουλήσω" τον εαυτό μου, όπως λένε. Αλλά δεν είμαι καλή σε αυτά. Βασικά μου προκαλούν αηδία. Και τί θα πει, να βρω "δουλειά"; Πώς μπορεί ένα άτομο αναποφάσιστο και άστατο όσο εγώ να επιλέξει, και μετά να στηρίξει την επιλογή του; Από εταιρεία μέχρι θέση. Στα μάτια μου όλα είναι λέξεις. ’λλες πιο βαρύδουπες, άλλες πιο απλές. Αλλά όλες κενές νοήματος. Δεν ξέρω τί σημαίνουν. Τί περιλαμβάνουν. Τί κρύβουν.

Δε θέλω να περάσω στο επόμενο στάδιο. Αυτό του εργαζόμενου. Αισθάνομαι τόσο παιδί ακόμα. Τόσο ανέτοιμη για να βγω εκεί έξω. Με τρομάζει.

Το ράδιο μόλις έβαλε:

"There's nothing you can do that can't be done.
Nothing you can sing that can't be sung.
Nothing you can say but you can learn how to play the game.
It's easy."

Είναι; Γιατί εμένα μου φαίνεται βουνό;;; All you need is love επιμένουν οι Beatles... Λες κι είναι κάτι τόσο απλό, προσιτό κι εύκολο. "Αγάπη". Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι έχω πάψει να πιστεύω σε αυτή. Και λέω σχεδόν, απλά και μόνο για να μην είμαι απόλυτη, και για να συμπεριλάβω τυχόν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Θα προτιμήσω τη συντροφιά του Cave...

"Now I got no one to hold
Now I am all alone again
It ain't too hot but it ain't too cold
And there is no sign of rain"